Τελεσίδικα ένοχο έκριναν τον Ρίκκο

Ανεπιτυχείς ήταν και οι τέσσερις εφέσεις στην υπόθεση Ρίκκου Ερωτοκρίτου και έτσι μπαίνει οριστικά τελεία σε μια υπόθεση που το ίδιο το δικαστήριο χαρακτήρισε ως πρωτοφανή για τα δικαστικά δρώμενα της Κύπρου. Το Ανώτατο Δικαστήριο, λειτουργώντας ως Εφετείο με τριμελή σύνθεση, απέρριψε χθες τόσο τις εφέσεις επί των καταδικών όσο και τις εφέσεις επί των ποινών, αποφαινόμενο πως ούτε το δικαίωμα των εφεσειόντων σε δίκαιη δίκη παραβιάστηκε, ούτε και ο κ. Ερωτοκρίτου υπείχε ασυλίας ώστε να ετίθετο ζήτημα παραβίασής της. Ουσιαστικά το Εφετείο συμπορεύθηκε πλήρως με τα ευρήματα του πρωτόδικου δικαστηρίου (Κακουργιοδικείο Λευκωσίας), επικυρώνοντας έτσι στο σύνολό της την ετυμηγορία του.

Η απόφαση του Εφετείου καλύπτει έκταση 217 σελίδων και στην περίπτωση του τέως βοηθού γενικού εισαγγελέα, όπως το δικαστήριο το έθεσε, καίριας σημασίας ήταν το ερώτημα εάν η ιδιότητα της θέσης του τον κατέτασσε στους δικαστικούς λειτουργούς, οι οποίοι για πράξεις και παραλείψεις τους κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους υπέχουν ασυλίας. «Σαφώς η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική», αναφέρει το Εφετείο, και αφού παραπέμπει στο άρθρο 15 του ποινικού κώδικα, κεφ. 154, το οποίο προνοεί για το ποινικά ανεύθυνο των δικαστικών λειτουργών, δίνει την ερμηνεία ότι το εν λόγω άρθρο παραπέμπει ευθέως σε δικαστές και σε εκτέλεση δικαστικών τους καθηκόντων και ουχί στον γενικό εισαγγελέα ή στον βοηθό γενικό εισαγγελέα.

«Η σαφής αναφορά σε άσκηση ‘δικαστικής εξουσίας’ δεν αφήνει περιθώρια διαφορετικής προσέγγισης», σημειώνει το δικαστήριο, καταγράφοντας και την πρόνοια του επίδικου άρθρου που αναφέρει τα εξής: «Εκτός των περιπτώσεων κατά τις οποίες ο ποινικός κώδικας προνοεί ρητά για το αντίθετο, οι δικαστικοί λειτουργοί είναι ποινικά ανεύθυνοι για πράξεις ή παραλείψεις που γίνονται κατά την εκτέλεση των δικαστικών τους καθηκόντων, ακόμη κι αν η πράξη έγινε καθ’ υπέρβαση της δικαστικής τους εξουσίας ή ακόμη κι αν υφίστατο νομική υποχρέωση για διενέργεια της πράξης που παραλείφθηκε».

Το δικαστήριο δεν μένει μέχρι εδώ, αλλά προχωρεί και σημειώνει πως ακόμα κι αν ο κ. Ερωτοκρίτου είχε την ιδιότητα του δικαστικού λειτουργού, θα ήταν και πάλι ποινικά υπόλογος από τη στιγμή που μία από τις κατηγορίες στις οποίες κρίθηκε ένοχος αφορούσε σε διαφθορά. «Έτσι κι αλλιώς και οι δικαστικοί λειτουργοί είναι υπόλογοι για υποθέσεις διαφθοράς, οπότε σε αυτή την περίπτωση κινείται εκτός του συντάγματος και η δική τους ασυλία», αναφέρεται στην απόφαση.

Δίκαιη δίκη

Το Εφετείο απέρριψε και το επιχείρημα της παραβίασης της δίκαιης δίκης το οποίο προβλήθηκε και από την υπεράσπιση των άλλων τριών εφεσειόντων (Παναγιώτη Νεοκλέους, Ανδρέα Κυπρίζογλου και δικηγορικό γραφείο Νεοκλέους) και αποδόθηκε στη διπλή ιδιότητα υπό την οποία ο γ.ε. χειρίστηκε την υπόθεση (θεσμική και μάρτυρα γεγονότων). Η εν λόγω απόρριψη αποδίδεται ως εξής:

