Ο «Ίκαρος» του Κουρίου - Συνέντευξη για το παραμοτέρ

Ως ψυχολόγος στο επάγγελμα, ο Χρίστος Θεοφάνους πιστεύει ότι οι άνθρωποι τυχαίνει να επιλέγουμε ένα άθλημα ασυνήθιστο και επικίνδυνο όχι γιατί θέλουμε να ξεφύγουμε από τη ζωή, αλλά επειδή δεν θέλουμε να μας ξεφύγει η ζωή. Ο ίδιος επέλεξε το παραμοτέρ ή αλλιώς μηχανοκίνητο αιωρόπτερο, ένα άθλημα, λέει, που σε κάνει από τη μια να νιώθεις ζωντανός αλλά και τόσο ευάλωτος από την άλλη, μιας και ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος από τη φύση του να πετά. Την ίδια ώρα απαιτεί σωστή εκπαίδευση και γνώσεις του καιρού, αφού, όπως και τα πουλιά, μαθαίνεις να συνυπάρχεις με τον άνεμο.

Πατάς γκάζι, τρέχεις και απογειώνεσαι

Ο Χρίστος πραγματοποιεί πτήσεις από το 2011. «Προηγουμένως για δύο χρόνια πετούσα με το ελεύθερο αιωρόπτερο, μετά γνωρίστηκα με το παραμοτέρ, αμέσως το αγάπησα και από τότε συνεχίζω φανατικά μαζί του», δηλώνει στον «Π». «Η εκπαίδευση του ελεύθερου αιωρόπτερου με το μηχανοκίνητο είναι σχεδόν πανομοιότυπη», λέει. Η διαφορά τους είναι ότι στο παραμοτέρ έχεις στην πλάτη σου μια μηχανή – δύο άλογα το πιο πολύ, η οποία με τη βοήθεια του έλικα σε σπρώχνει, δημιουργεί ώση και ουσιαστικά μπορείς να απογειώνεσαι από οποιοδήποτε σημείο και να πετάς, χωρίς να χρειάζεσαι το ανοδικό ρεύμα αέρα που χρειάζεσαι στο αιωρόπτερο.

«Κοιτάς τον καιρό, αν είναι καλός τότε γίνεται η προετοιμασία, μέχρι να ακολουθήσει η απογείωση: τρέχεις 4-5 μέτρα, μέχρι η πτέρυγα (αλεξίπτωτο) να έρθει από πάνω σου, πατάς γκάζι και περίπου σε 5-6 μέτρα απογειώνεσαι και βρίσκεσαι στον αέρα, τα καύσιμα διαρκούν 3-4 ώρες με κατανάλωση ανά ώρα 3 λίτρων», εξηγεί ο Χρίστος.

Τοποθεσίες και ύψη

Όπως αναφέρει, στην Κύπρο σήμερα πετάνε τακτικά με παραμοτέρ γύρω στα 50 άτομα. «Οι περισσότεροι σε περιοχές με επίπεδη έκταση, όπως στον Κόλπο του Κουρίου στη Λεμεσό, στην παραλία της περιοχής Μαζωτού στη Λάρνακα ή στην επίπεδη και ακατοίκητη περιοχή της Ορούντας». Ο ίδιος πραγματοποιεί πτήσεις σε διάφορα μέρη της Κύπρου. Το ανώτερο ύψος που έχει πετάξει είναι τα 500 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ το ρεκόρ κάποιου μαθητή του είναι 624 μέτρα. Αναφέρει ότι το παγκόσμιο ρεκόρ το κατέχει ένας Άγγλος: 24 χιλιάδες πόδια (8 χιλιόμετρα περίπου). «Πήρε άδεια από πύργους ελέγχου και την ώρα που πετούσε στο ύψος εκείνο περνούσε 3 χιλιόμετρα κάτω από τον ίδιο ένα επιβατικό αεροσκάφος».

