Όλαφ Μπρόζιγκ: Ούτε η Μέρκελ ήταν Χίτλερ, ούτε οι Έλληνες τεμπέληδες.... - Ιστορίες και ευτράπελα με ηγέτες περιγράφει ένας διερμηνέας

Εργάστηκε επί σαράντα συναπτά έτη ως διερμηνέας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μετέπειτα στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Υπήρξε ο άνθρωπος που βρέθηκε στο ίδιο δωμάτιο με την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και τον νεοεκλεγμένο Έλληνα Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, όταν ο τελευταίος επισκέφτηκε για πρώτη φορά το Βερολίνο... Ο Ανατολικογερμανός – λάτρης της Ελλάδας Όλαφ Μπρόζιγκ, σε συνομιλία που είχαμε αναφέρθηκε σε ορισμένες άγνωστες πτυχές κατά τη διάρκεια της συνάντησης της Γερμανίδας ηγέτιδος με τον Αλέξη Τσίπρα, ενώ ανέδειξε μέσα απο τις ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις του και καταδίκασε ευθέως κρίσιμα επικοινωνιακά λάθη που έγιναν και από τις δύο πλευρές, εκείνη την ιστορικά κρίσιμη περίοδο τόσο για την χώρα μας όσο και την Ευρώπη εν γένει.

Η κ. Μέρκελ έλεγε πάντα πως όλοι οι πολιτικοί ηγέτες θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, διότι πρόκειται για δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τις οποίες οι ίδιοι εκπροσωπούν σε κορυφαίο επίπεδο. “Αν και δεν συμφωνώ σε πολλά με τον κ. Τσίπρα, οφείλω να τον ακούσω και να βρω μια διπλωματική λύση εκεί που χρειάζεται” είχε πει χαρακτηριστικά.

Καθήκον ενός πολιτικού και πραγματικού ηγέτη δεν είναι να παραμένει προσκολλημένος στο παρελθόν παρά να αξιολογεί το τώρα, τις υπάρχουσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες και να εκτιμά αξιόπιστα το μελλον, να είναι δηλαδή διορατικός. Η Πολιτική υπάρχει για να υπηρετεί και να προασπίζει την εξεύρεση λύσεων μέσω διαλόγου και τεκμηριωμένων επιχειρημάτων και όχι με τη βία.

Ήταν νωρίς για συμπάθειες αλλά και για αντιπάθειες. Όμως κατά τη διάρκεια του διαλείμματος η κ.Μέρκελ συνόδευσε τον κ.Τσίπρα στην ταράτσα της Καγκελαρίας, δεν θέλανε διερμηνείς γιατί μιλούσαν οι δυο τους Αγγλικά, παρέμειναν μόνοι, του έδειχνε το περιβάλλον, μιλήσανε για το Βερολίνο, έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια οικειότητα. Έκαναν λόγο και για τα κρίσιμα προβλήματα της Ελλαδας, για το επερχόμενο Γιούρογκρουπ και όλα αυτά.

Μπορεί και να τον έχει βοηθήσει, δίνοντας του πολύτιμες συμβουλές για τις κρίσιμες διαπραγματεύσεις που επρόκειτο να διεξαχθούν στο Γιουρογκρουπ δέκα μέρες αργότερα.

Έγιναν λάθη και από τις δύο πλευρές κατά την άποψη μου. Το να εκκινήσουν τακτικές ύβρεων μεταξύ των δύο χωρών ήταν ολέθριο. Η Μέρκελ η οποία απεικονίστηκε σε ελληνικά ΜΜΕ με το μουστάκι σαν Χίτλερ ήταν μέγα ατόπημα, όπως σοβαρό λάθος και στρέβλωση της πραγματικότητας ήταν και η άποψη της Bild ότι οι Έλληνες είναι όλοι τεμπέληδες...Ήθελα να στείλω τους Γερμανούς δημοσιογράφους στην Ελλάδα, για να δουν με τα μάτια τους πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων μοχθούν όλη μέρα για ένα μεροκάματο, μέσα στη ζέστη στις οικοδομές, στα super markets και σε άλλες εργασίες.

