Επιδερμική διερεύνηση τροχαίου

Η επιδερμική διερεύνηση των συνθηκών δυστυχήματος από την Αστυνομία ήταν ο βασικός λόγος που οδήγησε στην αθώωση -λόγω αμφιβολιών- 63χρονης κατηγορούμενης για την πρόκληση θανάτου της 73χρονης πεζής Ελένης Δημητρίου Τσαγγάρη στις 13 Νοεμβρίου 2015, τη στιγμή που επιχειρούσε να διασταυρώσει τη λεωφόρο Αρχ. Μακαρίου στο Αρεδιού για να παραδώσει αβγά σε πρόσωπο που κατοικεί πλησίον της οικίας της.

Μάλιστα η μαρτυρία διπλωματούχου μηχανολόγου ο οποίος ασκεί το επάγγελμα του πραγματογνώμονα τροχαίων συγκρούσεων, την οποία προσκόμισε η πλευρά της υπεράσπισης, εξουδετέρωσε εκείνη των εμπειρογνωμόνων της Αστυνομίας, καθώς το δικαστήριο διαπίστωσε ότι προέβησαν σε αναπαράσταση του δυστυχήματος θέτοντας ως υπόβαθρο των μετρήσεών τους το σημείο σύγκρουσης που τους υπέδειξε η ίδια η κατηγορούμενη και όχι εξετάζοντας σφαιρικά όλους τους παράγοντες πριν καταλήξουν στα τελικά τους συμπεράσματα. Ακόμα χειρότερα, η Αστυνομία παρέλειψε να λάβει κατάθεση από τη μοναδική αυτόπτη μάρτυρα, της οποίας τη μαρτυρία προσκόμισε και πάλι η υπεράσπιση και ήταν αυτή εν τέλει που διαμόρφωσε την κρίση του δικαστηρίου.

Επισημαίνεται ότι είναι η δεύτερη φορά μέσα από δύο διαδοχικές αθωωτικές αποφάσεις για θανατηφόρα δυστυχήματα του δικαστή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας, Χρίστου Ρασπόπουλου, που διαπιστώνεται ελλιπής διερεύνηση από την Αστυνομία, αλλά και προσφορά αντιφατικών μαρτυριών ενώπιον του δικαστηρίου. Η πρώτη αφορούσε την προχθεσινή απόφαση αναφορικά με τον θάνατο του 18χρονου μοτοσυκλετιστή Σάββα Συμεού από το Τσέρι.

Το βασικό ερώτημα
Στην παρούσα υπόθεση σημείο αιχμής ήταν το εάν η 73χρονη επιχειρούσε να διασταυρώσει τη λεωφόρο από δεξιά προς αριστερά, ως η πορεία της κατηγορούμενης, ή το αντίθετο. Θέση της κατηγορούσας αρχής ήταν ότι επιχειρούσε να διασταυρώσει από δεξιά προς αριστερά, με την υπεράσπιση (Θεοφάνης Ανδρέου) να αμφισβητεί ως αυθαίρετο αυτό το συμπέρασμα. Όπως το δικαστήριο το έθεσε, «εάν το θύμα διασταύρωνε από δεξιά προς αριστερά, τότε η κατηγορούμενη όφειλε να το δει και να αντιδράσει, εάν όμως το θύμα εισήλθε στον δρόμο από αριστερά, τότε η κατηγορούμενη δεν θα είχε περιθώρια αντίδρασης». Σημειωτέον ότι το σημείο επαφής του σώματος του θύματος με το όχημα της κατηγορούμενης ήταν στο αριστερό σημείο.

Οι μαρτυρίες που καθόρισαν τελικά την κρίση του δικαστή και έθεσαν σε αμφιβολία το εάν η κατηγορούμενη είχε ευθύνη ή όχι, ήταν αυτές της αυτόπτη μάρτυρα και του ιδιώτη εμπειρογνώμονα, οι οποίοι προώθησαν τη θέση ότι το θύμα διασταύρωνε από αριστερά προς δεξιά. Περαιτέρω η αυτόπτης μάρτυρας ανέφερε ότι το θύμα φορούσε μαύρα ρούχα και ότι τα φώτα στους πασσάλους οδικού φωτισμού ήταν σβηστά, εξ ου και άτομα, όπως είπε, «που προσέτρεξαν στη σκηνή χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν τους φακούς των κινητών τους τηλεφώνων για να δουν το πρόσωπο της γυναίκας που ήταν πεσμένη κάτω».

Απόλυτη η αυτόπτης μάρτυρας

Για την εντύπωση που της έκανε το γεγονός ότι δεν την κάλεσαν για κατάθεση, η μάρτυρας έδωσε περιγραφή ως εξής: «Τηλεφώνησα στην Αστυνομία και έδωσα τα στοιχεία μου. Κάλεσα επίσης ασθενοφόρο και μια γιατρό που βρίσκεται στην περιοχή. Αφού ήρθε στο σημείο η Αστυνομία, είπα σε μια γυναίκα αστυνομικό ότι ήμουν μάρτυρας. Πριν αναχωρήσω, τους είπα ξανά ότι ήμουν μάρτυρας και ότι μπορώ να βοηθήσω. Ακολούθως έφυγα για να μεταφέρω την κόρη μου στο σπίτι, ενώ όταν επέστρεψα μετά από περίπου 20 λεπτά, είπα και στον κοινοτάρχη Αρεδιού που ήταν εκεί ότι ήμουν μάρτυρας. Με παραξένεψε το γεγονός ότι δεν κλήθηκα από την Αστυνομία. Εν τέλει θεώρησα ότι η υπόθεση ολοκληρώθηκε, λόγω του ότι ήταν ξεκάθαρο ότι το θύμα κατέβηκε από το αριστερό πεζοδρόμιο, με μαύρα ρούχα, καθιστώντας αδύνατον, λόγω σκότους, να τη δει κάποιος».

Ο ιδιώτης εμπειρογνώμονας από πλευράς του χαρακτήρισε «αυθαίρετη» τη μεθοδολογία που εφάρμοσε η Αστυνομία, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι δεν αναφέρεται σε καμιά βιβλιογραφία.
Οι υπόλοιπες μαρτυρίες, όπως και αυτή της ίδιας της κατηγορούμενης, απορρίφθηκαν από το δικαστήριο ως μη ασφαλείς για εξαγωγή συμπερασμάτων, ενώ το δικαστήριο ήταν ιδιαίτερα έντονο έναντι των βασικών μελών της ομάδας που διερεύνησε το δυστύχημα.

«Ξεκινώ με την επισήμανση», αναφέρει, «ότι τόσο ο ΜΚ1 όσο και ο ΜΚ2 θεώρησαν ως δεδομένο ότι το σημείο επαφής του αυτοκινήτου με το θύμα ήταν εκείνο που υπέδειξε η κατηγορούμενη. Προφανώς η ‘εύκολη οδός’ για μια ανακριτική ομάδα είναι η εξασφάλιση παραδοχών και η αποφυγή περιττών ενεργειών, οι οποίες είναι χρονοβόρες και δύσκολες. Παρά ταύτα, το να στηρίζεται αποκλειστικά ένας ανακριτής στην υπόδειξη ενός πολίτη και δη υπόπτου, δεν είναι αποδεκτή πρακτική. Αποτελεί καθήκον των ανακριτικών αρχών να διερευνούν μια υπόθεση με αντικειμενικό τρόπο και αμεροληψία και να υπερασπίζονται το δίκαιο, ανεξαρτήτως αποτελέσματος».