Αντισυνταγματικός ο νόμος για τις μειώσεις μισθών στο Δημόσιο

Αντισυνταγματικές έκρινε το Διοικητικό Δικαστήριο τις νομοθεσίες που λήφθηκαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης για αποκοπές μισθών και μειώσεις των συντάξεων των υπαλλήλων και συνταξιούχων του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου τομέα.

Ειδικότερα, το τριμελές Διοικητικό Δικαστήριο έκρινε με ομόφωνη απόφαση ως αντισυνταγματικό τον περί Μείωσης των Απολαβών και των Συντάξεων των Αξιωματούχων, Εργοδοτουμένων και Συνταξιούχων της Κρατικής Υπηρεσίας και του Ευρύτερου Δημοσίου Τομέα Νόμου του 2012, ενώ κατά πλειοψηφία κρίθηκαν ως αντισυνταγματικοί ο περί Συνταξιοδοτικών Ωφελημάτων των Κρατικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων του Ευρύτερου Δημοσίου Τομέα Νόμος (αποκοπή μέρους των ακαθάριστων απολαβών τους ως εισφορά στον Πάγιο Ταμείο της Δημοκρατίας) και τον περί Μη Παραχώρησης Προσαυξήσεων και Τιμαριθμικών Αυξήσεων στους Μισθούς των Αξιωματούχων και Εργοδοτουμένων και στις Συντάξεις της Κρατικής Υπηρεσίας και του Ευρύτερου Δημοσίου Τομέα Νόμου του 2011.

Στην ομόφωνη απόφαση η προεδρεύουσα του Δικαστηρίου Αγνή Ευσταθίου Νικολέτου και ο Γεώργιος Σεραφείμ είχαν κοινή απόφαση ενώ η Δικαστής Έλενα Μιχαήλ είχε διαφορετικό σκεπτικό, ενώ στις άλλες δύο κατά πλειοψηφία αποφάσεις, η Έλενα Μιχαήλ διαφώνησε με την απόφαση περί αντισυνταγματικότητας.



ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η επόμενη μέρα μετά την απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου- Πρόωρο να εκτιμηθεί ο αντίκτυπος

Οι νόμοι κρίθηκαν αντισυνταγματικοί διότι παραβιάζουν το άρθρο 23 του Συντάγματος που αφορά στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας, αφού οι αιτητές υποστήριξαν στο Δικαστήριο και δικαιώθηκαν ότι οι απολαβές αποτελούν περιουσιακό στοιχείο.

H Δημοκρατία έχει περιθώριο 42 ημερών να ασκήσει έφεση κατά της απόφασης.

«Στις υπό εξέταση προσφυγές και όπως αναφέρεται στο προοίμιο του Νόμου, κατέστη αναγκαίο όπως περιορισθούν οι δαπάνες του δημοσίου τομέα και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, των αρχών τοπικής αυτοδιοίκησης και των σχολικών εφορειών, επειδή η Δημοκρατία διέρχεται δύσκολη οικονομική περίοδο και προς αποφυγή περαιτέρω επιδείνωσης της δημοσιονομικής κατάστασης», αναφέρεται.

Έγινε, δηλαδή, προστίθεται, «κατ’ ουσία επίκληση λόγων δημόσιας ωφέλειας και δημοσίου συμφέροντος, ως λόγων περιορισμού του δικαιώματος της ιδιοκτησίας των αιτητών, όπως είναι ο μισθός τους».

Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι σε πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου έχει διευκρινιστεί ότι «το Άρθρο 23 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν επιτρέπει τον περιορισμό περιουσιακού ή ιδιοκτησιακού δικαιώματος για λόγους δημόσιας ωφέλειας ή δημοσίου συμφέροντος και παρέχει, έτσι, μεγαλύτερη προστασία από το Άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, το οποίο, αντίθετα, επιτρέπει ένα τέτοιο περιορισμό».

Και δεν θα μπορούσε να προβληθεί ως επιχείρημα ότι, οι διαπιστώσεις αυτές του Ανωτάτου αφορούν μόνο στη μείωση συντάξεων και όχι μισθών, σημειώνεται.

«Όπως οι συντάξεις, έτσι και οι μισθοί, αποτελούν ιδιοκτησία εν τη εννοία του Άρθρου 23 του Συντάγματος, δικαίωμα το οποίο διασφαλίζεται από το Άρθρο 23 του Συντάγματος», αναφέρεται.

«Στέρηση ή περιορισμός του δικαιώματος αυτού, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Άρθρου 23.2 του Συντάγματος “δεν δύναται να επιβληθή ειμή ως προβλέπεται υπό του παρόντος άρθρου”», προστίθεται.

Σύμφωνα με το Διοικητικό Δικαστήριο στους δε, επιτρεπόμενους από το Άρθρο 23.3 του Συντάγματος περιορισμούς, δεν περιλαμβάνεται ο λόγος που οι καθ’ ων η αίτηση επικαλούνται.

Συνεπώς, αναφέρεται, «δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως συνταγματικά επιτρεπτή ερμηνεία του προστατευόμενου αγαθού εν τη εννοία του Άρθρου 23.1 του Συντάγματος, όποια ερμηνεία θα επέτρεπε περιορισμό του δικαιώματος ιδιοκτησίας, ο οποίος θα ήταν εκτός του συνταγματικά επιτρεπόμενου και θα εξοβέλιζε τις διατάξεις των Άρθρων 23.2 και 23.3 του Συντάγματος».

Το Διοικητικό Δικαστήριο έκρινε ότι ο επίδικος νόμος, ο οποίος επέβαλε περιορισμό στη μισθοδοσία των αιτητών, «είναι αντισυνταγματικός, επειδή επέβαλε περιορισμό μη προβλεπόμενο και επιτρεπτό από τα Άρθρα 23.2 και 23.3 του Συντάγματος».