«Νιώθω ευάλωτος»

Σε ερώτησή μας για το πώς νιώθει και τι σκέψεις κάνει ενώ διασχίζει τους αιθέρες, ομολογεί πως νιώθει ευάλωτος, μιας και κάνει, λέει, κάτι για το οποίο ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος από τη φύση του. «Σκέφτομαι επίσης ότι δεν ανήκω σε κανέναν, ανήκω στη φύση», προσθέτει. «Και έχω προσέξει ότι εκτιμώ περισσότερο κάποια πράγματα, όπως τους φίλους μου και γενικά δικούς μου ανθρώπους, ενώ συγχωρώ πιο εύκολα, δηλαδή δεν μπορεί κανένας να τσακωθεί μαζί μου και να με στεναχωρήσει αφού έχω τελειώσει μια ωραία πτήση και έχω πάρει πολλή χαρά».

«Να μη μου ξεφύγει η ζωή»

«Σαν ψυχολόγος στο επάγγελμα πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορεί να ασχολούμαστε με ένα άθλημα το οποίο δεν είναι συνηθισμένο, όχι γιατί θέλουμε να ξεφύγουμε από τη ζωή, αλλά επειδή δεν θέλουμε να μας ξεφύγει η ζωή», σημειώνει, ενώ τονίζει ότι νιώθει πολύ ζωντανός όταν πετά. «Φυσικά έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές μήπως είμαι εθισμένος σε αυτό, κάτι που είναι λάθος. Πολλές φορές μπορεί να πάω στο πεδίο που θα απογειωθώ και να μην είναι ιδανικός ο αέρας, όμως από την άλλη να μπορώ να πετάξω. Τότε επίτηδες λέω «όχι δεν θα πετάξω σήμερα». Και σκέφτομαι ότι αυτό το πράγμα είναι εκπαίδευση για μένα, διότι πρέπει να έχεις την ικανότητα να πεις «δεν θέλω να πετάξω, το αρνιέμαι’». Δεν μπορεί να με νικήσει αυτό το πράγμα, διότι ένα ατύχημα που είχα με το ελεύθερο αιωρόπτερο συνέβη επειδή ακριβώς ήμουν τόσο παθιασμένος που δεν έβλεπα το ρίσκο, έβλεπα ότι όλα ήταν τέλεια. Όμως δεν είναι έτσι».

Το τρίπτυχο της ασφάλειας

Ο ανθρώπινος παράγοντας, ο εξοπλισμός και οι καιρικές συνθήκες είναι πολύ σημαντικά προκειμένου να νιώθει ο χρήστης του παραμοτέρ ασφαλής. «Ουσιαστικά ο ανθρώπινος παράγοντας έχει να κάνει με όλα, διότι εσύ αποφασίζεις τον εξοπλισμό που θα πάρεις, καθώς και σε τι καιρό θα πετάξεις», αναφέρει ο Χρίστος, επισημαίνοντας ότι τα περισσότερα ατυχήματα -όχι θανατηφόρα- έχουν καταγραφεί από κακές καιρικές συνθήκες και από λάθος του χειριστή. Όπως λέει, ένας καινούργιος εξοπλισμός στοιχίζει από 5 μέχρι 7 χιλιάδες ευρώ. Μεταχειρισμένο μπορεί να τον βρεις γύρω στα μισά. Μετά πρέπει να πάρεις μια σωστή σταδιακή εκπαίδευση και σε πέντε-έξι μαθήματα μπορείς να πραγματοποιήσεις την πρώτη σου πτήση, πάντα υπό την επίβλεψη και την επικοινωνία με ασύρματο με τον εκπαιδευτή. «Στις 20 πτήσεις μπορείς να ξεγνοιάσεις λίγο», προσθέτει, «αλλά επί έναν χρόνο επικοινωνώ με τους μαθητές μου στον ασύρματο και τους λέω 'ό,τι θέλετε να το κάνετε, αλλά πρέπει να με ρωτήσετε πρώτα', διότι πάνω στον ενθουσιασμό του κάποιος μπορεί να σκεφτεί να κάνει κάτι το οποίο δεν είναι εφικτό», εξηγεί.

Οι ριπές αέρα μάς ενοχλούν

«Τρίτος παράγοντας είναι ο καιρός. Πετάμε με αέρα από 0 μέχρι περίπου 25 χιλιόμετρα ανά ώρα. Μπορείς να πετάξεις και με 30-40 μόνο με κάποιες συγκεκριμένες πτέρυγες παραμοτέρ. Βέβαια οι ιδανικές συνθήκες είναι να μην έχει αέρα, τότε είναι τέλειο. Γενικά ο καιρός μπορεί να μας ενοχλήσει, ειδικά οι ριπές αέρα, οι απότομες δηλαδή αυξομειώσεις του».