Νομίζω ο Φελίπε Γκονζάλες. Μου αρέσουν οι πολιτικοί που χρησιμοποιούν μια “καθαρή” γλώσσα. Χωρίς τον “ξύλινο” λόγο. Στο τέλος σε πολλές περιπτώσεις συναντήσεων και διαπραγματεύσεων αναρωτιόμουν τι μας είπαν τελικά οι άλλοι; Βέβαια σε πολλές περιπτώσεις ο πολιτικός δεν μπορεί να γίνει συγκεκριμένος στις θέσεις του γιατί δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες προς μια τέτοια κατεύθυνση.

Υπήρχε ένα ανέκδοτο, αλλά μπορεί να είναι και αλήθεια, μια συνάδελφος που μετέφραζε κατά τη διάρκεια ενός επίσημου δείπνου την ομιλία ενός Ιταλού Προέδρου... Για να μην κάνει λάθος, έλαβε εξαρχής το κείμενο, το διάβασε για να είναι καλά προετοιμασμένη-ένα κείμενο δύο σελίδων..Απελπισμένη τηλεφωνεί στο Υπ.Εξωτερικών της Ιταλίας και λέει: Μα δεν καταλαβαίνω τίποτα ...-Καλύτερα, της απάντησαν, γιατί δεν θέλουμε κανείς να καταλάβει...

Διαχρονικά ο σωστός και ιδανικός ηγέτης είναι αυτός που έχει πολιτικές αρχές. Ο Βίσμαρκ έλεγε πως πρέπει να έχεις και ηθική βάση, όταν δεν την διαθέτεις ή την αποποιείσαι καταλήγεις σε μια κατάσταση ολοκληρωτικού καθεστώτος ή δικτατορίας... Προσωπική μου άποψη είναι πως η εξουσία γενικά στα χέρια ενός ανθρώπου χωρίς έλεγχο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια χώρα, σε έναν λαό...

Υπήρξα οπαδός της, διότι η κ.Μέρκελ ήταν επί έντεκα συναπτά έτη συνώνυμο με την σταθερότητα για την Γερμανία και την Ευρώπη. Το κύρος ήταν διεθνώς αναγνωρισμένο, πολλές φορές της ζητήθηκε από χώρες ώστε να διαμεσολαβήσει σε προβλήματα που δεν αφορούσαν άμεσα την Γερμανία. Μπορεί να έκανε ορισμένα λάθη στο ζήτημα της Ελλάδας, όμως όφειλε να κοιτάξει και το Συμφέρον της Ευρώπης.

Με έχει σημαδέψει ο επικήδειος του Βίλυ Μπράντ. Το φέρετρο ήταν μέσα στη Γερμανική Βουλή, και είχαν μαζευτεί όλοι, με ξένους ηγέτες καλεσμένους επί Καγκελαρίας Κολ. Θυμάμαι τελευταίος ομιλητής ήταν ο Φελίπε Γκονζάλες που μιλούσε για τον αποθανόντα Καγκελάριο, Σοσιαλιστής ο πρώτος, Σοσιαλδημοκράτης ο Μπραντ, κάνοντας αναφορά στην ύστατη συζήτηση που είχαν κάνει. Η ομιλία του διήρκησε δέκα πέντε λεπτά, γνωρίζοντας ότι εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολουθούσαν συγκινήθηκα τόσο πολύ που σε συνδυασμό με την ένταση έχασα δυόμιση κιλά σε ένα τέταρτο της ώρας!

Πριν πολλά χρόνια, η Ολομέλεια ήθελε να απορρίψει το σχέδιο ετήσιου προϋπολογισμού για την Κοινότητα. Υπήρχαν λόγοι για τους οποίους η πλειοψηφία δεν προχωρούσε στην έγκριση του. Το Ευρω-Κοινοβούλιο ήθελε τα 2/3 των ψήφων για να υπάρξει μια θετική εξέλιξη. Όλα εξαρτιόντουσαν από τις ψήφους των Κομμουνιστών οι οποίοι κάποια στιγμή αρνούμενοι αποχώρησαν από την αίθουσα. Σοβαρή κρίση, μεγάλη η αγωνία, όταν επέστρεψαν στην αίθουσα ανακοίνωσαν την σύμφωνη γνώμη τους τελικά. Αναφώνησα ένα οκ. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι και καταχειροκροτούσαν φυσικά όχι εμένα αλλά την απόφαση. Έκτοτε διευρύνθηκαν και ενισχύθηκαν οι αρμοδιότητες και οι εξουσίες σχετικά με τους προϋπολογισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν ένα κρίσιμο αρχικό Όχι που έγινε την τελευταία στιγμή Ναι..

