"Μπλακ Άουτ" στο θέατρο, μπλακ άουτ στη δημιουργία

 «Το θέατρο είναι δημόσιος λόγος, λόγος που εκφωνείται δημόσια», «είναι λόγος και δράση, αν κάποτε ο λόγος περιορίζεται στο ελάχιστο ή και λείπει εντελώς»… «Το θέατρο ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα θεῶμαι, που σημαίνει βλέπω, παρατηρώ. Είναι η δραματική τέχνη που ακολουθεί ορισμένες συμβάσεις και αναπαριστά μπροστά σε κοινό μια σειρά γεγονότων με τη χρησιμοποίηση ανθρώπων (ηθοποιών) που μιλούν και δρουν».

Μια γρήγορη ματιά στο διαδίκτυο για το τι είναι θέατρο, θα δώσει πολλές απαντήσεις. Κι άλλες τόσες μπορεί να δώσει ο κάθε θεατρόφιλος ή ακόμα κι αυτός που έχει παρακολουθήσει μια μόνο παράσταση στη ζωή του… Μόνο οι αρμόδιοι του Υπουργείου Παιδείας της χώρας μας, μόνο κάποιοι εκπαιδευτικοί αδυνατούν να συλλάβουν τη σημασία του θεάτρου στη ζωή μας, των παιδιών, ιδιαίτερα. Και τα ίδια τα παιδιά  «βάζουν γυαλιά», αν θέλουμε να μιλήσουμε όσο πιο ανώδυνα γίνεται, σε όλους αυτούς.

Παραδείγματα πάμπολα, τα οποία μεσούσης της πανδημίας πολλαπλασιάστηκαν και κατέδειξαν τη σημασία που δίνεται στους δημιουργούς και στην καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά και την εκτίμηση προς αυτούς. Πότε το επίδομα που δεν έφτασε ποτέ ή αν έφτασε δεν αρκούσε για τα απλά και καθημερινά, πότε το lockdown και πότε οι θέσεις που δίνονταν για θεατρικές παραστάσεις που ήταν ως να έλεγαν στους παραγωγούς "μην ανεβάσετε παράσταση"...

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Λύκειο της Δασούπολης, επιβεβαιώνει ακριβώς τη σημασία που το αρμόδιο υπουργείο της Παιδείας και Πολιτισμού (!) δίνει στο θέατρο. Μαθητές, με όρεξη και ζήλο, αγάπη και αφοσίωση, εργάστηκαν αμέτρητες ώρες για να παρουσιάσουν την θεατρική παράστασή τους. Όχι για να χάσουν μάθημα, όπως προφανώς θα αποφαίνεται η διευθύντρια του σχολείου ή και ο ίδιος ο υπουργός ακόμα. Αλλά γιατί το θέατρο είναι αγωγή. Το θέατρο είναι παιδεία. Ψιλά γράμματα. Κι έτσι το «Μπλακ Άουτ» των παιδιών, η παράσταση που με τόσο ζήλο ετοίμασαν,  απλά αναβάλλεται. Τόσο απλά…. Γιατί "το αμφιθέατρο του σχολείου μπορεί να χρησιμοποιείται για συσκέψεις των καθηγητών, για σεμινάρια, για διενέργεια rapid test, αλλά όχι για πρόβες της ομάδας θεάτρου".

Στις 27 Μαρτίου, όμως, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, θα ακούσουμε πολλά και μεγάλα λόγια…



Διαβάζουμε σε αναρτήσεις γονέων:



Λοιπόν, η θεατρική παράσταση των μαθητών του Λυκείου Δασούπολης ματαιώνεται οριστικά.

➡ Η διευθύντρια επέμενε μέχρι τέλους ότι το αμφιθέατρο του σχολείου μπορεί να χρησιμοποιείται για συσκέψεις των καθηγητών, για σεμινάρια, για διενέργεια rapid test, αλλά όχι για πρόβες της ομάδας θεάτρου. Μπορεί να αισθάνεται περήφανη, γιατί έγινε το δικό της.

➡ Ο εκπρόσωπος του Υπουργείου ο οποίος πήγε στο σχολείο για να δώσει λύση στο πρόβλημα, αντί μια συμβιβαστικής πρότασης, προσπάθησε με εξυπνάδες και κακόγουστο χιούμορ να πείσει τους μαθητές να δεχθούν τη θέση της διευθύντριας. Ενώπιον των μαθητών ήρθε σε αντιπαράθεση με τον καθηγητή του θεάτρου, ειρωνεύτηκε γονείς που έκαναν αναρτήσεις για το θέμα στο FB (νομίζω μας αποκάλεσε τυχάρπαστους) και μίλησε άκρως υποτιμητικά για βοηθό διευθύντρια, αφού η τελευταία είχε αποχωρήσει από την αίθουσα.

➡ Οι μαθητές (οι περισσότεροι τελειόφοιτοι) έχασαν την ευκαιρία να παρουσιάσουν ενώπιον των συμμαθητών, των φίλων και των καθηγητών τους μια θεατρική παράσταση για την οποία αφιέρωσαν πολλές ώρες από τον ελεύθερο τους χρόνο. Και είχαν μια πρώτη εμπειρία για το πώς λειτουργεί το σύστημα και πως αντιμετωπίζονται οι τέχνες και ο πολιτισμός, αλλά κυρίως οι άνθρωποι που τον υπηρετούν. Γιατί αυτό που έγινε στο Λύκειο Δασούπολης δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας.



Και μια δεύτερη:



Το παιδί που στα 6 του συνυπήρξε στη σκηνή με μια ομάδα από τους καλύτερους ηθοποιούς της Κύπρου σε μια από τις καλύτερες παραστάσεις του ΘΟΚ βρίσκεται σήμερα μαζί με άλλα παιδιά που ονειρεύονται να γίνουν εργάτες του θεάτρου και των τεχνών θύμα της αντιπαιδαγωγικής προσέγγισης χωρίς ίχνος γνώσης ή αγάπη προς το θέατρο της διεύθυνση του Λυκείου Δασουπόλεως και του εκπροσώπου του υπουργείου. Είναι εγκληματικό να στεναχωράει και να προκαλεί πόνο και κλάμα στα παιδιά το σχολείο γιατί θέλουν να παράξουν πολιτισμό και να δημιουργήσουν με τις τέχνες. Και είναι ασέβεια να αποκαλείς τυχάρπαστους δύο δημοσιογράφους που έγραψαν στον τοίχο τους για τις ενέργειες τους. Επίσης δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω τη δήλωση ότι το αμφιθέατρο λέγεται αίθουσα πολλαπλών χρήσεως και μπορεί να χρησιμοποιηθεί μέχρι και για τεστ ταχείας ανίχνευσης αλλά όχι να παραχωρηθεί στη θεατρική ομάδα του σχολείου.