«Επίσης πρέπει να προσέχουμε και τον θερμικό αέρα: πετάμε τις τρεις πρώτες ώρες της ημέρας και τις τρεις τελευταίες, διότι τότε δεν υπάρχει θερμικός αέρας, που προέρχεται από το ζέσταμα της γης λόγω του ήλιου. Ο θερμικός αέρας είναι σαν κολόνα αέρα παγωμένη, και γύρω του υπάρχει κρύος αέρας που κατεβαίνει. Κι αν σε πιάσει μέσα εκείνος ο ακατάστατος αέρας τότε όσο πιο δυνατός είναι τόσο πιο δυνατό είναι και το κούνημα, και σε ακραίες συνθήκες μπορεί να σου χαλάσει και την πορεία πτήσης».

Η πρώτη πτήση και η χαρά της προσγείωσης

Ο Χρίστος διατηρεί στο μυαλό του ζεστή τη χαρά της πρώτης του πτήσης: «…και βρέθηκα έτσι απότομα στον αέρα. Πατούσα συνεχώς γκάζι, γιατί είχα διαβάσει ότι το ύψος είναι ασφάλεια. Και πριν να το καταλάβω βρέθηκα να είμαι στα 150 μέτρα ύψος, ήταν το πρώτο μου ύψος. Όταν κατάλαβα τι έγινε, άφησα το γκάζι και είδα ότι ήμουν πλέον μόνος μου. Και λέω δεν υπάρχει τίποτε εδώ: ήμουν εγώ και ο Θεός -για κάποιους- ή εγώ και η φύση. Και τότε ένιωσα ότι το πιο σημαντικό πράγμα στην πτήση είναι η προσγείωση, ότι μπορείς πεις 'πέρασα ωραία' μόνο όταν να προσγειωθείς. Στο τέλος, πατώντας στο έδαφος ένιωσα μια αγαλλίαση και ευγνωμοσύνη για αυτό που βίωσα».

SOS: Τείχος από γκριζόμαυρα σύννεφα στον ορίζοντα

«Σίγουρα προκύπτουν επικίνδυνες συνθήκες όταν ασχολείσαι με το μηχανοκίνητο αιωρόπτερο», παραδέχεται ο Χρίστος. «Μια φορά είχα απογειωθεί από το Κούριο στις 06.30 το πρωί, μία ώρα πριν πάω στη δουλειά, και είχα δει σε όλο το μήκος του ορίζοντα βορειοανατολικά ένα τείχος από γκριζόμαυρα σύννεφα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Και λέω «παράξενο σχήμα πήρανε τα σύννεφα». Και μετά λέω θα κατεβώ γιατί δεν νιώθω καλά. Αν και ήταν πολύ καλός ο αέρας και έπαιρνα χαρά κάτι με ανησυχούσε, και ήταν μακριά πάρα πολύ. Προσγειώθηκα. Στην παραλία ήταν και ένας φίλος μου, περίμενε να απογειωθεί και του λέω περίμενε να δούμε, διότι δεν ξαναείδα αυτό το πράγμα. Και σε δέκα λεπτά περίπου ήρθε ένα κύμα αέρα πάρα πολύ δυνατό και υγρό, γύρω στα 60 χιλιόμετρα την ώρα -έμοιαζε με τον αέρα που παρατηρείς στο τσουνάμι- που αν μας έβρισκε στην πτήση σίγουρα δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστα τα πράγματα. Μετά πήγα σπίτι όπου έψαξα και μελέτησα στο διαδίκτυο και βρήκα ότι το φαινόμενο ονομάζεται «παγωμένο μέτωπο» και συμβαίνει μια φορά κάθε τόσο. Στην Κύπρο δεν το ξαναείδα, στα 6 χρόνια το είδα μια φορά, έτυχε εκείνη τη μέρα. Απλά πρέπει να έχεις το ένστικτο, να είσαι σε ετοιμότητα να αντιδράσεις απέναντι σε οποιονδήποτε πιθανό κίνδυνο».