«Το λαμπρότερο αστέρι»

«[…] Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν είναι αδύνατον, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, αρκεί να το ΘΕΛΕΙΣ, αρκεί να ΕΛΠΙΖΕΙΣ, αρκεί να ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ!..» Αυτά τα λόγια συνήθως τα ακούμε από ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, ανθρώπους που πέρασαν καταστάσεις οι οποίες αποτέλεσαν λόγο για να αναμετρηθούν με τα όριά τους. Κι όμως, αυτά τα λόγια θα τα βρεις στο παιδικό μυθιστόρημα «Το λαμπρότερο αστέρι», που έγραψε η δεκατριάχρονη Μυρτώ. Ένα κορίτσι που ήθελε μέσω του μυθιστορήματός του να περάσει το δικό του μήνυμα προς όσους δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο. «Αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου στάθηκε ένα ρεπορτάζ της κ. Κάτιας Σάββα στην εφημερίδα 'Πολίτης'», μου διηγείται η δεκαεξάχρονη σήμερα Μυρτώ. Γλυκό κορίτσι, ντροπαλό πλάσμα που καθώς μιλά για το μυθιστόρημά της, τρία χρόνια μετά από την πρώτη κυκλοφορία του, συγκινείται. Στο μυθιστόρημα συναντάμε δύο κορίτσια, τη Μυρτώ και τη Στέλλα. «Οι δύο τους θα συναντηθούν για πρώτη φορά στην πρώτη τάξη του γυμνασίου. Τα δύο κορίτσια γίνονται σχεδόν αμέσως φίλες, είναι άριστες μαθήτριες και τους αρέσει να περνάμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί. Δυστυχώς όμως η Στέλλα σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον καρκίνο και συγκεκριμένα θα διαγνωσθεί με λευχαιμία», μας διηγείται η Μυρτώ. «Ενώ περνούν ανέμελες στιγμές τα δύο δεκατριάχρονα κορίτσια, δυστυχώς ο καρκίνος κτυπά την πόρτα στη Στέλλα, η οποία θα διαγνωστεί με λευχαιμία. Τότε η Μυρτώ, ως η καλύτερη φίλη της Στέλλας, παίρνει την απόφαση, παρόλο που σοκάρεται όταν μαθαίνει για την ασθένεια της φίλης της, να βοηθήσει όσο μπορεί, όχι μόνο μέσω των επισκέψεών της, αλλά και με το να ενημερώσει και τους συμμαθητές τους πώς μπορούν να βοηθήσουν τόσο τη Στέλλα όσο και άλλους συνανθρώπους τους που πάσχουν από καρκίνο», εξηγεί. «Προσπαθώ μέσα από το βιβλίο να δείξω τα στάδια που περνά κάποιος όταν νοσεί με καρκίνο, αλλά ταυτόχρονα να δείξω και τη δύναμη που έχουμε όλοι μέσα μας και πρέπει να χρησιμοποιούμε για να βοηθήσουμε συνανθρώπους μας».

