Η ιστορία πίσω από κάθε θανατηφόρο

Από τις αρχές Ιανουαρίου μέχρι και τα τέλη Νοέμβριου 2021 έχασαν τη ζωή τους σε τροχαία δυστυχήματα 39 άνθρωποι. Τριάντα εννιά ψυχές χάθηκαν άδικα, αφήνοντας άλλες τόσες πίσω τους να προσπαθούν να διαχειριστούν τον χαμό. Άραγε, πώς είναι το να μένεις πίσω; Πώς μπορείς να διαχειριστείς το συναίσθημα τού να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο από τη μια στιγμή στην άλλη; Ο «Π» φέρνει στο φως τις ιστορίες τριών διαφορετικών γυναικών, οι οποίες έχασαν δικούς τους ανθρώπους σε τροχαία. Η κάθε μια από αυτές έχει κάτι διαφορετικό να πει, ωστόσο και οι τρεις ελπίζουν ότι εκεί έξω υπάρχει κάποιος που θα τις ακούσει. Κάποιος που θα τις θυμηθεί την επόμενη φορά που θα πιει και θα οδηγήσει, ή πριν να περάσει με κόκκινο ρισκάροντας τη ζωή του, αλλά και των υπολοίπων. Οι τρεις αυτές γυναίκες δέχθηκαν να μιλήσουν ανώνυμα και εμείς σεβαστήκαμε την επιθυμία τους αλλάζοντας ονόματα και καταστάσεις. Εξάλλου, τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία όταν τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους.

Ο τελευταίος καβγάς

Ήταν 18 Δεκεμβρίου 2004, όταν η Νίκη, 58 ετών σήμερα, έχασε τον άντρα της. Τότε ήταν μόλις 41 ετών, και από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε να μεγαλώνει μόνη της τρία παιδιά. Η ίδια περιγράφει με λεπτομέρειες εκείνο το βράδυ που ο σύζυγός της δεν επέστρεψε σπίτι, τονίζοντας ότι για πολλά χρόνια καθόταν τις νύχτες και τον περίμενε. «Εκείνη την ημέρα ήμουν θυμωμένη μαζί του γιατί την προηγούμενη είχε ξεχάσει να αγοράσει ψωμί και θυμάμαι ότι του έβαλα τις φωνές», αναφέρει η Νίκη, σημειώνοντας ότι το βράδυ του είχε φτιάξει το αγαπημένο του φαγητό προκειμένου να ζητήσει συγγνώμη. Τον περίμενε για αρκετή ώρα και στη συνέχεια αποφάσισε να του τηλεφωνήσει. Της απάντησε το τηλέφωνο ένας περαστικός, ο οποίος την ενημέρωσε ότι ο άντρας της ενεπλάκη σε δυστύχημα και ότι τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. «Την ώρα που πάτησα τον πόδι μου στο νοσοκομείο, ήξερα ότι ο άντρας μου ήταν νεκρός», αναφέρει η ίδια, τονίζοντας ότι αυτή ήταν η δεύτερη χειρότερη στιγμή στη ζωή της. Η πρώτη ήρθε δέκα χρόνια αργότερα, το 2014, όταν έχασε τον γιο της, ο οποίος ήταν τότε 21 ετών.

