Δρόμοι αντοχής, το νέο κοινωνικό τρεντ στην Κύπρο

Τα τελευταία χρόνια το τρέξιμο, η πιο κλασική μορφή άσκησης, και ειδικότερα οι δρόμοι αντοχής έχουν γίνει κοινωνικό τρεντ και στην Κύπρο. Η αύξηση του αριθμού των δρομέων δημιούργησε και την ανάγκη για διοργάνωση μαραθωνίων σε διάφορες περιοχές του νησιού, κάτι που φαίνεται να συνέβαλε με τη σειρά του στην περαιτέρω ανάπτυξη του δρομικού κινήματος στον τόπο μας. Φαίνεται πως το τρέξιμο είναι… κολλητικό. Οι δρομείς που βλέπουμε να προπονούνται στα πάρκα, στη θάλασσα, στους δρόμους και να συμμετέχουν σε μαραθωνίους δεν είναι επαγγελματίες. Είναι ερασιτέχνες.

Είναι άνθρωποι που σηκώθηκαν από τον καναπέ και ανακαλύπτουν τη χαρά της άσκησης. Που ανακαλύπτουν εκ νέου τον εαυτό τους και διαλογίζονται τρέχοντας, που έρχονται αντιμέτωποι με τις φοβίες τους και τις δύσκολες συνθήκες της καθημερινότητας, για κάποιους επειδή κτύπησε το καμπανάκι της ηλικιακής κρίσης και για άλλους το καμπανάκι της χοληστερόλης. Άλλοι τρέχουν για να βρουν το κουράγιο να αντιμετωπίσουν μια ασθένεια που τους παρουσιάστηκε. Όλοι τους πάντως παθιάζονται, τραυματίζονται, πέφτουν, σηκώνονται, βάζουν στόχους και αυτοδεσμεύονται για να ξεπεράσουν το επόμενό τους όριο.

Μέσα από τις μικρές ιστορίες τεσσάρων ερασιτεχνών δρομέων μαθαίνουμε για όλα όσα τους προσφέρει το άθλημα. Την ευεξία και την ηρεμία, την ενδυνάμωση, τις όμορφες εμπειρίες γιατί πολλοί τρέχουν σε διεθνείς διοργανώσεις, τη χαρά της προσφοράς γιατί πολλοί δρομείς επιλέγουν να τρέξουν για έναν φιλανθρωπικό σκοπό. Όπως έγραψε ο Ιάπωνας συγγραφέας Χαρούκι Μουρακάμι: «Όταν τρέχω, τρέχω στο δικό μου χειροποίητο κενό, στη δική μου νοσταλγική ησυχία. Και αυτό είναι κάτι υπέροχο».

Γιώργος Βαλιαντής, δικηγόρος: Ο μαραθωνοδρόμος που νίκησε την κακή χοληστερόλη

«Τον Οκτώβρη του 2015, στα 36 μου, ανακάλυψα ότι είχα κακή χοληστερόλη σε επικίνδυνα όρια. Ο γιατρός μου πρότεινε να αρχίσω φαρμακευτική αγωγή. Ένιωθα νέος και δυνατός. Απαίτησα μία εναλλακτική επιλογή και μου έδωσε έναν μήνα διορία για να αλλάξω τα πάντα σχετικά με τη διατροφή και τον τρόπο ζωής μου. Έτσι άρχισαν όλα... Ξεκίνησα διατροφή και άρχισα να περπατώ πέντε φορές την εβδομάδα, 30 λεπτά την ημέρα. Λόγω του εξαντλητικού μου επαγγελματικού προγράμματος, αλλά και των οικογενειακών μου υποχρεώσεων, έχω δύο μικρά παιδιά, έπρεπε να γυμνάζομαι τα ξημερώματα.

Ο Γιώργος Βαλιαντής είχε βάλει τέλη του 2015 –έτρεχε τότε δεκάρια– έναν στόχο που τότε φάνταζε ασύλληπτος: να προετοιμαστεί για τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Και πέρσι τα κατάφερε.

