Άλλη μια μάχη για υπόθεση trafficking

Αλλη μία μάχη θα χρειαστεί να δοθεί στα δικαστήρια στην προσπάθεια να αποδοθεί έστω μια φορά δικαιοσύνη για τις γυναίκες εκείνες που τις έφερναν στην Κύπρο την εποχή της βασιλείας των καμπαρέ δήθεν για να εργαστούν ως σερβιτόρες ή χορεύτριες, αλλά βρίσκονταν αντιμέτωπες με το τέρας της σωματεμπορίας.

Η οργάνωση Cyprus Stop Trafficking στην υπόθεση της Charitin από τον Άγιο Δομίνικο, διά του δικηγόρου Χάρη Σταυράκη που προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του στην οργάνωση, έχει εφεσιβάλει την απόφαση της 19ης Ιανουαρίου 2018 του δικαστή του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας Αλέξανδρου Παναγιώτου, ο οποίος είχε εκδικάσει την αγωγή της Charitin με την οποία αξίωνε αποζημιώσεις από τα πρόσωπα που την εργοδοτούσαν στο καμπαρέ «Ρόξι», αλλά, κλασικά, η ίδια κρίθηκε αναξιόπιστη, ενώ οι εναγόμενοι, κλασικά επίσης, κρίθηκαν περίπου ως οι άγιοι της υπόθεσης.

Η αγωγή είχε κινηθεί δυνάμει του άρθρου 22 του Περί της Καταπολέμησης της Εμπορίας και της Εκμετάλλευσης Προσώπων Νόμου 87(Ι)/2007, με το οποίο δημιουργήθηκε αγώγιμο δικαίωμα για τα αναγνωρισμένα θύματα εμπορίας, όπως δηλαδή είχε κριθεί από το Γραφείο Καταπολέμησης Εμπορίας Προσώπων της Αστυνομίας και η Charon, να διεκδικούν αποζημιώσεις. Άλλες τρεις κοπέλες που εργάζονταν στο ίδιο καμπαρέ και είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν μαζί με την Charon την περίοδο εκείνη (2008) δεν άντεξαν και αποχώρησαν από την Κύπρο χωρίς να καταθέσουν στην ποινική υπόθεση, ενώ η Charitin ήταν η μόνη που έμεινε για να το παλέψει.

Ωστόσο, όπως κρίθηκε αναξιόπιστη στην ποινική υπόθεση για μια σειρά λόγους που δεν αντέχουν στη λογική, έτσι κρίθηκε αναξιόπιστη και στην αστική υπόθεση. Πέραν τούτου η αγωγή απορρίφθηκε επειδή το δικαστήριο έκρινε ότι για να δικαιούτο η Charon να την εγείρει, θα έπρεπε να είχε υπάρξει καταδίκη στην ποινική υπόθεση.

Η έφεση καταχωρήθηκε προχθές και σε αυτήν απαριθμούνται 30 λόγοι με τους οποίους η πρωτόδικη απόφαση προσβάλλεται ως λανθασμένη. Ο πρώτος λόγος αφορά ακριβώς το εύρημα του δικαστηρίου ότι για να αποκτήσουν τα θύματα αγώγιμο δικαίωμα θα πρέπει να προϋπάρξει καταδίκη, ενώ οι υπόλοιποι αφορούν κυρίως την αξιολόγηση των μαρτυριών. Μας αφορά ιδιαίτερα ο πρώτος λόγος αφού η αγωγή ήταν η πρώτη του είδους και έτσι θα δημιουργήσει προηγούμενο η όποια γνωμάτευση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, όταν βέβαια θα βρεθεί σε θέση να εξετάσει την έφεση.

Αναφέρεται, λοιπόν, ότι εσφαλμένα το πρωτόδικο δικαστήριο αποφάσισε ότι χρειάζεται και απόδειξη καταδίκης από ποινικό δικαστήριο για έγερση αγωγής και εξηγείται ότι το άρθρο 22 που προνοεί ότι «το θύμα κατά την έννοια του παρόντος νόμου έχει θεσμικό αγώγιμο δικαίωμα σε αποζημιώσεις κατά παντός υπευθύνου για τα διαπραχθέντα αδικήματα του παρόντος νόμου…» δεν αναφέρει ότι για τα αδικήματα θα πρέπει πρώτα οι εναγόμενοι να κριθούν ένοχοι από ποινικό δικαστήριο. Περαιτέρω ανάλυση γίνεται ως εξής:

α) Η ορθή ερμηνεία των «διαπραχθέντων» πρέπει να είναι εκείνα τα αδικήματα τα οποία καταλογίζονται στους εναγόμενους από τα θύματα.
β) Το πνεύμα του άρθρου υπερισχύει του γράμματος, καθότι ο νόμος πασιφανώς σκοπό είχε να δώσει τα μέγιστα ή περισσότερα δυνατόν νομικά δικαιώματα στα θύματα και όχι να τους τα περιορίσει.

γ) Εάν το άρθρο 22 δεν υπήρχε καθόλου στον νόμο, τίποτα δεν θα εμπόδιζε τα θύματα να καταχωρήσουν αγωγή εναντίον των ατόμων που θεωρούσαν υπαίτιους.

δ) Η παρεμπόδιση οιουδήποτε με οποιονδήποτε τρόπο να προσφύγει στη δικαιοσύνη για διεκδίκηση των δικαιωμάτων του αντίκειται στο άρθρο 30 του Συντάγματος.

ε) Το πρωτόδικο δικαστήριο εμποδιζόταν να εγείρει τέτοιο κώλυμα στην απόφασή του με το πέρας της δίκης από τη στιγμή που επέτρεψε κανονικά την έναρξή της και την άφησε να περατωθεί, ενώ θα μπορούσε να το έθετε εκ προοιμίου ως προδικαστικό σημείο και ως τέτοιο να το εξέταζε.