Ο έρωτας στα χρόνια του κορωνοϊού – Τι συμβαίνει με τους singles

Τα ζευγάρια, όσα τουλάχιστον μοιράζονται την ίδια στέγη, έχουν τη δική τους ιστορία, τα δικά τους προβλήματα. Τι γίνεται όμως με τους singles; Πώς συμφιλιώνεται η πανδημία, και οι κίνδυνοι που αυτή ενέχει, με την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, για τρυφερότητα – για σεξ; Η «Libération» μίλησε σε μερικούς από τους 18 εκατομμύρια singles που μετράει η Γαλλία κι εκείνοι της εκμυστηρεύτηκαν τους φόβους τους, αλλά και κάποια μικρά κόλπα ώστε να γίνει περισσότερο υποφερτή αυτή η περίοδος «καταναγκαστικής χειμερίας νάρκης».

Μία εβδομάδα πριν από το πρώτο lockdown, την περασμένη άνοιξη, ο Αντουάν, ένας 33χρονος δικηγόρος από τη Λίλλη, είχε γνωρίσει μια νεαρή Βραζιλιάνα που του άρεσε πολύ. Με την έλευση των αυστηρών περιορισμών, ωστόσο, εκείνη επέλεξε να επιστρέψει στη χώρα καταγωγής της. Οι δυο τους επικοινωνούν ακόμα από καιρό σε καιρό, αλλά έχουν γίνει «ξένοι ο ένας για τον άλλο. Και δεν είμαστε κοντά στο να επιβιβαστούμε σε μια διατλαντική πτήση», λέει ο 33χρονος, κάνοντας λόγο, αστειευόμενος, για μια «τραγική ιστορία», στηλιτεύοντας ωστόσο με απόλυτη σοβαρότητα αυτή τη «νεκρή γωνία» που αποτελούν οι singles για τους σχεδιαστές της δημόσιας πολιτικής.

«Τις προάλλες, κάνοντας πλάκα, λέγαμε με συναδέλφους ότι σύντομα, πριν περάσουμε στο ευκταίο, θα πρέπει να ζητάμε από τον άλλο ένα τεστ HIV και ένα τεστ PCR», λέει η Ζουλί, μια 35χρονη δημόσια λειτουργός από το Παρίσι, που συνειδητοποίησε με αρκετά βίαιο τρόπο στη διάρκεια του καλοκαιριού ότι «οι κοινωνικές σχέσεις δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες». «Πριν από τον κορωνοϊό, έβγαινα, έβλεπα φίλους. Οταν λοιπόν καμιά φορά με βάραινε το γεγονός ότι είμαι μόνη, έλεγα στον εαυτό μου ότι μπορεί να συναντούσα κάποιον ανά πάσα στιγμή». Τώρα πια, έχει αρχίσει να συμφιλιώνεται «με την ιδέα ότι θα χρειαστεί ενδεχομένως να μείνω single για κάποιο διάστημα, δεδομένων των συνθηκών. Δεν θα αργήσει όμως να τεθεί και το θέμα του βιολογικού μου ρολογιού. Προσπαθώ να συνηθίσω λοιπόν και στην ιδέα ότι ίσως να μην αποκτήσω παιδιά», καταλήγει, κάπως μοιρολατρικά.

Δεν είναι προτεραιότητα

Για τον Ζουλιάν, πάλι, έναν 38χρονο σύμβουλο πληροφορικής από το Ανσί, το σεξ «δεν αποτελεί πραγματικά προτεραιότητα» αυτή τη στιγμή. Στη διάρκεια του πρώτου lockdown, όμως, δεν δίστασε να μηχανορραφήσει λίγο, λέγοντας ψέματα στις βεβαιώσεις κατ’ εξαίρεση μετακίνησης, προκειμένου να συναντήσει κάποια από τις «φίλες με προνόμια» που έχει. «Θέμα ψυχολογικής ανάγκης», δικαιολογείται. «Ενιωθα μια έλλειψη, μου προκαλούσε κάποιες φορές έντονο εκνευρισμό». Ο ίδιος γράφτηκε τον περασμένο Μάρτιο για πρώτη φορά στο Tinder – ενώ μέχρι τότε «δεν πολυέβλεπα τη χρησιμότητά του». Μάλλον απογοητεύτηκε. «Δίνω μεγάλη σημασία στον τρόπο που κινείται ο άλλος στον χώρο, στον ρόλο της φυσικής παρουσίας στο παιχνίδι της γοητείας», λέει. Τα στοιχεία πάντως δείχνουν πως πολλοί singles στράφηκαν στις εφαρμογές γνωριμιών τους τελευταίους μήνες: το Tinder είδε τη δραστηριότητά του να αυξάνεται έως και κατά 72% στη διάρκεια του πρώτου lockdown.

Σε μια αντίστοιχη εφαρμογή γνώρισε τον περασμένο Αύγουστο και η Λουσί, μια 35χρονη ιδιωτική υπάλληλος από το Παρίσι, έναν άνδρα στον οποίο έδωσε ύστερα ραντεβού (με μάσκες αμφότεροι) στα εξωτερικά τραπεζάκια ενός καφέ. «Θα φιληθούμε από μακριά», του ξεκαθάρισε μόλις τον είδε – στη Γαλλία, φιλιούνται στα μάγουλα άπαντες, ακόμα και άγνωστοι άνθρωποι που πρωτοσυναντιούνται. Κατόπιν τον υπέβαλε σε μια μικρή, διακριτική ανάκριση, προκειμένου να καταλάβει «πώς βιώνει αυτή την περίοδο, αν προσέχει, αν βγαίνει πολύ». Η πρώτη αυτή συνάντηση έκλεισε με ένα ερωτικό φιλί, η 35χρονη ωστόσο επέλεξε να μη δει την 75χρονη μητέρα της για αρκετές ημέρες. «Θεωρώ ότι πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε, αλλά δεν θέλω να θέσω σε κίνδυνο τους δικούς μου ανθρώπους», λέει. Αυτό το τελευταίο διάστημα, βέβαια, σκέφτεται συχνά πως μια ερωτική συνάντηση «εμπίπτει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας».

Το άγγιγμα, η ανθρώπινη επαφή είναι αναμφισβήτητα αυτό που λείπει περισσότερο από την Εστέρ, μια 35χρονη δημοσιογράφο που έχει εγκατασταθεί από το καλοκαίρι σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. «Το φιλί, το χέρι στον ώμο… Ολες αυτές οι μικρές ανώδυνες σαρκικές χειρονομίες, αυτή η επαφή δέρματος με δέρμα – οι άνθρωποι που ζουν μόνοι τις στερούνται απόλυτα. Το παραμικρό άγγιγμα είναι πλέον αρκετό για να ξυπνήσει όλες μου τις αισθήσεις… σαν να μου θυμίζει πως είμαι ένα σώμα», λέει παλεύοντας με την υπομονή, όπως τόσοι και τόσοι ακόμη singles σε ολόκληρο τον κόσμο.

Πηγή: in.gr/Κίττυ Ξενάκη