Επανεκδικάζεται βιασμός κατάδικου στις φυλακές

Την επανεκδίκαση υπόθεσης βιασμού κατάδικου από άλλους καταδίκους μέσα στις φυλακές αποφάσισε το Εφετείο, έξι χρόνια μετά τη δίκη και αφού οι δύο κατηγορούμενοι εξέτισαν μεγάλο μέρος της δεκάχρονης καταδίκης τους. Το Εφετείο διέταξε οι εφεσείοντες να παραμείνουν υπό κράτηση μέχρι την επανάληψη της δίκης τους. Η επανεκδίκαση αποφασίστηκε ομόφωνα από τους δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου Μύρωνα Νικολάτο (πρόεδρο του Ανωτάτου), Αντώνη Λιάτσο και Τεύκρο Οικονόμου, οι οποίοι έκριναν ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν αναζήτησε ενισχυτική μαρτυρία για να στηρίξει τις θέσεις του παραπονούμενου οι οποίες ήταν αντιφατικές. Σύμφωνα με τα γεγονότα της υπόθεσης οι δύο κατηγορούμενοι ήταν φίλοι με τον παραπονούμενο στον οποίο έδιναν και ναρκωτικά. Στη συνέχεια όμως άρχισαν να τον βιάζουν, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις του χορηγούσαν –χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει– χάπια διαλυμένα σε τσάι ή νερό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αντισταθεί. Σε κατάθεσή του ανέφερε πως πρώτα τον βίασε τρίτο πρόσωπο, αλλά στη συνέχεια υποστήριξε ότι έκανε λάθος και δεν τον βίασε το τρίτο πρόσωπο, αλλά οι δύο εφεσείοντες, ενώ τέταρτος κατηγορούμενος του έβαλε μπίλια στο πέος του.

Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου έγινε εξαγωγή της μπίλιας και παράλληλα αποκάλυψε σε γιατρό ότι τον είχαν βιάσει στις φυλακές. Αμέσως ειδοποιήθηκε η διεύθυνση των φυλακών και η Αστυνομία, διενεργήθηκαν ανακρίσεις και η υπόθεση κατέληξε στο Κακουργιοδικείο. Οι συνήγοροι των εφεσειόντων Π. Σταύρου, Λ. Κάρνος και Δ. Τσολάκης έθιξαν το θέμα της μη ύπαρξης ενισχυτικής μαρτυρίας και της αντιφατικότητας του παραπονούμενου, ο οποίος αρχικά ενέπλεξε και τον τρίτο κατηγορούμενο, αλλά αργότερα δεν προώθησε τους ισχυρισμούς του εναντίον του τρίτου ο οποίος και απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες. Παραμερίζοντας την καταδίκη το Εφετείο τόνισε πως οι αντιφατικές καταθέσεις, του παραπονούμενου, δημιουργούν ερωτηματικά ως προς την αξιοπιστία του μάρτυρα και επιβάλλουν την προσέγγιση της μαρτυρίας του με μεγάλη επιφυλακτικότητα.

Το Κακουργιοδικείο προσπάθησε να δώσει εξήγηση για την αντιφατικότητα λαμβάνοντας υπόψη ότι ο παραπονούμενος όταν έδινε τις καταθέσεις στην Αστυνομία βρισκόταν στο νοσοκομείο, η ψυχολογική του κατάσταση δεν ήταν καλή, έπαιρνε φαρμακευτική αγωγή και δεν ξεπέρασε το μετατραυματικό στρες. Το Εφετείο όμως για το τελευταίο σημείο επικαλέστηκε τη μαρτυρία γιατρού ότι ο παραπονούμενος ήταν τότε σε θέση να δώσει κατάθεση στην Αστυνομία, και κατέληξε επισημαίνοντας: «Συμφωνούμε με την υπεράσπιση ότι η διαφορά της μαρτυρίας του παραπονούμενου από τις καταθέσεις του, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τον ρόλο του πρώην κατηγορούμενου 3, δεν είναι απλώς σημείο που εκ πρώτης όψεως παρουσιάζει ’αδυναμία’ ή απλή διαφορά. Πρόκειται σαφώς περί αντίφασης. Στις καταθέσεις αποδίδεται σημαντικός ρόλος στον κατηγορούμενο 3 και μάλιστα πρωταρχικός στη σειρά των βιασμών που ακολούθησαν».