Το κίνητρο

 Τη συνάντησα μαζί με τη μητέρα της και την πρεσβυτέρα της εκκλησίας στη περιοχή που μένει, οι οποίες, όπως μου είπε, τη βοήθησαν να εκδώσει το βιβλίο της μετά από πολύ κόπο. Περίπου τρία χρόνια πριν, η Μυρτώ φοιτούσε στην α’ γυμνασίου. Ήταν ένα παιδί όπως όλα τα άλλα, που έπαιζε, διάβαζε και ασχολείτο με δραστηριότητες όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της. «Το 2016 όπως σου είπα έτυχε να πέσει στα χέρια μου η εφημερίδα σας. Τότε διάβασα το ρεπορτάζ της Κάτιας που αφορούσε ιστορίες καρκινοπαθών οι οποίοι κατάφεραν να νικήσουν τον καρκίνο. Ανάμεσα στις ιστορίες ήταν και ανθρώπινες ιστορίες παιδιών που κατάφεραν να νικήσουν τον καρκίνο. Με συγκίνησε πολύ. Ήθελα πολύ να βοηθήσω κι εγώ με τον τρόπο μου. Σκεφτόμουν πως είναι τόσο άδικο παιδιά σαν εμένα ή και πιο μικρά να βρίσκονται αντιμέτωπα με τον καρκίνο. Έτσι αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο, με στόχο όσα χρήματα θα μάζευα να τα δώσω σε οικογένειες που τα παιδιά τους υποφέρουν είτε από καρκίνο είτε από λευχαιμία». «Το σχολείο σου;» τη ρωτώ. «Εκτός δύο καθηγητών μου κανένας δεν με βοήθησε για να είμαι ειλικρινής. Βοήθεια είχα από τον δρα Λοΐζου, διευθυντή της Παιδοογκολογικής Κλινικής, τους γονείς μου και την πρεσβυτέρα της εκκλησίας μας στο Ακάκι», ωστόσο, συμπληρώνει η Μυρτώ, «χάρηκα που το βιβλίο μου αγκαλιάστηκε από τις ίδιες τις οικογένειες των παιδιών και για εμένα αυτό είναι το πιο σημαντικό». Η Μυρτώ δεν έμεινε στη συγγραφή μόνο. Αποφάσισε πως έπρεπε να επισκεφθεί την Παιδοογκολογική Κλινική, να μιλήσει με τα παιδιά και τις οικογένειές τους. «Ήταν πολύ όμορφο όταν είδα γονείς να συγκινούνται αληθινά όταν έπαιρναν στα χέρια τους το βιβλίο. Η πιο όμορφη σκέψη όμως ήταν πως το μυθιστόρημά μου θα έφτανε στα ίδια τα παιδιά και έτσι ίσως με τον δικό μου τρόπο να ανακουφίζονταν έστω και λίγο από τους πόνους». Χαμογελά γλυκά, τα μάτια της λάμπουν όταν περιγράφει την πρώτη φορά που άκουσε το «ευχαριστώ» από τους γονείς των μικρών ηρώων του Παιδοογκολογικού. «Όταν πήγα την πρώτη φορά στο Παιδοογκολογικό είχα πολλή αγωνία, δεν ήξερα πώς να μιλήσω, στο μυαλό μου είχα εικόνες παιδιών που έχαναν τα μαλλιά τους, που ήταν αδύναμα. Λυπάμαι ακόμη και σήμερα όταν το σκέφτομαι ότι τόσο μικρά παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με αυτή την καταραμένη ασθένεια».



 Τα όνειρά της

 Η Μυρτώ, εκτός από το να γράφει, θέλει να διαβάζει, να μαθαίνει. Καθώς κάνουμε μια μικρή βόλτα τη ρωτώ για τα όνειρά της… «Θέλω να σπουδάσω γιατρός – ογκολόγος. Θέλω κάποτε να είμαι σε θέση να προσφέρω με όλες μου τις δυνάμεις ώστε να εξαλειφθεί αυτή η καταραμένη αρρώστια». Μου διηγείται ιστορίες από τις επισκέψεις της στο Παιδοογκολογικό και το βλέμμα της ξεφεύγει. Αν και νεαρή σε ηλικία, έχει επίγνωση του τι είδε και έζησε. «Θυμάμαι τον κ. Κυριάκο με τον οποίο κρατάμε επαφή ακόμη. Έχασε τη γυναίκα και το παιδί του από αυτή την αρρώστια. Το άλλο παιδί του ήταν στο Παιδοογκολογικό και πάλευε να γίνει καλά. Σκεφτόμουν πόση δύναμη χρειάζεται ένας άνθρωπος για να αντιμετωπίσει αυτή την ασθένεια». Η Μυρτώ, αυτό το γλυκό πλάσμα, γνωρίζει πολλά πλέον για τον παιδικό καρκίνο και προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει τους φίλους της. «Έμαθα για τις ενέργειες του Καραϊσκάκειου Ιδρύματος. Έμαθα ότι χρειάζονται μόλις πέντε λεπτά από τον χρόνο μας για να προσφέρουμε δείγμα σάλιου και πού ξέρεις; Ίσως να είμαστε εμείς αυτοί που θα μπορούν να σώσουν τη ζωή κάποιου», μου λέει. «Θέλω απλώς να πω στον κόσμο ότι όλοι μας μπορούμε να σταθούμε δίπλα στα παιδιά αυτά. Είναι ήρωες για εμένα. Αλλά για να κερδίσουν αυτή τη δύσκολη μάχη έχουν ανάγκη όλους μας. Δεν είναι μόνο η 15η Φεβρουαρίου. Αυτά τα παιδιά μάς έχουν ανάγκη καθημερινά. Ελπίζω ο κόσμος να αφιερώσει πέντε λεπτά και να γίνει δότης μυελού των οστών και τα κορίτσια μπορούν να κόψουν τα μαλλιά τους. Υπάρχουν κοριτσάκια που τα χάνουν και μέσω διαδικασιών τους φτιάχνουν περούκες. Για εμένα αυτό είναι το σημαντικό. Να σταθούμε δίπλα στους ήρωες του Παιδοογκολογικού όπως μπορούμε, καθημερινά και όχι μόνο κάθε 15 Φεβρουαρίου».