Έρευνα στη Λεβέντειο Πινακοθήκη δυο χρόνια μετά απ'το εργατικό ατύχημα

Την τεκμηρίωση ενδεχόμενων ποινικών αδικημάτων διερευνά το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας στην περίπτωση του σοβαρού εργατικού ατυχήματος το οποίο συνέβη πριν από δύο περίπου χρόνια στη Λεβέντειο Πινακοθήκη με θύμα τη Θέμιδα Ανθοπούλου. Η υπόθεση ανοίγει ξανά για το Υπουργείο Εργασίας ύστερα από νέα στοιχεία και πληροφορίες τα οποία έχουν περιέλθει εις γνώσηιν του Τμήματος Επιθεώρησης Εργασίας.

Το ατύχημα, που συνέβη όταν έπεσε μια θυρίδα (πάνελ) της ψευδοροφής, κόστισε την αναπηρία της κ. Ανθοπούλου στο αριστερό της χέρι και της προκάλεσε το επίκτητο σύνδρομο χρόνιου πόνου που την ταλαιπωρεί καθημερινά, με ό,τι αυτές οι συνέπειες συνεπάγονται για τη ζωή και την καριέρα μιας 38χρονης σήμερα γυναίκας, μητέρας ενός δεκάχρονου αγοριού.
Η ιστορία της Θέμιδας διαδόθηκε ταχύτητα στα κοινωνικά δίκτυα, όταν η ίδια λίγες μέρες μετά τη δεύτερη "επέτειο" του ατυχήματος στις 16 Μαρτίου αποφάσισε να δημοσιοποιήσει λεπτομέρειες από το εργατικό ατύχημα εκφράζοντας την αγανάκτησή της για τη σε βάρος της συμπεριφορά του ιδρύματος και της Πινακοθήκης Λεβέντη.

Άλλα δύο περιστατικά πριν

Μιλώντας στον "Π" ο διευθυντής του Τμήματος Επιθεώρησης Εργασίας Αναστάσιος Γιαννάκη επιβεβαίωσε την πληροφορία για την ποινική έρευνα, επικαλούμενος νέα στοιχεία που περιήλθαν εις γνώσιν της υπηρεσίας του. Δεν θέλησε ωστόσο να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες, επικαλούμενος την προστασία της υπόθεσης.

Πληροφορίες του "Π" αναφέρουν πως αιτία για να ανοίξει ξανά η υπόθεση είναι η παρέμβαση του γενικού εισαγγελέα Κώστα Κληρίδη, ενώπιον του οποίου τέθηκαν οι προς διερεύνηση πληροφορίες που αφορούν τις συνθήκες του ατυχήματος. Εξ όσων αντιλαμβανόμαστε από τα λεγόμενα της κ. Ανθοπούλου, η οποία μίλησε εκτενώς στον "Π" για την περιπέτειά της -αποσπάσματα της συνομιλίας μας δημοσιεύουμε σήμερα- τα νέα στοιχεία ενδέχεται να έχουν να κάνουν με δύο πανομοιότυπα περιστατικά με πτώση θυρίδας εντός της πινακοθήκης που είχαν προηγηθεί του εργατικού ατυχήματος στη Λεβέντειο Πινακοθήκη και τα οποία ευτυχώς δεν προκάλεσαν τραυματισμούς.

Επίσης, όπως επιβεβαιώνεται από έγγραφο του Τμήματος Επιθεώρησης Εργασίας που κατέχει ο "Π", ενδέχεται να χρίζουν διερεύνησης κι άλλες πτυχές της υπόθεσης, όπως το ότι η Λεβέντειος Πιθακοθήκη δεν ενημέρωσε αμέσως το Υπουργείο Επιθεώρησης Εργασίας αλλά το έπραξε οκτώ μέρες μετά και ενώ ο χώρος του ατυχήματος είχε ήδη αλλοιωθεί (έγινε έλεγχος κι αντικατάσταση του πάνελ οροφής την ίδια μέρα του ατυχήματος).