Στην ίδια ΜΕΘ

Ο γιος της σκοτώθηκε σε τροχαίο, το οποίο ο ίδιος προκάλεσε όταν έκοψε τον δρόμο σε άλλο όχημα, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του, τόσο ο ίδιος όσο και ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου. Η κ. Νίκη θυμάται ότι από την ημέρα που έχασε τον σύζυγό της εξαιτίας της οδικής συμπεριφοράς κάποιου άλλου, έλεγε πάντα στα παιδιά της να προσέχουν, να μην τρέχουν και όταν πίνουν να μην οδηγούν. Όταν έβγαιναν έξω το βράδυ, η ίδια ομολογεί ότι περίμενε να τους δει κρυφά από το παράθυρο να μπαίνουν στην αυλή του σπιτιού προτού πάει για ύπνο.  «Εμεγάλωσα τρία μωρά μόνη μου και πάντα είχα έγνοια να είναι σωστοί άνθρωποι και να σέβονται τους άλλους», λέει η ίδια, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα θα θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό της. Ερωτηθείσα γιατί νιώθει τύψεις, εξήγησε ότι δεν υπάρχει γιατί πίσω από το συναίσθημα μιας γυναίκας-μάνας που βλέπει τη ζωή της να καταστρέφεται εις διπλούν, και κανείς δεν μπορεί να την πείσει πως έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να αποφύγει το κακό. «Όταν με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν ότι ο γιος μου είχε ατύχημα, ήταν λες και ζούσα ξανά τη νύχτα που έχασα τον άντρα μου. Μέχρι να φτάσω στο νοσοκομείο παρακαλούσα τον Θεό να είναι καλά το παιδί μου», λέει η κ. Νίκη, η οποία, όπως αναφέρει, θυμάται κάθε δευτερόλεπτο από τις ημέρες που πέρασε στο νοσοκομείο στο πλευρό  του γιου της. Ο γιος της πέθανε μετά από 14 ημέρες παραμονής στην εντατική. Στην ίδια ΜΕΘ νοσηλευόταν και ο άλλος οδηγός τον οποίο χτύπησε ο γιος της με το αυτοκίνητο, ο οποίος απεβίωσε πριν προλάβει να γίνει πατέρας για δεύτερη φορά.

Κοινός πόνος

Η δεύτερη γυναίκα, η οποία μίλησε στον «Π» για το πώς είναι να χάνεις ένα δικό σου πρόσωπο έτσι ξαφνικά, είναι η Κατερίνα. Πρόκειται για τη γυναίκα του οδηγού στον οποίο έκοψε τον δρόμο ο γιος της κ. Νίκης. Οι δύο τους γνωρίστηκαν εκείνο το βράδυ, και στάθηκαν η μια στην άλλη από το πρώτο λεπτό, χωρίς να τις ενδιαφέρει ποιος έφταιγε για το τραγικό εκείνο συμβάν. «Εγώ έχασα τον άντρα μου, αλλά και η Νίκη τον γιο της, ο πόνος είναι ο ίδιος και για τις δύο», δήλωσε η Κατερίνα. Όταν έχασε τον άντρα της ήταν 7 μηνών έγκυος, ενώ είχε ήδη και ένα κοριτσάκι τριών ετών. Την πρώτη φορά που συναντήθηκαν τα βλέμματα των δύο γυναικών, δεν γνώριζαν για το τραγικό συμβάν που τις έδενε. «Την έβλεπα για μέρες να μπαινοβγαίνει στην εντατική, λυπούμουν και προσευχόμουν από μέσα μου να τη βοηθήσει ο Θεός», θυμάται η Νίκη, η οποία, όπως λέει, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της όταν έμαθε ποιος ήταν ο άντρας της Κατερίνας. «Παρακαλούσα τον Θεό να ζήσει, πρώτα για τον άντρα της και μετά για το παιδί μου», σημειώνει η ίδια. Πρώτος «έφυγε» ο άντρας της Κατερίνας και μετά από λίγες ημέρες ο γιος της Νίκης, με τις δύο γυναίκες να διατηρούν επαφή και να στηρίζουν η μια την άλλη μέχρι και σήμερα.

