Έτσι κλέψαμε τη σορό του Τάσσου - H κατάθεση ενός εκ των πρωτεργατών

Πριν από εννέα χρόνια, τέτοια μέρα (12 Δεκεμβρίου 2009), τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων της προηγούμενης ημέρας είχαν ως κύριο θέμα την κλοπή της σορού του μ. Τάσσου Παπαδόπουλου.

Η ιστορία με το άνοιγμα του τάφου και την αρπαγή της σορού έμοιαζε τις πρώτες ώρες που δημοσιοποιήθηκε σαν κακόγουστο αστείο. Μάλιστα τα σενάρια των δαιμόνιων αστυνομικών ρεπόρτερ άρχισαν σιγά-σιγά να προσδίδουν στην ιστορία διαστάσεις πολιτικές και εθνικές!

Οι πρώτες δηλώσεις είναι εξάλλου ενδεικτικές των σεναρίων. Για παράδειγμα ο Γιώργος Λιλλήκας, ως πρώην ΥΠΕΞ και ένας εκ των στενών συνεργατών του Τάσσου Παπαδόπουλου, ανέφερε με πάσα σοβαρότητα ότι «ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα στον κυπριακό ελληνισμό, ότι εξαφάνισαν το σύμβολο που ενσάρκωνε την αντίσταση του κυπριακού ελληνισμού στα καταστροφικά σχέδια», ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄ κάλεσε τον κυπριακό ελληνισμό «σε ενότητα και συστράτευση κάτω ακριβώς από τις διαχρονικές και εθνοπρεπείς θέσεις και ιδέες του αείμνηστου ιστορικού ηγέτη».

Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας απηύθυνε έκκληση στον κόσμο «να παραμείνει ήρεμος μπροστά σε αυτή την προβοκάτσια», όπως τη χαρακτήρισε.

Οι μέρες περνούσαν, οι αστυνομικές έρευνες συνεχίζονταν άκαρπες και τα σενάρια έδιναν και έπαιρναν. Κάποια στιγμή ενεπλάκησαν και τα κατεχόμενα με τη φοβερή ιστορία κυρίως με το σακούλι του ασβέστη που μεταφέρθηκε στις ελεύθερες περιοχές!

Τελικά, τρεις μήνες μετά (8 Μαρτίου 2010) εντοπίστηκε η σορός σε άλλο κοιμητήριο της ευρύτερης περιοχής Λευκωσίας και σιγά-σιγά αποκαλύφθηκε η πραγματική ιστορία, η οποία δεν είχε να κάμει ούτε με προβοκάτσιες, ούτε με πολιτικά και εθνικά κίνητρα, παρά μόνο με το κοινό ποινικό δίκαιο και τα… λύτρα.

Η κατάθεση

Ο «Π» εξασφάλισε και δημοσιοποιεί τη χειρόγραφη κατάθεση που έδωσε ένας εκ των πρωτεργατών της κλοπής και συγκεκριμένα ο Μάμας Προκοπίου, αδελφός του ισοβίτη Αντώνη Προκοπίου Κίττα, από την Αθηένου. Ο Προκοπίου στη θεληματική κατάθεση που ετοίμασε οικειοθελώς ο ίδιος περιγράφει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η κλοπή και κατονομάζει τους συνεργούς του (ο «Π» για ευνόητους λόγους, αφού η υπόθεση δεν εκδικάστηκε ποτέ, διατηρεί μόνο τα μικρά ονόματα και τα αρχικά των επιθέτων, όσων κατ’ ισχυρισμόν εμπλέκονται).

«Εγώ απειλήθηκα για να μην αποκαλύψω τα άτομα που ήταν μαζί μου στην εκταφή και κλοπή της σορού του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Συγκεκριμένα μου είπαν ότι θα σκότωναν μέλη της οικογένειάς μου και εμένα τον ίδιο. Και μου είπαν αν δεν πω τίποτε θα με βοηθούσαν οικονομικά, πράγμα που δεν έγινε. Τη νύχτα της 10ης προς 11η Δεκεμβρίου του 2009, δηλαδή την ημέρα που έγινε η κλοπή της σορού, εγώ περίμενα δίπλα από το νεκροταφείο του Αγίου Νικόλα στη Δευτερά για να έρθουν τα άτομα τα οποία θα με βοηθούσαν να κλέψουμε τη σορό του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου.