Για το όλο θέμα, το οποίο θεωρείται εξαιρετικά σοβαρό για το Υπουργείο Εργασίας όπως εξελίσσεται, έχει ενημερωθεί και η υπουργός Ζέτα Αιμιλιανίδου, όπως η ίδια ανέφερε σε συνομιλία που είχαμε. Ο κ. Γιαννάκη μας είπε πως ήταν απόφαση της ίδιας της υπουργού το επανάνοιγμα της υπόθεσης και ότι ήδη έχουν υποβληθεί ενώπιόν της δύο εκθέσεις για τις εξελίξεις.

Σχεδόν σαν οικογένεια

Ο "Π" ζήτησε εξάλλου τη θέση της διευθύντριας της Λεβέντειου Πινακοθήκης Λουκίας Λοΐζου Χατζηγαβριήλ και της συνέταιρου στο δικηγορικό γραφείο Τάσσος Παπαδόπουλος Αναστασίας Παπαδοπούλου, το οποίο εκπροσωπεί τη Λεβέντειο. Οι δύο κυρίες επέλεξαν να μην σχολιάσουν οτιδήποτε λόγω της αστικής αγωγής που εκκρεμεί στο δικαστήριο. Η κ. Χατζηγαβριήλ απλώς σημείωσε πως το Ίδρυμα στηρίζει δια βίου άτομα τα οποία εργάστηκαν στο παρελθόν για αυτό στο εξωτερικό, "άτομα που δεν τα είδαμε ποτέ", όπως είπε, "πόσω μάλλον υπαλλήλους του ιδρύματος με τους οποίους υπάρχουν και προσωπικές σχέσεις".

Βεβαίως η Θέμιδα Ανθοπούλου δεν ήταν οποιαδήποτε απλή υπάλληλος του ιδρύματος. Από το 2002 δούλεψε στο πλάι του Τάσσου Παπαδόπουλου κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, ήταν ακολούθως ειδική σύμβουλος στο Προεδρικό, στο πλάι της Φωτεινής Παπαδοπούλου μέχρι το τέλος της πενταετούς θητείας, το 2013 εργάστηκε για τις εσωκομματικές εκλογές στο ΔΗΚΟ στο πλάι του Νικόλα Παπαδόπουλου, ενώ όταν έληξαν οι εκλογές βρέθηκε ενώπιον δύο προτάσεων: είτε να εργαστεί στο ΔΗΚΟ είτε στη Λεβέντειο Πινακοθήκη, όπου έχει μερίδιο και η οικογένεια Παπαδοπούλου, αφού το Ίδρυμα Λεβέντη αποτελεί κληρονομιά από τον Αναστάσιο Λεβέντη, πατέρα της Φωτεινής Παπαδοπούλου. Επέλεξε τη Λεβέντειο.
Από τις πληροφορίες πάντως που έχουμε το Λεβέντειο Ίδρυμα και οι δικηγόροι του δεν θεωρούν ότι η συμπεριφορά τους απέναντι στη Θέμιδα Ανθοπούλου ήταν απάνθρωπη, όπως τους καταλογίζει η ίδια, αντιθέτως πιστεύουν ότι της συμπαραστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό ηθικά και οικονομικά.

Όσον αφορά το θέμα της πτώσης των θυρίδων, αυτό που με βάση τις πληροφορίες μας έχουμε αντιληφθεί είναι πως η Λεβέντειος Πινακοθήκη δεν αποδέχεται πως υπήρξε αμέλεια και φαίνεται να καταλογίζει ευθύνη στον εργολάβο που ανέγειρε την πινακοθήκη για κακοτεχνίες.

