Καταρρέουν οι συνοικισμοί: Θα πέσουν και θα τους πλακώσουν

Είναι περιπτώσεις προσφύγων κατά τις οποίες περισσότερο βάρος παρά υλική βοήθεια και προσφορά αποτελούν οι τίτλοι ιδιοκτησίας που εκδόθηκαν στο όνομά τους από την Κυπριακή Δημοκρατία για τα σπίτια στους συνοικισμούς. Διαμερίσματα σε παλιές πολυκατοικίες, εκ των οποίων κάποιες ετοιμόρροπες που «έφυγαν» από τη δικαιοδοσία του κράτους, με τον βραχνά για τις συντηρήσεις -λέξεις όπως αναστήλωση και αποκατάσταση αντικατοπτρίζουν καλύτερα την κατάσταση- να μετατοπίζεται σε ταλαιπωρημένους ανθρώπους, πρόσφυγες κάποιας ηλικίας πλέον, συνταξιούχους μεροκαματιάρηδες, που δεν έχουν ούτε τα χρήματα ούτε το κουράγιο για να κάνουν επισκευές.

Διαβάστε επίσης: Πρόσφυγας από τη Λύση ζει οκτώ χρόνια σε ένα αχούρι

Οι δε αρμόδιες υπηρεσίες, η Πολεοδομία στην παρούσα, υπόσχονται πως θα συνδράμουν για να μην πέσουν να καταπλακώσουν τους ανθρώπους τα ερείπια που λέγονται προσφυγικές πολυκατοικίες, αλλά φαίνεται πως μένουν μόνο στις υποσχέσεις...

Στα Λατσιά

Στον συνοικισμό Αποστόλου Ανδρέα στα Λατσιά υπάρχουν δύο τέτοια ερείπια, πολυκατοικίες των οποίων οι ένοικοι ζουν με τον φόβο ότι ένας σεισμός θα τις γκρεμίσει και θα τους καταπλακώσει. Κατασκευάστηκαν το 1982 με προκατασκευασμένα τσιμεντομπλόκ, όπως και πολλές άλλες προσφυγικές πολυκατοικίες την πρώτη δεκαετία μετά τον πόλεμο, ως εύκολη και γρήγορη λύση στην επείγουσα στεγαστική ανάγκη που δημιούργησε ο πόλεμος. Κάθε πολυκατοικία έχει εννέα διαμερίσματα των δύο και τριών υπνοδωματίων και σε αυτές ζουν κυρίως άτομα άνω των 60 ετών.

«Οι πολυκατοικίες έχουν πάθει καθίζηση», μας λέει ο Ανδρέας Γάλλος, από τη Βατυλή, συνταξιούχος. «Μια μέρα καθώς τρέχουν τα μωρά (σ.σ. τα εγγόνια των ενοίκων) στο πάνω σπίτι, θα έρθουν όλα κάτω»...

Μαζί με τον Μάριο Λουκά, ένοικο της δεύτερης πολυκατοικίας, προσπαθούν να κινήσουν τα νήματα μπας κι ευαισθητοποιηθεί το Υπουργείο Εσωτερικών και προχωρήσει με τις συντηρήσεις πριν να είναι αργά. «Φοβόμαστε πως θα πέσει πάνω μας. Ένας σεισμός ή ακόμη μια κακοκαιρία μπορεί να ανοίξει τις ρωγμές στο σκυρόδεμα. Το μπετόν από τα προκατασκευασμένα τσιμεντομπλοκ έχει ανοίξει», όπως μας εξηγεί ο κ. Λουκά και όπως μπορεί κανείς να δει στις φωτογραφίες. Τα δε μπαλκόνια μοιάζουν να έχουν μετατοπιστεί.

Δυστυχώς έχουν τίτλο...

«Τα σπίτια έχουν τίτλο ιδιοκτησίας, δυστυχώς», μας λέει ο κ. Γάλλος. «Έχουν κοτσιανιάσει πάνω στα πλάσματα πολυκατοικίες που έπρεπε να κατεδαφιστούν… Αν ήταν σπίτι κάτω και είχε αυτά τα χάλια δεν θα ρωτούσα κανέναν. Θα το έριχνα κάτω και θα το ξανάκτιζα. Όμως εδώ ζουν 16-17 άτομα, όλοι συνταξιούχοι. Να τους πω ’ελάτε να τη ρίξουμε κάτω και να την ξανακτίσουμε;’ Τις συντηρήσεις στο εσωτερικό του σπιτιού τις κάνω μόνος μου. Άλλαξα τα παραθυρόφυλλα που είχαν πέσει, έκανα τα μπογιαντίσματα. Τώρα πρέπει να ξηλώσω όλη την υδραυλική εγκατάσταση διότι έσπασε ο σωλήνας του πάνω και πέφτει μέσα στην κουζίνα μου. Αλλά στο εξωτερικό δεν μπορώ να τα αναλάβω μόνος».
Στο σπίτι του κ. Γάλλου, το οποίο επισκεφθήκαμε, μύριζε μούχλα. «Πιάνει υγρασία το σπίτι. Οι εξωτερικοί τοίχοι είναι τόσο λεπτοί που τους έχουν επενδύσει με γυψοσανίδες». Κτυπά τον τοίχο για να μας το αποδείξει, κι όντως είναι ξύλο…

Μόνο υποσχέσεις

Προς τα τέλη του 2015 επιτελείο της Πολεοδομίας επισκέφθηκε τις δύο πολυκατοικίες για να εκτιμήσει την κατάστασή τους. Άνοιξαν μια τρύπα στον τοίχο σε διάφορα σημεία της πολυκατοικίας για να ελέγξουν τη στατικότητα του κτηρίου κι έφυγαν. Σύμφωνα με τον Ανδρέα Γάλλο, δεν τους ενημέρωσαν για τα ευρήματά τους.

«Πέρσι τον Φεβρουάριο (σ.σ. 2016) ήρθαν ξανά. Ήταν γύρω στα 10 άτομα διαφόρων ειδικοτήτων. Έκαναν ένα γύρο, τα είδαν και μας είπαν πως θα ξεκινούσαν επιδιορθώσεις μετά από δυο εβδομάδες. Έκτοτε δεν ξανάρθαν. Πέρασε πάνω από ένας χρόνος»…

Στην πολυκατοικία του Μάριου Λουκά, όπως ο ίδιος μας είπε, έκαναν πέρσι τον Ιανουάριο εσωτερικά κάποιες εργασίες συντήρησης και τους είπαν πει ότι θα τους ενημέρωναν τον Φεβρουάριο πότε θα επέστρεφαν και για τα εξωτερικά. «Πιστεύω έκαναν κάποια ππατσιαρίσματα για να σιωπήσουμε... Όσον αφορά τις εξωτερικές ρωγμές, δεν μας είπαν τίποτα… Να μας πουν έστω ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη ότι αντέχει ακόμη η πολυκατοικία. Μας αφήνουν κάθε μέρα με την έγνοια: Θα πέσει σήμερα ή δεν θα πέσει;»