Δεν είναι για... κλάματα η Ομόνοια, έχει όμως δρόμο να διανύσει

Σαφώς μία ήττα, είτε σε φιλικό είτε σε επίσημο αγώνα, φέρνει απογοήτευση. Επίσης φανερώνει και αδυναμίες. Αυτά ισχύουν για την Ομόνοια μετά την ήττα από τον Άρη που στέρησε την 18η κούπα Σούπερ Καπ.

Σαφώς και οι πράσινοι δεν ήταν τραγικοί. Και δεν είναι για... κλάματα. Σε κάποια διαστήματα είχαν αρκετά καλή λειτουργία, ειδικά με τον Μάθιους από δεξιά ενώ άρεσε και ο Κασάμα, θέτοντας υποψηφιότητα για την αρχική ενδεκάδα.

Γενικά όμως, η Ομόνοια θέλει δουλειά στο επιθετικό τρίτο. Εκεί δεν δούλεψε σωστά το πράγμα. Ούτε στο πρώτο μέρος με τον Κακουλλή να είναι δυάδα με τον Ανσαριφάρντ, ούτε στην επανάληψη όταν μπήκε ο Μπέζους σε ρόλο δεκαριού. Και αυτό επείγει να βελτιώσει ο Σωφρόνης Αυγουστή στις λίγες μέρες που απέμειναν, πριν την ευρωπαϊκή μάχη με την Γκαμπάλα στο Αζερμπαϊτζάν στις 27 Ιουλίου.

Αμυντικά, αν εξαιρεθεί το λάθος του Κουλιμπαλί που έφερε το δεύτερο γκολ, ήταν καλή η παρουσία όλων των παικτών. Ο αμυντικός από το Μαλί μαζί με τον Λανγκ στάθηκαν καλά ενώ ο Σιπριάνο στο αριστερό άκρο της άμυνας, έβγαινε αρκετά στην επίθεση αλλά ήταν επιπόλαιος.

Όσον αφορά τον Σεμέδο, έτρεξε αρκετά αλλά δεν τροφοδοτήθηκε, επιστρέφοντας αρκετές φορές πίσω για να βοηθήσει στην αμυντική λειτουργία. Όσον αφορά το άλλο μεταγραφικό απόκτημα, τον Σίμιτς, δεν μπορεί να κριθεί σε λίγα λεπτά που αγωνίστηκε στο παιχνίδι.