«Παρά τα όσα αποδίδονται στον γενικό εισαγγελέα για προκατάληψη, έλλειψη αμεροληψίας κ.λπ., δεν εντοπίζουμε ούτε σε σχέση με αυτή την πτυχή κάποια λανθασμένη προσέγγιση του πρωτόδικου δικαστηρίου. Όπως ήδη λέχθηκε, η ποινική ανάκριση ξεκίνησε μετά από επιθυμία του κ. Ερωτοκρίτου, ο ποινικός ανακριτής κ. Καλλής, η επάρκεια και εντιμότητα του οποίου δεν αμφισβητήθηκε σε κανένα στάδιο, προχώρησε στη λήψη μαρτυρίας από τα πρόσωπα που έκρινε σκόπιμο, το πόρισμα παραδόθηκε καθηκόντως στον γ.ε. και όλο το μαρτυρικό υλικό ήταν στη διάθεση των εμπλεκομένων όταν η ποινική διαδικασία λάμβανε χώρα. Υπό τις συνθήκες αυτές οι εφεσείοντες είχαν στην κατοχή τους, για σκοπούς ισότητας των όπλων, πρόσβαση σε κάθε σχετικό στοιχείο το οποίο είχε συλλεγεί».

Το δικαστήριο σημειώνει επίσης ότι την υπόθεση ενώπιον του κακουργιοδικείου χειρίστηκαν ιδιώτες κατήγοροι, «οπότε ο γ.ε. δεν ενεπλάκη ώστε να βρίσκει έρεισμα η παραβίαση της δίκαιης δίκης», ενώ για τους ιδιώτες κατήγορους αναφέρει ότι δεν καταδείχθηκε πως είχαν οποιοδήποτε συμφέρον να μην χειριστούν με αμερόληπτο τρόπο την υπόθεση.

Πληροφορίες τον φέρουν να προσφεύγει στο ΕΔΑΔ

Και στην περίπτωση της έφεσης του Παναγιώτη Νεοκλέους, το Ανώτατο Δικαστήριο συμπορεύθηκε με την απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου, συμφωνώντας με την προσέγγιση πως «δεν μπορεί ένας έμπειρος δικηγόρος να δέχεται επίδοση αγωγής και να λέει ότι δεν αντιλήφθηκε περί τίνος επρόκειτο». Αποδίδει με το εξής λεκτικό το Εφετείο την απόρριψη της έφεσης Νεοκλέους αλλά και του δικηγορικού γραφείου Νεοκλέους: «Εν πάση περιπτώσει, κι αν ακόμα θα μπορούσαν τέτοιες εξηγήσεις να προκαλέσουν έστω αμφιβολία ως προς την αντίληψη της εταιρείας για το ότι επρόκειτο για επίδοση αγωγής, που δεν είναι η περίπτωση, δέχθηκε επίδοση ενός εγγράφου που ναι μεν δεν κατάλαβε τι ήταν, αντελήφθη όμως ότι αφορούσε μια εκκρεμούσα αγωγή και μπορούσε να έχρηζε άμεσου χειρισμού. ‘Μπορούσε να ήταν οτιδήποτε’, είπε στη μαρτυρία του. Όμως, χωρίς να διαπιστώσει τι ήταν, χωρίς να διερωτηθεί κατά πόσο επιβάλλετο οποιαδήποτε ενέργεια σε σχέση με τέτοιο έγγραφο, παρουσιάζεται απλώς να το δίδει στη γραμματέα του για αρχειοθέτηση, χωρίς καμιά άλλη οδηγία, μέριμνα ή ενδιαφέρον για εκείνο το ‘άγνωστο’ έγγραφο που παρέμεινε ‘άγνωστο’ στην αντίληψή του μέχρι τέλους».

Για τον Π. Νεοκλέους, πληροφορίες αναφέρουν ότι προτίθεται να προσφύγει στο ΕΔΑΔ, με επιχείρημα την παραβίαση της αρχής της δίκαιης δίκης.

Για τον Ανδρέα Κυπρίζογλου, ο οποίος υπενθυμίζεται ότι είχε καταδικαστεί σε 18 μήνες φυλάκιση με αναστολή, το Εφετείο αναφέρει ότι ναι μεν δεν συμμετείχε στην όλη διαδικασία για την Providencia, αυτό όμως δεν επηρεάζει την κατηγορία για εμπλοκή του στην έκβαση της υπόθεσης. «Ορθά το Κακουργιοδικείο εντόπισε την πρόθεση να εκτρέψει την πορεία της δικαιοσύνης η πράξη του Κυπρίζογλου. Οι ισχυρισμοί για λάθη του Κακουργιοδικείου δεν αγγίζουν τη δυναμική των στοιχείων που κατατέθηκαν ενώπιον του Κακουργιοδικείου», σημειώνεται στην απόφαση.