Το πιο δύσκολο, θυμάμαι, ήταν εκείνο το πρώτο πρωινό που έπρεπε να υπακούσω στο ξυπνητήρι. Πήγα στο πάρκο και άρχισα να περπατώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη ημέρα. Ανέπνευσα οξυγόνο και ευχαρίστησα τον Θεό για το νέο κεφάλαιο της ζωής μου που μόλις άρχιζε. Ο μήνας πέρασε και τα αποτελέσματα των νέων αναλύσεων ήταν εξαιρετικά. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι και δεν θα γύριζε ποτέ πίσω! Το περπάτημα έγινε χαλαρό τρέξιμο και, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να δοκιμάζω τα όριά μου μεγαλώνοντας κάθε φορά την απόσταση. Μέχρι το τέλος του 2015 έτρεχα ήδη δεκάρια (10 χλμ.). Εκείνην ακριβώς τη χρονική στιγμή έθεσα έναν μακροχρόνιο στόχο που φάνταζε, τότε, ασύλληπτος: να προετοιμάσω τον εαυτό μου για τον Μαραθώνιο της Αθήνας.

Το είχα όμως παρακάνει, γιατί το σώμα μου ακόμα δεν ήταν έτοιμο και τον Γενάρη του 2016 είχα υποστεί σοβαρό τραυματισμό. Ο γιατρός μου είπε να μην ξανατρέξω και να δοκιμάσω μετά από καιρό λίγο χαλαρό περπάτημα. Ένιωσα απογοήτευση, αλλά πήρα την απόφαση να μην τα παρατήσω – το αγαπούσα πολύ. Μου πήρε αρκετό χρόνο να επανέλθω, αλλά τα κατάφερα. Τον Μάρτη του 2017 συμμετείχα για πρώτη φορά σε αγώνα, 10 χλμ. Ακολούθως συμμετείχα σε διαδοχικούς αγώνες και ανέβαινα σταδιακά. Τον Οκτώβρη του 2017 έλαβα μέρος στον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο. Το επανέλαβα τον Νοέμβρη. Ακολούθησε νέος τραυματισμός και αποχή μέχρι το καλοκαίρι του 2018, όταν άρχισα την πρώτη μου προετοιμασία για Μαραθώνιο.

Έφτασε, χωρίς να το καταλάβω, η ημέρα που θα υλοποιούσα το όνειρο ζωής μου, να συμμετάσχω στον αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Έζησα και πόνεσα το κάθε μέτρο από τα 42.195, αλλά φώναξα στο τέλος το 'Νενικήκαμεν' και 'στέφθηκα' επίσημα μαραθωνοδρόμος. Για μένα σήμαινε νίκη απέναντι στα πάθη, νίκη απέναντι σε όλες τις δυσκολίες, νίκη ζωής.

Το τρέξιμο είναι πηγή ζωής. Δεν μπορώ πλέον να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτό. Εννοείται ότι απαιτούνται πολλές θυσίες. Η ενέργεια όμως που λαμβάνω καθημερινά από το τρέξιμο είναι τόσο μεγάλη που γεμίζουν οι μπαταρίες για όλα!

Στη διαδρομή γνώρισα πολλούς αληθινούς ανθρώπους και έκανα πολλούς φίλους, συναθλητές. Όλοι οι δρομείς είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους, ακόμα κι αν δεν γνωρίζονται. Γιατί τους ενώνει κάτι βαθύ. Αυτή τη στιγμή προετοιμάζομαι για τον επόμενό μου Μαραθώνιο»...

Δημήτρης Γεωργιάδης, πρόεδρος Δημοσιονομικού Συμβουλίου:  «Είναι ευκολότερο απ’ ό,τι ακούγεται»

«Λίγο πριν τα 50στά γενέθλιά μου άρχισα να περνώ μια νέα ηλικιακή κρίση. Έψαχνα κάτι για να ανατρέψω την πορεία ή καλύτερα το αρνητικό συναίσθημα. Δεν ξέρω πώς, αλλά ήρθε στο μυαλό μου ο Μαραθώνιος. Αμέσως έκανα αυτό που συνηθίζω. Άρχισα να δεσμεύω τον εαυτό μου. Ζήτησα ως δώρο ρολόι για δρομείς. Με όσους βρισκόμουν μιλούσα για την απόφασή μου. Έτσι αναγκάστηκα να ξεκινήσω. Πρώτος στόχος τα 10 χιλιόμετρα με δημόσια δέσμευση για στήριξη φιλανθρωπικής οργάνωσης. Όταν γεύτηκα τη χαρά του τερματισμού και της επιτυχίας, όλα έγιναν πιο εύκολα.

