Μάχιμος ωρολογάς ετών 90 - Στην Ονασαγόρου εδώ και 65 χρόνια

Εξήντα πέντε ολόκληρα χρόνια και αυτός εκεί! Στην αρχή της Ονασαγόρου μπροστά από τον μικρό ξύλινο πάγκο του, με τα λεπτεπίλεπτα εργαλεία του, τον φακό στο ένα μάτι, τα μικρά μπρούτζινα γραναζάκια και τους μικροσκοπικούς δείκτες. Ο συμπατριώτης μας Πετρός Σιαχναζαριάν (αρμενικής καταγωγής), ωρολογάς το επάγγελμα, χθες συμπλήρωσε τα 90 του χρόνια και ο «Π» τον βρήκε επί των επαγγελματικών επάλξεων.

«Καλή σας μέρα κύριε Πετρός, χρόνια πολλά, να τα εκατοστίσετε και να συνεχίσετε την τέχνη του ρολογά όσο μπορείτε». Μας ευχαρίστησε και δεν έδειξε πρόθεση να τερματίσει την εξειδικευμένη εργασία που επιτελεί. «Όσο μπορώ θα συνεχίσω αυτό που κάνω για τόσα χρόνια τώρα», μας είπε.

Από πότε είσαστε σε αυτό το μέρος, ήταν το επόμενο ερώτημα: «Από το 1952-1953 είμαι εδώ στην Ονασαγόρου. Για την ακρίβεια ήμουν ελάχιστα μέτρα πιο κάτω, όταν υπήρχε το προηγούμενο κτήριο. Το 1958 όταν ανοικοδομήθηκε το παρόν, εκμεταλλευόμενος την τότε νομοθεσία για το ενοικιοστάσιο, μου παραχωρήθηκε το συγκεκριμένο μαγαζί και έκτοτε βρίσκομαι εδώ».

«Γιατί οι πλείστοι ωρολογάδες ήταν αρμενικής καταγωγής;». Χαμογελά και συμπληρώνει: «Γιατί οι Αρμένιοι χρόνια τώρα είχαν ασχοληθεί με το εμπόριο, των κασμιριών, των ρολογιών και άλλων βιομηχανικών προϊόντων. Ωστόσο εμείς ως οικογένεια έχουμε ιστορία στην τέχνη της επισκευής ρολογιών. Τρεις γενιές ρολογάδες. Ρολογάς ήταν και ο παππούς μου, ρολογάς ήταν και πατέρας μου, ρολογάδες γίναμε και εγώ και τα άλλα δύο αδέλφια».

Μπορεί στην εποχή μας τα κινητά τηλέφωνα να έχουν σχεδόν αντικαταστήσει τα ρολόγια, ωστόσο ο Πετρός Σιαχναζαριάν έχει σταθερή πελατεία μέχρι και σήμερα. Όπως παραδέχεται, όμως, οι περισσότεροι πελάτες του είναι μεγάλης ηλικίας. «Έρχονται και νεαροί που μου φέρνουν ρολόγια είτε των πατεράδων τους είτε των παππούδων τους για να τα φτιάξω και να τα συντηρήσω».

Έμαθε την τέχνη από πατέρα και παππού

Κάθε μέρα έρχομαι στο μαγαζί γύρω στις εννέα το πρωί και εργάζομαι μέχρι τη μία. «Μέχρι τώρα αγαπώ την τέχνη που κάνω», συνεχίζει, χωρίς πάντως να κρύβει το παράπονό του για τα ρολόγια που κατασκευάζονται σήμερα.

«Παλιά τα ρολόγια δούλευαν με τη μέθοδο του γραναζιού. Κουρδίζονταν και ήταν γερά. Σήμερα είναι «μονοκόμματα» και μαζικής παραγωγής. Τα περισσότερα δεν φτιάχνονται άμα χαλάσουν, για να αγοράζει ο κόσμος καινούργια», μας εξηγεί ο Πετρός και θυμάται παλιές μάρκες ρολογιών όπως τα Felca και τα Cyma που ήταν «προσεκτικά κατασκευασμένα».

Έχοντας στο μεταξύ σταθερό πόστο στην Ονασαγόρου εδώ και έξι δεκαετίες ο κ. Σιαχναζαριάν θυμάται, με αφορμή και τα γενέθλιά του, τις καλές και τις κακές εποχές του δρόμου. Όπως μας είπε, τη δεκαετία του ’50, όταν μονοδρομήθηκαν η Λήδρας και η Ονασαγόρου, η περιοχή αναπτύχθηκε εμπορικά και έσφυζε από ζωή. «Τότε μια γωνιά στην Ονασαγόρου ενοικιαζόταν για 30 λίρες, πολλά λεφτά για τον καιρό εκείνο. Τα σπίτια που υπήρχαν έγιναν καταστήματα. Αρκετά χρόνια αργότερα, μετά τον βίαιο διαχωρισμό της Λευκωσίας και την πεζοδρόμηση που ακολούθησε των δύο εμπορικών οδών, άρχισε η παρακμή. Οι μεγάλοι έμποροι έφυγαν, τα καταστήματα και οι γωνιές άδειασαν», θυμάται. Ο έμπειρος τεχνίτης, πάντως, δεν βρίσκει υγιές ούτε το σημερινό σκηνικό. «Εδώ και δύο χρόνια ο δρόμος γέμισε φαγώσιμα (σ.σ. εστιατόρια-φαγάδικα, καφεστιατόρια κ.λπ.). Όλοι μαζεύτηκαν εδώ και ούτε αυτό είναι καλό», μας είπε.

ΓΡΑΦΟΥΝ: ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΡΟΥΤΗΣ / ΑΔΑΜΟΣ ΑΔΑΜΟΥ