Η θέμιδα Ανθοπούλου μίλησε στον «Π» για το ατύχημα και την οργή που νιώθει για το Λεβέντειο: «Πείτε μου ποιος πολιτισμός έχει εκφραστεί απέναντί μου;»

Με τη Θέμιδα Ανθοπούλου είχαμε μια εκτενή συνομιλία. Η ίδια μας αφηγείται πώς έγινε το ατύχημα, πώς είναι η ζωή της σήμερα και γιατί νιώθει πικρία για τη στάση του Ιδρύματος Λεβέντη και της Λεβέντειου Πινακοθήκης.

«Ήταν 16 Μαρτίου 2015. Δύο μέρες αφότου είχαμε μετακομίσει στο καινούργιο μας σπίτι. Αυτή ήταν μια ιδιαίτερη μέρα για μένα. Νωρίς το απόγευμα είχα το πρώτο μου ραντεβού σε οίκο μόδας για να διαλέξω το φόρεμα που θα έβαζα στον γάμο μου, ο οποίος ήταν προγραμματισμένος για τις 20 Ιουνίου. Με είχαν συνοδεύσει η διευθύντρια και η υποδιευθύντρια της πινακοθήκης, η Λουκία και η Δήμητρα, με τις οποίες ήμασταν και πολύ φίλες.

Η Λουκία μάλιστα επρόκειτο να με παντρέψει. Επιστρέψαμε στην πινακοθήκη, κάθισα στο γραφείο μου. Κάποια στιγμή άκουσα κάποιον να φωνάζει "πρόσεχε"... Κι ενώ δεν είδα σε ποιον μιλούσε, ενστικτωδώς ένιωσα ότι απευθυνόταν σε μένα και έσκυψα. Δεν προλάβαινα να φύγω. Είχε ανοίξει ήδη η ξύλινη θυρίδα οροφής κι έπεσε στην αριστερή μου ωμοπλάτη. Ο πόνος ήταν συντριπτικός. Αφόρητος. Ούρλιαζα. Αν δεν έσκυβα θα έπεφτε στο κεφάλι μου, θα είχα σκοτωθεί ακαριαία.

Από την πρώτη στιγμή δεν ένιωθα το αριστερό μου χέρι. Θυμάμαι τη Δήμητρα γονατισμένη δίπλα μου να μου χαϊδεύει το χέρι, γύρισα και της είπα ότι δεν ένιωθα το άγγιγμά της, με παρότρυνε να της σφίξω το χέρι, δεν μπορούσα... Θυμάμαι το έντρομο βλέμμα της... Τρεις μήνες μετά το ατύχημα, η κατάστασή μου δεν παρουσίαζε καμία βελτίωση. Έτσι οι γιατροί μου με συμβούλευσαν να αναζητήσουμε εξειδικευμένα ιατρικά κέντρα. Εγχειρίστηκα στο εξωτερικό τον Σεπτέμβριο. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν παρουσίασα καμία απολύτως βελτίωση. Το αριστερό μου χέρι παραμένει παράλυτο και ταυτόχρονα έχω αναπτύξει ένα εξαιρετικά δύσκολο σύνδρομο χρόνιου πόνου. Με την πάροδο του χρόνου το σύνδρομο χειροτερεύει και επεκτείνεται σε παραπλήσια σημεία του σώματος.

Λόγω της φαρμακευτικής αγωγής για τον πόνο έχω πολλές σοβαρές παρενέργειες. Η χρόνια χρήση οπιούχων φαρμάκων μου έχει δημιουργήσει ταχυπαλμίες. Δυστυχώς δεν μπορώ ούτε να εργαστώ λόγω των πόνων και της διαρκούς κόπωσης που νιώθω. Δεν μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα, και αυτή είναι μια πολύ ενοχλητική πραγματικότητα».