Τρεις μήνες αργότερα έτρεξα μισό Μαραθώνιο και άλλους τρεις τον επόμενο χρόνο. Σε αυτό το διάστημα γνώρισα νέους φίλους, περιοχές της Κύπρου που δεν γνώριζα και έζησα ωραίες εμπειρίες. Όλα αυτά με 'αντάλλαγμα' βελτιωμένη σωματική και ψυχική υγεία…

Όπως μας λέει ο Δημήτρης Γεωργιάδης, αυτό που ξεχωρίζει στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων είναι ότι όλοι είναι νικητές. «Τρέχεις για τον εαυτό σου, με τον εαυτό σου».

Για να δεσμεύσω πάλι τον εαυτό μου, δήλωσα και δηλώνω τώρα πως επόμενος στόχος είναι ο κανονικός Μαραθώνιος Λεμεσού. Αν τα καταφέρω μετά θα τρέξω στον Μαραθώνιο στην Αθήνα το φθινόπωρο.

Αυτό που ξεχωρίζει στον Μαραθώνιο και τους δρόμους μεγάλων αποστάσεων είναι ότι όλοι είναι νικητές. Τρέχεις για τον εαυτό σου, με τον εαυτό σου. Προσωπικά, αν και βάζω χρονικό στόχο, αφήνω το σώμα μου να αποφασίσει τον βαθμό προσπάθειας. Η υπερβολική πίεση και προσπάθεια μπορεί να φέρει τραυματισμούς και απογοήτευση. Σε αντίθεση με άλλα αθλήματα, μόνο ο τερματισμός είναι αρκετός.

Τώρα έχω εθιστεί σε κάτι που με λίγη προσοχή και πειθαρχία προσφέρει ικανοποίηση και βελτιώνει την υγεία. Είναι κάτι που θα το πρότεινα σε όλους. Είναι ευκολότερο απ’ ό,τι ακούγεται και προσφέρει πολλά».

Μάχη Σολωμού, δημόσιες σχέσεις: «Απολαμβάνεις το μεγαλείο της φύσης»

«Ξεκίνησα το τρέξιμο το 1998 όταν ένας καρδιακός φίλος δρομέας μου είπε να δοκιμάσω το τρέξιμο με τους Nicosia Hash House Harriers (HASH), με τους οποίους άρχισα να τρέχω για την πλάκα. Το 1999 έκανα τους πρώτους μου αγώνες (φιλικούς πάντοτε!) 5 και 10 χλμ. και το 2000 έτρεξα τον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο στην Πάφο. Από τότε το running bug (σ.σ. το μικρόβιο για το τρέξιμο) είναι μέσα μου.

Η προετοιμασία για έναν Μαραθώνιο απαιτεί πειθαρχία. Τρέχω 2-3 φορές τη βδομάδα, ενώ είναι σημαντική και η παράλληλη προπόνηση σε άλλα αθλήματα, όπως η ποδηλασία και κολύμπι, ως επίσης και οι ασκήσεις ενδυνάμωσης.

Μαζί με το τρέξιμο συνδυάζω και την αγάπη μου για τα ταξίδια. Έτσι βλέπω την κάθε πόλη με διαφορετική οπτική γωνία και την απολαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις. Έχω τρέξει αρκετές φορές στην Κύπρο, ως επίσης και στη Βουδαπέστη, στο Σαν Φρανσίσκο, στη Μαδρίτη, στο Σαν Σεμπαστιάν, στις Βρυξέλλες, την παραμυθένια Πράγα και το σικ Παρισάκι. Στο Αμμάν διανύσαμε μία διαδρομή δίπλα από βεδουίνους και καμήλες με εκκίνηση 2.953 πόδια πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και τερματισμό τη Νεκρά Θάλασσα, στο χαμηλότερο σημείο της Γης.

Η Μάχη Σολωμού είναι δρομέας από το 1998 και μέχρι σήμερα έχει 20 Ημιμαραθώνιους (απόσταση 21.098) στα… πόδια της.

