Καπετάν-Αντώνης: «Ζω σαν ένας ναυαγός σε ένα νησί...»

Ο 61χρονος Αντώνης Ολύμπιος, γνωστός ως καπετάν-Αντώνης, είναι ένας αναχωρητής της εποχής μας. Εδώ και 13 χρόνια προτιμά να ζει έξω από αυτό που ονομάζουμε «σύστημα», υπηρετώντας πιστά μια προσωπική φιλοσοφία και στάση ζωής. Η ξύλινη καλύβα του βρίσκεται σε μια ερημική τοποθεσία, πλάι στο κύμα της θάλασσας, κοντά στην κοινότητα του Μαζωτού. Για την άλλοτε ήρεμη και άλλοτε τρικυμισμένη θάλασσα έχει να πει πολλά. Αυτή άλλωστε τον συντηρεί και τον γοητεύει, ενώ με τον ίδιο τρόπο που του προσφέρει εδώ και χρόνια τα ψάρια της του παρέδωσε και τη σύντροφο με την οποία ζει τους τελευταίους 11 μήνες.

 

Το νόημα της ζωής

«Εγώ την άραξα εδώ, ζω ήσυχα, ήρεμα, απλά και ταπεινά», μας λέει ο καπετάν-Αντώνης, δηλώνοντας ότι κατάλαβε το νόημα της ζωής: «κατ’ εμένα η ζωή μας είναι πολύ απλή, εμείς οι άνθρωποι την κάνουμε δύσκολη με την επίδειξη που θέλουμε να κάνουμε. Αυτό είναι το συμπέρασμά μου εμένα που ζω σε μια πλήρη ηρεμία - γαλήνη και σκέφτομαι διαφορετικά. Δεν αγχώνομαι - πέρασα παλιά τις καταστάσεις του άγχους, όταν ζούσα στην πόλη, στη Λευκωσία. Εδώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου, αντιθέτως, όταν ζεις σε μια πόλη είναι πιο δύσκολο, γιατί ο άνθρωπος της πόλης διαφέρει πολύ από τον άνθρωπο της υπαίθρου, πόσω μάλλον εγώ που δεν μπορώ να πω ότι ζω στην ύπαιθρο, αλλά νιώθω ότι ζω σαν ένας ναυαγός σε ένα νησί. Ακούω τον φλοίσβο των κυμάτων και ηρεμεί το μυαλό μου, μπορώ να σκεφτώ, να λύσω ένα πρόβλημα.





 

Το «σύστημα» δεν φέρνει ευτυχία

Όπως αναφέρει, στην παλιά ζωή του στη Λευκωσία είχε κάνει διάφορες δουλειές, όπως εισαγωγέας κυνηγετικών όπλων, ιδιοκτήτης υπεραγοράς, καταστήματος σουβενίρ. Η τελευταία δουλειά που έκανε ήταν επαγγελματίας δύτης. Μέχρι που φιλοσόφησε τη ζωή αφού, όπως δηλώνει, προηγουμένως πέρασε από όλα τα στάδιά της, από την πολυτέλεια και τις ανέσεις, στη φτώχεια και τις στερήσεις, φτάνοντας στο τέλος στο συμπέρασμα ότι δεν είναι οι ανέσεις που φέρνουν την ευτυχία. «Το ‘σύστημα’ στην Κύπρο έκανε τον κόσμο να ενδιαφέρεται μόνο για την εικόνα του: ωραία σπίτια, ωραία αυτοκίνητα, ωραία εμφάνιση, αλλά δυστυχώς ξεχάσαμε να είμαστε ωραίοι άνθρωποι», τονίζει, «μέχρι που με την οικονομική κρίση έγινε ένα ‘μπαμ’ και έσπασε η φούσκα».





«Η ζωή δεν είναι ούτε η επίδειξη, ούτε τα πολυτελή αυτοκίνητα, ούτε τα σπίτια, ούτε τα εξοχικά, η ζωή είναι απλή, εγώ ζω εδώ – δεν θέλω να είμαι απόλυτος αλλά… είμαι ευτυχισμένος!»