Πώς νιώθει για τη νέα της νέα της πραγματικότητα;

«Νιώθω απογοήτευση, οργή και αγανάκτηση. Κάθε νύχτα που πονώ, κάθε φορά που βλέπω το μωρό μου να στεναχωριέται, κάθε φορά που σκέφτομαι πως στον σύζυγό μου άξιζε κάτι καλύτερο, νιώθω θυμό. Η αναπηρία με έκανε πιο συνειδητοποιημένο άνθρωπο. Ας μην ωραιοποιούμε τις καταστάσεις, μια αναπηρία δεν είναι κάτι ευχάριστο. Είναι συγκλονιστικό ότι από τη μια στιγμή στην άλλη δεν μπορείς καν να ντυθείς μόνος. Συχνά αισθάνομαι άχρηστη... Σε όλη την επαγγελματική μου πορεία εργαζόμουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δημιουργούσα, εξελισσόμουν... Μια τόσο συντριπτική αλλαγή σε φέρνει σε απευθείας γνωριμία με την κατάθλιψη. Χρειάζεσαι στήριξη για να παλέψεις τους δαίμονες της αναπηρίας και να προσπαθήσεις να προχωρήσεις μπροστά».

Αυτό όμως που τη σόκαρε περισσότερο στη νέα της πραγματικότητα ήταν η στάση του Ιδρύματος Λεβέντη όταν προσπάθησε να επιστρέψει κανονικά στη δουλειά της τον Ιανουάριο του 2016.

«Θεωρώ πως είμαι δυνατός άνθρωπος, επέστρεφα με στόχο να ενταχθώ όσο μπορώ ξανά στην καθημερινότητά μου. Είχα τη γνώση ότι δεν είχα τη δυνατότητα να προσφέρω όσα πριν. Επιστρέφοντας, αντιμετώπισα από τη διεύθυνση bullying. Μπορείτε να μου βρείτε έναν έστω λόγω για τον οποίο η διεύθυνση της πινακοθήκης απαγόρευσε να μου δαχτυλογραφούν; Πείτε μου αν είναι δυσνόητο ότι ένας άνθρωπος που λειτουργεί μόνο με το ένα του χέρι, κάποια στιγμή αυτό κουράζεται; Και αυτό είναι ένα από τα πολλά περιστατικά. Έφευγα από το γραφείο και ένιωθα ότι δεν με αντέχω, δεν αντέχω την άχρηστη Θέμιδα με το κουλό χέρι. Για να είμαι δίκαιη, να πω πως το ίδρυμα, αυτοβούλως, ανέλαβε άμεσα τα έξοδα που προέκυψαν, τους ευχαρίστησα πολλές φορές γι' αυτό».

Ποσά τα οποία ήταν επί δανεισμό και θα επιστραφούν στο ίδρυμα από την αποζημίωση της ασφαλιστικής εταιρείας. Από το καλοκαίρι, όπως μας λέει η Θέμιδα Ανθοπούλου, το ίδρυμα σταμάτησε να καλύπτει οποιοδήποτε έξοδο και με επιστολές της ανέφεραν, μεταξύ άλλων, ότι έχουν καταβάλλει ένα μεγάλο ποσό για αυτήν. Αυτό την πλήγωσε αφάνταστα.

«Το οποιοδήποτε μεγάλο ποσό έδωσαν ήταν για να καλυφθούν οι ανάγκες του τραυματισμού για τον οποίο οι ίδιοι ευθύνονται. Πριν τα Χριστούγεννα με ενημέρωσαν ότι δεν θα μου καταβάλουν άλλο μισθό από την 1η Ιανουαρίου 2017. Σκεφτείτε πως εγώ επί 15 χρόνια δούλευα σε διακεκριμένα πόστα στον τομέα της επικοινωνίας και των δημοσίων σχέσεων και εντελώς ξαφνικά βρέθηκα σπίτι μου, χωρίς να είναι δική μου επιλογή. Είναι λυπηρό πως μιλάμε για ένα ίδρυμα που έχει να κάνει με την παιδεία και τον πολιτισμό. Πείτε μου ποιος πολιτισμός έχει εκφραστεί απέναντί μου; Το να ταλαιπωρείς έναν άνθρωπο που έχεις σακατέψει αποκαλείται πολιτισμός; Αυτό που τουλάχιστον όφειλαν ήταν να μην μου δημιουργούν περαιτέρω προβλήματα».