Όταν τρέχεις έξω απολαμβάνεις τη φύση σε όλο της το μεγαλείο. Ακόμη και οι μεγαλύτερες προκλήσεις της ζωής φαίνονται πολύ μικρές όταν τρέχεις. Το τρέξιμο προσωπικά με βοηθά να έχω δημιουργική σκέψη και να βρίσκω λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας… Πολλές φορές με βοηθά να μετατοπίσω την προοπτική μου από το γκρι σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

To runners’ vibe (σ.σ. ο παλμός του δρομέα) είναι μεταδοτικό και εθιστικό. Αποκτάς μια υπέροχη οικογένεια γιατί το runners’ spirit (σ.σ. το πνεύμα του δρομέα) γίνεται πλέον κομμάτι του εαυτού σου. Έτσι όταν είσαι περιτριγυρισμένη από τέτοιους όμορφους ανθρώπους που σου δίνουν έμπνευση δεν τα παρατάς τόσο εύκολα».

Alvaro Bonilla, σύμβουλος εμπορευμάτων: «Η καλύτερη απόδραση από το στρες»

«Είμαι λάτρης του αθλητισμού από πολύ νεαρή ηλικία. Το ποδόσφαιρο και η ποδηλασία είναι πολύ δημοφιλή αθλήματα στην Κολομβία, τη χώρα από την οποία κατάγομαι, και από τα έξι μου χρόνια απολαμβάνω την ενασχόληση και με τα δύο αθλήματα. Στα εφηβικά μου χρόνια στην Κολομβία άρχισα να τρέχω για να συμπληρώσω τα άλλα αθλήματα με τα οποία ασχολούμουν, αφού αυτό με βοηθούσε να αυξήσω την αντοχή μου. Κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως πεζοναύτης τρέχαμε 10 χλμ. φορώντας μπότες, στολή και σακίδιο.

Το 1993 μετακόμισα στην Κύπρο, όπου άρχισα να ασχολούμαι με πιο ατομικά αθλήματα, όπως τρέξιμο, κολύμπι και ποδηλασία. Έκτοτε έχω συμμετάσχει και έχω ολοκληρώσει μια σειρά από τρίαθλα. Οι καιρικές συνθήκες και το έδαφος της Κύπρου είναι ιδανικά για όλα τα σπορ καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Τουλάχιστον… σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Το μόνο που πραγματικά χρειάζεται κανείς για να τρέξει είναι ο εαυτός του και τα παπούτσια του. Γι' αυτό είναι για μένα το ευκολότερο άθλημα για να κάνω καθώς ταξιδεύω πολύ.

Εκτός όλων των άλλων ωφελειών για την υγεία, το τρέξιμο είναι κι ένα είδος ψυχοθεραπείας

Ο Ημιμαραθώνιος που θυμάμαι περισσότερο είναι αυτός του Σαν Σεμπαστιάν στην Ισπανία. Το τοπίο ήταν απολύτως εκρηκτικό και υπήρχαν άνθρωποι που μας ενθάρρυναν στους δρόμους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας υπήρχαν πολύ έντονες βροχοπτώσεις. Θυμάμαι επίσης πολύ τον Ημιμαραθώνιο του Disney στη Φλώριδα. Ήταν μαγικός. Φανταστείτε να τρέχετε σε ολόκληρο τον κόσμο της Disney μαζί με τον Μίκυ και τον Γκούφυ να σε επευφημούν σε όλη τη διάρκεια της πορείας σου.

Το τρέξιμο για μένα είναι η καλύτερη απόδραση από το στρες. Βοηθά να εξισορροπήσεις το είναι σου δεδομένου ότι είμαστε πολυάσχολοι στην καθημερινότητα στην οποία είμαστε παγιδευμένοι. Μου αρέσει να εμπνέω τους άλλους να τρέχουν και να γυμνάζονται γενικά. Κάθε φορά που συστήνω σε κάποιον το τρέξιμο, θέλει να σταματήσει μετά από 10-15 λεπτά, καθώς εξαντλείται. Η συμβουλή μου είναι ότι πρέπει κάποιος να πιέσει τον εαυτό του για να προχωρήσει πέρα από αυτό το όριο και σύντομα θα δει τους πράσινους βοσκότοπους μπροστά του!

Η εβδομαδιαία μου προπόνηση περιλαμβάνει κατά μέσο όρο τρεις ώρες τρέξιμο, έξι ώρες ποδηλασία και τρεις ώρες κολύμπι».