Απόφαση σταθμός - Μοναχός με δική του θέληση

Στο κενό έπεσε η αγωγή που κίνησαν οι γονείς του μοναχού Χρίστου Νεάρχου εναντίον του μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιου και του ηγουμένου της Μονής Βατοπαιδίου, Εφραίμ, με την οποία τους καταλόγιζαν ότι η απόφαση του παιδιού τους να μονάσει ήταν το αποτέλεσμα ψυχικού εξαναγκασμού ή και πλύσης εγκεφάλου που υπέστη.

Επίσης το δικαστήριο υπέδειξε ότι θα ήταν αδιανόητο να αποδεχθεί τη μαρτυρία κλινικού ψυχολόγου, ο οποίος επίσης υποστήριζε ότι η απόφαση του μοναχού ήταν προϊόν επηρεασμού και όχι συνειδητής βούλησης. Όπως εξήγησε το δικαστήριο, δεν θα μπορούσε να γίνουν αποδεκτά ως «λογικά» τα συμπεράσματά του από τη στιγμή που δεν έκρινε τον μοναχό διανοητικά ανίκανο και κυρίως από τη στιγμή που δεν είχε προσωπικές επαφές (συνεντεύξεις) μαζί του.

«Δεν με βρίσκουν σύμφωνη τα συμπεράσματα του ψυχολόγου. Τούτο γιατί είναι αδιανόητο για το δικαστήριο να αποδεχθεί μαρτυρία εμπειρογνώμονα που αφορά τη σκέψη, τη βούληση, ως και το συνειδητό της απόφασης προσώπου -το οποίο δεν έχει κηρυχθεί ως διανοητικά ανίκανο- χωρίς αυτός να έχει προσωπική επαφή και αριθμό προσωπικών συνεντεύξεων με το πρόσωπο αυτό. Κρίνω ότι η αποδοχή τέτοιας μαρτυρίας είναι άκρως παρακινδυνευμένη και θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυθαίρετα συμπεράσματα, εφόσον το συνειδητό ή όχι της απόφασης θα μπορούσε, κατά την άποψή μου, να διαπιστωθεί μόνο με προσωπικές συνεντεύξεις. Με αυτά τα δεδομένα καταλήγω ότι το συμπέρασμα του ψυχολόγου είναι αυθαίρετο και ως τέτοιο, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό».

Μαρτυρία πατέρα

Αναφορικά με τη μαρτυρία του πατέρα του μοναχού, το δικαστήριο τοποθετήθηκε με τα εξής λόγια:

«Παρακολούθησα με ιδιαίτερη προσοχή τον ενάγοντα να καταθέτει και κρίνω ότι επί των αμφισβητούμενων γεγονότων δεν είπε την αλήθεια. Πέραν του ότι σχημάτισα αρνητική εικόνα σε σχέση με την αξιοπιστία του, εντόπισα στη μαρτυρία του έκδηλα στοιχεία υπερβολής, καθώς και σημεία τα οποία κατά την άποψή μου δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Περαιτέρω εντόπισα σημεία που χαρακτηρίζονται από ασάφεια, αοριστία και χωρίς πραγματικό υπόβαθρο».

Ειδικότερα η κ. Χατζηγιάννη σημείωσε ότι ενώ στην κυρίως εξέτασή του ο πατέρας ανέφερε ότι το παιδί του, μέχρι τον Νοέμβριο του 2000, δεν είχε ιδιαίτερη σχέση με θέματα εκκλησίας, εντούτοις αντεξεταζόμενος διαφοροποίησε τη θέση του και δέχθηκε ότι μέχρι την ηλικία των 12 ετών πήγαινε στο κατηχητικό. «Ήταν εμφανής η προσπάθεια του ενάγοντα να αποκρύψει την επαφή του παιδιού του με την εκκλησία κατά την παιδική του ηλικία, προκειμένου να πείσει ότι χωρίς να έχει καμιά σχέση με αυτήν έγινε μοναχός κατόπιν χειραγώγησης», αναφέρεται στην απόφαση.

Για όσα είπε ο ίδιος ο 41χρονος

Καμιά αμφιβολία

Για τον ίδιο τον μοναχό η δικαστής αναφέρει ότι της έκανε εξαιρετικά θετική εντύπωση, προσθέτοντας ότι δεν της δημιουργήθηκε καμιά αμφιβολία ότι όσα αυτός είπε ανταποκρίνονται «μόνο στην αλήθεια». Συγκεκριμένα στην απόφαση σημειώνει: «Με εμφανή ειλικρίνεια και αυθορμητισμό, χωρίς δισταγμό και υπεκφυγές, απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις που του υποβάλλονταν και η αξιοπιστία του ουδόλως κλονίστηκε κατά την αντεξέταση. Με ηρεμία και θετικότητα επεξήγησε και τοποθετήθηκε ρητά και με σαφήνεια ότι η επιλογή και απόφασή του να ακολουθήσει τον μοναχισμό ήταν ελεύθερη, εκούσια και αυτόβουλη, αποκλειστικά δική του και αποτέλεσμα πολλών μηνών εσωτερικού προβληματισμού και προσευχής και χωρίς παρέμβαση και επηρεασμό από τρίτους.

Ουδέποτε κατά τη διάρκεια των τελευταίων 17 χρόνων μετάνιωσε γι’ αυτή την επιλογή του και ευχαριστεί και δοξολογεί τον Θεό που τον βοήθησε να ακολουθήσει αυτή την πορεία στη ζωή του. Όσα ο ίδιος ανέφερε ενώπιον του δικαστηρίου σχετικά με τον τρόπο ζωής των μοναχών, σε συνδυασμό με όσα σχολίασε σε σχέση με αποσπάσματα θρησκευτικών βιβλίων που του υποδείχθηκαν κατά την αντεξέτασή του, δεν οδηγούν στο συμπέρασμα περί χειραγώγησης και προσηλυτισμού του. Αποτελεί, κατά την άποψή μου, αναφαίρετο δικαίωμα του ΜΥ1 να ακολουθήσει τον δρόμο του μοναχισμού και να ζει με τον τρόπο που επεξήγησε, ακολουθώντας τους κανόνες τους οποίους ο ίδιος αυτόβουλα και με τη θέλησή του επέλεξε».
Καταληκτικά το δικαστήριο έκρινε ότι οι ενάγοντες απέτυχαν να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους περί ψυχολογικής χειραγώγησης του μοναχού, ή άσκηση ηθικής, πνευματικής ή και ψυχολογικής βίας.

Την υπόθεση για την πλευρά του μοναχού κέρδισε ο δικηγόρος Μάριος Χαρτζιώτης, ενώ τους ενάγοντες εκπροσώπησε ο Λουκής Λουκαΐδης.