Σαν μάνα και κόρη

Παρατηρώντας τη σχέση που έχουν σήμερα οι δύο γυναίκες, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι είναι μάνα και κόρη, με την Κατερίνα μάλιστα να παραδέχεται ότι αν δεν ήταν η Νίκη και η οικογένειά της δύσκολα θα τα κατάφερνε με δύο μωρά. Η Κατερίνα γέννησε δύο εβδομάδες μετά που έχασε τον άντρα της, με το νεογνό να περνά περισσότερους από τρεις μήνες στη θερμοκοιτίδα. «Όταν έμαθα τι είχε συμβεί στο μωρό, ήξερα ότι πρέπει να αφήσω πίσω τον δικό μου πόνο και να σταθώ δίπλα στην Κατερίνα, εγώ έχασα τον γιο μου, αλλά εκείνη έχασε τον άντρα της και κινδυνεύει να χάσει και το μωρό της», θυμάται να λέει στον εαυτό της η Νίκη. «Καθημερινά άφηνα τη μεγάλη μου την κόρη στη Νίκη για να πηγαίνω στο νοσοκομείο, ενώ πολλές φορές, είτε η Νίκη είτε η κόρη της ερχόντουσαν μαζί μου για να μην είμαι μόνη μου», αναφέρει η Κατερίνα, η οποία θυμάται τις δύο γυναίκες να τη συνοδεύουν στο σπίτι την πρώτη φορά που βγήκε με το μωρό από το νοσοκομείο. Μετά από λίγους μήνες η κόρη της Νίκης βάπτισε τη μικρή, η οποία πήρε δύο ονόματα. Το ένα του πατέρα της και το άλλο του γιου της Νίκης. Ερωτηθείσα γιατί έδωσε στην κόρη της το όνομα του ανθρώπου που ευθύνεται για τον θάνατο του άντρα της, η Κατερίνα εξήγησε ότι για εκείνην πλέον δεν είχε καμία σημασία το παρελθόν αλλά τον μέλλον, και το γεγονός ότι ήθελε να ευχαριστήσει τη Νίκη για τη βοήθεια την οποία της προσέφερε. Στη συνάντηση του «Π» με τις δύο γυναίκες παρούσες ήταν και οι κόρες της Κατερίνας, οι οποίες αποκαλούν τη Νίκη γιαγιά, και εκείνη δεν τους χαλά κανένα χατίρι. «Μπορεί ο Θεός να μου πήρε τον γιο μου, αλλά έδωσε μου μια κόρη και δύο μωρά τα οποία έν' σαν τα εγγόνια μου», λέει η Νίκη, τονίζοντας ότι η Κατερίνα και τα παιδιά της είναι ο λόγος για τον οποίο συνεχίζει να ζει. «Το πιο δύσκολο», ανέφερε η Κατερίνα, «είναι το να εξηγήσεις στο μωρό σου ότι ο παπάς δεν θα επιστρέψει σπίτι, ή ακόμη να πρέπει να πεις στο παιδί σου ότι δεν θα γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του. Τα γιατί είναι πολλά, ιδιαίτερα όταν έχεις δύο παιδιά στην ηλικία των 10 και 6 ετών, τα οποία δεν είναι ακόμη σε θέση να αντιληφθούν την πραγματικότητα», τόνισε η Κατερίνα, δηλώνοντας μάλιστα ότι για αρκετά χρόνια ούτε η ίδια δεν μπορούσε να διαχειριστεί όλο αυτό που συνέβαινε. «Μέχρι και πριν από περίπου δύο χρόνια, η μεγάλη μου η κόρη πίστευε ότι ο παπάς της λείπει στο εξωτερικό, ενώ κάθε φορά τα Χριστούγεννα ή στα γενέθλιά της φρόντιζα να υπάρχει δώρο από τον παπά της», θυμάται η Κατερίνα, επισημαίνοντας ότι δεν της ήταν καθόλου εύκολο να πει την αλήθεια. Μέχρι και σήμερα οι κόρες της Κατερίνας δεν ξέρουν όλη την αλήθεια. Ξέρουν ότι ο πατέρας τους πέθανε και βρίσκεται στον ουρανό μαζί με τον γιό της Νίκης, αλλά δεν ξέρουν λεπτομέρειες. «Δεν είναι ανάγκη να μάθουν κάτι περισσότερο», τόνισε η Κατερίνα, για να συμπληρώσει ότι «η Νίκη και η οικογένειά της είναι μέρος της δικής μας οικογένειας και δεν θα ήθελα να αλλάξει αυτό».