Τρέφεται από τη φύση

Ο καπετάν-Αντώνης δηλώνει ότι είναι πολύ εύκολος στις σχέσεις του με τον κόσμο, εκδηλώνοντας την αγάπη του σε όσους γνωστούς και άγνωστους έρχονται στην καλύβα του. Όπως λέει, ειδικά τα καλοκαίρια τον επισκέπτονται πολλοί ξένοι τουρίστες. Πρώτη τους αντίδραση είναι να βγάλουν φωτογραφίες, χωρίς να γνωρίζουν πού βρέθηκαν. «Υπήρξε περίπτωση που ήρθε μια οικογένεια Ούγγρων, κάθισαν και μου ζήτησαν και το μενού», αναφέρει. «Τους είπα ότι εδώ δεν είναι εστιατόριο, μου ζήτησαν συγγνώμη και σηκώθηκαν να φύγουν. ‘Όι, εν θα φύετε’, τους είπα. Έμειναν και τους μαγείρεψα ό,τι είχα». Ο καπετάν-Αντώνης αναφέρει ότι τη διατροφή του αποτελούν κυρίως ψάρια, που αλιεύει με ψαροντούφεκο και δίχτυα, όσπρια και χόρτα από τη φύση. Μάλιστα όταν η ψαριά του είναι πλούσια τηλεφωνά σε φίλους και τους κάνει το τραπέζι.

 

 

Την έσωσε από πνιγμό

Στα 13 χρόνια παραμονής του στην παραλία τού έτυχαν πολλά ευχάριστα και δυσάρεστα περιστατικά. Αν και το καλοκαίρι η παραλία προσελκύει πάρα πολύ κόσμο, δυστυχώς δεν υπάρχει ναυαγοσώστης, κάτι που τον έχει αναγκάσει όχι λίγες φορές να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Συγκεκριμένα διέσωσε πέντε ανθρώπους από βέβαιο πνιγμό, με τελευταία περίπτωση, πριν από 11 μήνες, αυτήν της κοπέλας με την οποία συζεί. «Η ώρα 12 τη νύχτα μέσα στη θάλασσα φώναζε ‘βοήθεια’, έτυχε να κολυμπήσει και την πήρε το ρεύμα. Την έβγαλα έξω, ήρθε ασθενοφόρο και έμεινε τρεις μέρες στην εντατική».

«Είδες γνωριμία;», λέει χαρούμενος και έκπληκτος μαζί, «ούτε σε κλαμπ τη γνώρισα ούτε με συνοικέσιο. Και άφησε τη ζωή της στην Αυστραλία για να μείνει μαζί μου».

 

Ακτοφύλακας

Ο καπετάν-Αντώνης μπορεί να διηγείται και ιστορίες με ψαράδες που κινδύνεψαν κοντά στην καλύβα του. «Μια νύχτα άκουα κάποιον που φώναζε συνέχεια ‘βοήθεια’. Ήταν ένας ερασιτέχνης ψαράς με βάρκα, ο οποίος δεν είχε τον εξοπλισμό για να εντοπίσει μέσα στο σκοτάδι τη στεριά και να βγει έξω. Αμέσως φωταγώγησα όλη την καλύβα και κατάφερε να βγει εδώ, ήταν σοκαρισμένος. Τον φιλοξένησα μέχρι να ξημερώσει».





 

Για τους νέους

«Θέλω να σου πω και για τη η νεολαία μας», λέει, «γιατί το καλοκαίρι έρχονται πολλοί νέοι εδώ, να καθίσουν, να πιούμε τον καφέ μας και να μιλήσουμε. Η νεολαία μας είναι πολύ καλή, εγώ δεν είμαι από εκείνους που λένε ‘η νεολαία έν' άχρηστη’. Μα, άμα δείξεις τη νεολαία και πεις ‘έν' άχρηστη’’, το ένα δάχτυλο δείχνει εκείνη, αλλά τα άλλα δείχνουν εσένα, εσύ είσαι η αιτία, είναι οι απόγονοί σου».