Ήταν με τον Μπρους Γουίλις στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Η ταινία που βραβεύτηκε ήταν οι “Δώδεκα Πίθηκοι”. Κατά την διάρκεια της συνέντευξης τύπου. Ένας δημοσιογράφος όχι αγγλόφωνος του έκανε μια ερώτηση που με σάστισε γιατί δεν ήξερα πως να την αποδώσω στα Γερμανικά... -Γουάτ αμπάουτ γιορ γκόουτ; Κοιτούσα αμήχανα δεξιά και αριστερά τους συναδέλφους μου...Κανείς δεν καταλάβαινε... Σκέφτηκα ότι έχει προφέρει λάθος τη λέξη... Δεν είναι δυνατόν να ρωτάει τον Μπρους Γουίλις για μια..κατσίκα (γκόουτ). Φυσικά σκέφτηκα μήπως ο ρεπόρτερ ήθελε να πει γκάουτ που είναι η ποδάγρα από την οποία ενδεχομένως υπέφερε ο διάσημος Αμερικανός ηθοποιός. Ωστόσο πήρα την απόφαση να μεταφράσω αυτό που ακούστηκε να ρωτάει: Τι έγινε με την κατσίκα σας;... Η απάντηση του μας εξέπληξε καθώς είπε: Α, η κατσίκα μου δυστυχώς έχει πια πεθάνει! Πράγματι του είχαν χαρίσει μια κατσίκα στα γενέθλια του για το γκαζόν την οποία φρόντιζε...Έτσι διασώθηκε η κατάσταση...Πραγματικά απίστευτο συμβάν.

Άλλη μια φορά, σε ένα κορυφαίο επιστημονικό συνέδριο, ανέβηκε ένας Αμερικανός επιστήμονας στο Βήμα και ξεκίνησε τον χαιρετισμό του με ένα ιδιαίτερο αστείο το οποίο όμως ήταν σε αργκό, το οποίο δεν υπήρχε περίπτωση κανείς Γερμανός στο ακροατήριο να καταλάβει. Η συνάδελφος μου που μετέφραζε, απευθυνόμενη στους παραβρισκόμενους είπε: Δεν μεταφράζεται το αστείο, όμως σας παρακαλώ, γελάστε, γελάστε, γελάστε...Όλοι ξεσπασαν σε γέλια τόσο δυνατά που αμφιβάλω αν το ίδιο το αστείο θα κατάφερνε να προκαλέσει...

Από την στιγμή που συνταξιοδοτήθηκα περνάω πέντε μήνες εδώ στο Πόρτοχελι και τον υπόλοιπο χρόνο στην Γερμανία. Παλιότερα όταν δούλευα για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (και μετά για το Συμβούλιο της Ευρώπης), για πρώτη φορά επισκέφτηκα την Ελλάδα το 1966 με την πρώτη μου γυναίκα η οποία πέθανε και είναι θαμμένη εδώ. Είχαμε πάρει ένα μικρό σκαραβαίο και κάναμε το γύρο της χώρας. Ήταν στόχος μας να έχουμε ένα σπίτι στην Ελλάδα. Ο Διερμηνέας ταξιδεύει πάρα πολύ σχεδόν όλο το χρόνο, ανά τον κόσμο. Οπότε επιθυμούσαμε να έχουμε έναν σταθερό προορισμό έστω για ένα μήνα, ώστε να ξεκουραζόμαστε. Επιλέξαμε το Πόρτοχελι μέσω μιας αγγελίας στο Μόναχο. Είδαμε όμως τις φωτογραφίες του οικήματος και δεν μου άρεσε, αλλά είχαν στείλει και φανταστικές αεροφωτογραφίες της περιοχής. Φτάσαμε στο Πορτοχέλι και μείναμε στο ξενοδοχείο ενός Έλληνα του “Ρόζου” που είχε παντρευτεί Γερμανίδα. Τελικά συναντήσαμε έναν άνθρωπο που πουλούσε οικόπεδα και τελικά αγοράσαμε γή. Μιλάμε για το 1975. Η δεύτερη μεγάλη ευτυχία ήταν που γνωρίσαμε έναν αρχιτέκτονα, τον Στεφάνου, ο οποίος είχε κτίσει και την εκκλησία του χωριού..

Εννοείται πως λατρεύουμε το Πόρτοχελι, η νυν σύζυγός μου έχει καταγωγή από εδώ και δεν ξεκολλάμε...

huffingtonpost