Καμία ποινή δεν αρκεί

Οι δύο γυναίκες, η Κατερίνα και η Νίκη, κατάφεραν να επουλώσουν τα τραύματα που τους δημιούργησε το τραγικό αυτό συμβάν βοηθώντας η μια την άλλη. Μια μητέρα και μια σύζυγος ένωσαν δυνάμεις για να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες. Πώς είναι όμως για ένα παιδί το να χάνει τον γονιό του; Ο «Π» συνομίλησε με την Ελένη, η οποία σε ηλικία 18 ετών έχασε τη μητέρα της σε τροχαίο. «Ήμουν στο πανεπιστήμιο και ξαφνικά με ειδοποιούν ότι η μαμά μου είχε ατύχημα», αναφέρει η Ελένη, τονίζοντας ότι δεν θυμάται και πολλά από εκείνη την ημέρα. Η μητέρα της Ελένης πέρασε σχεδόν έναν μήνα στην εντατική, με την κόρη της να μην φεύγει στιγμή από δίπλα της. Η μητέρα αρχικά έμεινε παράλυτη, και δύο μήνες μετά το τραγικό συμβάν απεβίωσε. «Έβλεπα τη μαμά μου να αργοπεθαίνει καθημερινά και κανείς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει», είπε η Ελένη, σημειώνοντας ότι παρόλο που η μαμά της είχε στο πλευρό της τους καλύτερους γιατρούς, τα κτυπήματα ήταν πολλαπλά και της ήταν δύσκολο να αντεπεξέλθει. Η μαμά της Ελένης κτυπήθηκε από φορτηγό, του οποίου ο οδηγός ήταν μεθυσμένος, έχασε τον έλεγχο και έπεσε πάνω στο αυτοκίνητό της. Ο οδηγός του φορτηγού σήμερα βρίσκεται στη φυλακή και σε λιγότερο από έναν χρόνο θα είναι εκτός και θα μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του, με την Ελένη να αναφέρει ότι σε τέτοιου είδους αδικήματα, όποια ποινή και να επιβληθεί δεν είναι ποτέ αρκετή για να μειώσει το κενό και τον πόνο που δημιουργείται. «Πάντα σκέφτεσαι ότι αν ο άλλος λειτουργούσε με ποιο υπεύθυνο τρόπο ότι η μαμά σου, ο άντρας σου ή τελοσπάντων ο δικός σου θα ήταν εδώ», αναφέρει με παράπονο η Ελένη. «Είναι διαφορετικό το να ξέρεις ότι πέθανε ο άνθρωπός σου από μια αρρώστια ή από φυσικά αίτια, και είναι άλλο να γνωρίζεις ότι θα μπορούσαν όλα αυτά να αποφευχθούν, λέει η ίδια, τονίζοντας ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, τα «γιατί» και τα «αν» μένουν εκεί. Η απώλεια δεν ξεπερνιέται, απλά μαθαίνεις να ζεις μαζί της, σημειώνει η Ελένη, τονίζοντας ότι κάθε φορά που ακούει για ένα θανατηφόρο στις ειδήσεις, η πρώτη της σκέψη είναι τα άτομα που μένουν πίσω. Την ίδια σκέψη κάνουν και οι άλλες δύο κυρίες. «Πιάνεται η καρδιά μου κάθε φορά που ακούω ότι χάθηκε άδικα ακόμα μια ζωή», δήλωσε η Νίκη, «η πρώτη μου σκέψη πάει πάντα στη σύζυγο και στο αν έχει παιδιά το θύμα», ανάφερε η Κατερίνα. «Έχω κουραστεί να ακούω για ανθρώπους που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, είτε επειδή φταιν οι ίδιοι είτε επειδή φταίει κάποιος άλλος», είπε η Ελένη, ενώ ευχή και των τριών είναι κάπου να μπει ένα τέλος σ’ αυτή τη μάστιγα που ονομάζεται θανατηφόρα.