 

Με τις χελώνες

«Ένα άλλο που συμβαίνει εδώ είναι όταν το καλοκαίρι βγαίνουν έξω τεράστιες χελώνες Caretta caretta και γεννούν. Μιλώ μαζί τους την ώρα που γεννούν, τις βλέπω την ώρα που σκάβουν, σκεπάζουν τα αβγά τους και φεύγουν».



 



«Μια νύχτα άκουα κάποιον που φώναζε συνέχεια ‘βοήθεια’...

Το πρόγραμμα της ημέρας

Οι καθημερινές δουλειές και δραστηριότητες για τον καπετάν-Αντώνη δεν τελειώνουν ποτέ. Ασχολείται κάθε πρωί με τον καθαρισμό της παραλίας, ακολούθως γυμνάζεται κάνοντας τροχάδην, ασκήσεις με βάρη και κολύμπι. Θα ταΐσει τα ζώα του, τα 8 σκυλιά και τον έναν γάτο, ενώ θα αφιερώσει χρόνο και στη συντήρηση της καλύβας, ώστε να μπορεί να αντέχει στις καιρικές συνθήκες. Κάποτε, λέει, μπήκε η θάλασσα μέσα στο σπίτι. «Δεν μπορώ να πω πως κινδύνεψα, θα έλεγα μάλιστα πως το απόλαυσα. Ήμουν με έναν φίλο από την Ελλάδα, ο οποίος στην αρχή φοβήθηκε, θα ζήσεις ανεπανάληπτη εμπειρία», του είπα, «στο τέλος του άρεσε».

Οι ώρες περνούν ευχάριστα, δηλώνοντας πως χάνει την αίσθηση του χρόνου, μη γνωρίζοντας πολλές φορές ποια μέρα είναι. «Για εμένα η Δευτέρα ή η Τρίτη δεν έχουν καμία διαφορά με το Σάββατο ή την Κυριακή ή τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα», λέει.

Φάρμακο για κατάθλιψη

«Ήρθαν πολλοί εδώ με προβλήματα, γνωστοί και άγνωστοι», τονίζει ο καπετάν-Αντώνης:

«Ήρθε άνθρωπος, φίλος, 48 χρονών. Δημόσιος υπάλληλος. Με λεφτά, με σπίτια, με αυτοκίνητα. Είχε πέσει σε κατάθλιψη. Κάθισε εδώ και του μιλούσα μισή ώρα, εξηγώντας του ορισμένα πράγματα, για να τον φέρω εκεί που ήθελα. Μετά από μισή ώρα του είπα ‘ξάπλωσε να τζ'οιμηθείς, εγιώ έν' να κάμω τη βόλτα μου τζ’αι  να ’ρτω’. Τελικά κοιμήθηκε μια-μιάμιση ώρα. Ξύπνησε. Κάναμε τον καφέ μας, τον ρωτώ ‘πώς νιώθεις τώρα;’, ‘Να σου πω πώς νιώθω τώρα;’ μου λέει, ‘‘Καμία σχέση με το τι ένιωθα την ώραν που ήρτα, θα πάρω άδεια που την δουλειάν μου και θα ’ρτω να μείνω λλίες μέρες δαμαί’. Πήρε άδεια μια εβδομάδα και έμεινε εδώ. Έγινε άλλος άνθρωπος. Δηλαδή εδώ καταλαβαίνεις τι έχει αξία στη ζωή και τι δεν έχει. Δηλαδή, ο περισσότερος κόσμος βασανίζεται, στενοχωριέται, αγχώνεται, γιατί δεν έχει καταλάβει τι αξίζει στη ζωή. Η ζωή δεν είναι ούτε η επίδειξη, ούτε τα πολυτελή αυτοκίνητα, ούτε τα σπίτια, ούτε τα εξοχικά, η ζωή είναι απλή, εγώ ζω εδώ - δεν θέλω να είμαι απόλυτος αλλά… είμαι ευτυχισμένος! Μου είπαν να μου παραχωρήσουν σπίτι, να πάω να μείνω δωρεάν. Όχι! Πού να φύγω;».