Ο ρόλος του Ινδού

Όταν ήρθαν κοντά, δίπλα στο αυτοκίνητό μου, το οποίο είχα σταθμευμένο στον ελαιώνα ο οποίος βρίσκεται πίσω από το νεκροταφείο, δεν κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και με έπιασε τηλέφωνο ο Γιάννης ο Χ... και μου είπε να στείλω τον Ινδό πιο κάτω από το νεκροταφείο στον δρόμο για να ελέγχει και σε περίπτωση που δει οτιδήποτε ή κάποιο αυτοκίνητο να με πιάσει τηλέφωνο, δηλαδή να βγάλει τσίλιες. Εγώ του είπα να κατέβει από το αυτοκίνητο και να πάει στην άκρη του νεκροταφείου και να ελέγχει μήπως και έρθει κανένας προς την περιοχή του νεκροταφείου πεζός ή με αυτοκίνητο. Και του είπα αν δει οτιδήποτε να με πιάσει αμέσως τηλέφωνο. Το αυτοκίνητο του Γιάννη του Χ... ήταν ένα BMW X5 χρώματος μαύρου. Κατάλαβα ότι ο Χ... και ο Γιώργος ο Ζ... δεν ήθελαν να τους δει ο Ινδός για αυτό αφήσαν τον να πάει στον τόπο που θα έβγαζε τσίλιες και μετά κατέβηκαν από το αυτοκίνητο. Πιάσαμε τα εργαλεία από το πίσω μέρος του αυτοκινήτου και ανοίξαμε την καγκελόπορτα του νεκροταφείου η οποία δεν ήταν κλειδωμένη. Ο Γιώργος ο Ζ... με ένα λιβέρι που χρησιμοποιούν οι οικοδόμοι και εγώ με τη βοήθεια μία τσάπας σπρώξαμε την πέτρα που βρισκόταν πάνω από τον τάφο. Ο Γιώργος μαζί με τον Γιάννη άρχισαν αμέσως να σκάβουν τον τάφο. Όταν σε κάποια στιγμή κουράστηκε ο Χ..., ξεκίνησα να σκάβω εγώ και να πετούμε το χώμα έξω από τον τάφο. Ταυτόχρονα άρχισε και δυνατή βροχή. Μετά βγήκε ο Γιώργος να ξεκουραστεί και ξανάρχισε να σκάβει ο Γιάννης. Πήγαμε σε βάθος ένα μέτρο και 80 εκατοστά περίπου και βρήκαμε το φέρετρο. Το καθαρίσαμε προσεκτικά και πιάσαμε τη σορό μαζί με τον Γιάννη η οποία βρισκόταν μέσα σε σεντόνια και εποταυρίσαμεν την του Ζ..., όμως δεν μπορέσαμε να τη βγάλουμε προς τα έξω γιατί λόγω της κούρασης που είχαμε, εξαντλήθηκε η δύναμή μας και δεν μπορούσαμε να σπρώξουμε προς τα πάνω...».

«Εποταυρίσαμεν το σιαππάνι...»

«...Τότε ο Ζ... πήγε στο αυτοκίνητο του Γιάννη και έφερε ένα σιαππάνι. Μας το έριξε κάτω, δέσαμε τη σορό από μπροστά και από πίσω. Εποταυρίσαμεν το σιαππάνι του Γιώργου που βρισκόταν έξω από τον τάφο και προσπαθήσαμε να σπρώχνουμε τη σορό από τον τάφο προς τα πάνω και ο Ζ... να τραβά που έξω από τον τάφο το σιαππάνι. Κατορθώσαμε και βγάλαμε τη σορό έξω από τον τάφο. Ο Ζ... έβγαλε το σιαππάνι από τη σορό και το έριξε μέσα στον τάφο και το έπιασα εγώ και με τη βοήθειά του βγήκα έξω από τον τάφο. Εγώ ήμουν πάρα πολύ κουρασμένος και κάθισα δίπλα από τον τάφο κοντά σε μια ελιά η οποία δεν ήταν πάρα πολύ μεγάλη, το ύψος της ήταν περίπου δύο μέτρα. Ο Ζ... με τον ίδιο τρόπο προσπάθησε να βγάλει τον Γιάννη τον Χ... αλλά γλίστρησε και έπεσε και ο ίδιος μέσα στον τάφο και χτύπησε το πόδι του. Τότε εγώ πήγα κοντά και μου έριξαν το σιαππάνι το οποίο έπεσε μέσα στον τάφο και ετράβησα πρώτα τον Χ... και μετά και οι δύο μαζί τραβήσαμε τον Ζ... ο οποίος χτύπησε το ένα του πόδι και εκούτσεβεν. Εγώ με τον Χ... βάλαμε τη σορό του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου σε κάτι σακούλια πράσινα μεγάλα τα οποία με προμήθευσαν ο Χ... με τον Ζ... λίγες μέρες πριν, μαζί με τσάππες, φτυάρια, ένα λιβέρι και ένα κατσαβίδι μεγάλο. Πιάσαμε τη σορό και την τοποθετήσαμε στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου μου. Έφυγε ο Ζ... με τον Χ... και μετά φώναξα του Ινδού γιατί δεν ήθελαν να τους δει και μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο νεκροταφείο κοντά στις Χαλεπιανές. Βρήκαμε έναν τάφο που σηκώθηκε η πέτρα εύκολα και κρύψαμε τη σορό μέσα. Όταν επισκέφθηκα τον αδελφό μου (σ.σ. Αντώνη Προκοπίου Κίττα) στις φυλακές και τον ρώτησα γιατί ήθελαν να βάλουμε τη σορό κοντά στο Τσέρι, εκμυστηρεύτηκε μου ότι ο Α... και ο Ζ... θα εμιλούσαν για τον Ανδρέα τον Κ... και να του φορτώσουν την κλοπή της σορού αυτού. Ο αδελφός μου επίσης μου είπε ότι θα έλεγε κάτι το οποίο θα τον βοηθούσε να βγει από τη φυλακή και μου το είπε και πριν κλέψουμε τη σορό. Αυτά που σας έγραψα είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Δεν τα είπα στο δικαστήριο γιατί φοβόμουν για τη ζωή των μελών της οικογένειάς μου και εμένα. Όμως τώρα κατάλαβα ότι έκανα μεγάλο λάθος που δεν τα ανέφερα. Αποφάσισα να τα πω έστω και αργά για να λάμψει η πραγματική αλήθεια και να τιμωρηθούν μαζί μας οι σχεδιαστές της κλοπής της σορού και οι πραγματικοί ένοχοι και όχι μόνο εμείς τα πιόνια. Ο αδελφός μου μου εκμυστηρεύτηκε λίγο καιρό προτού γίνει η κλοπή ότι τον σχεδιασμό τον έκανε ο Α.Μ., ο Γ.Ζ. και ο (σ.σ. πρώην) υπαστυνόμος Α.Π. Εγώ δέχτηκα να βοηθήσω γιατί όπως μου είπε ο αδελφός μου είχε μεγάλη πιθανότητα να βγει από τη φυλακή με κάτι που θα έλεγε σε σχέση με την κλοπή. Θέλω να απολογηθώ δημόσια στην οικογένεια του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου μέσα από την καρδιά και την ψυχή μου για τον πόνο και την οδύνη που τους προκαλέσαμε και αναλαμβάνω το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί. Δίνω όρκο στον Θεό ότι αυτά που απόκρυψα και τα λέγω σήμερα είναι η πραγματική αλήθεια και τα είχα με τη συνείδησή μου γιατί δεν αποκάλυψα την αλήθεια από την αρχή.

Με εκτίμηση, Μάμας Προκοπίου».