Επαγγελματικές άδειες οδήγησης: Καταδίκη οδηγών εφ’ όρου ζωής

Ο Ανδρέας, από χωριό της επαρχίας Πάφου, παιδί που γνώρισε την εγκατάλειψη από πατέρα και από μάνα στα οκτώ του χρόνια, που έζησε τις δυσκολίες του να μεγαλώνει σε παιδική στέγη και σε μοναστήρι, κατάφερε στα 45 του, πριν από πέντε χρόνια, για πρώτη φορά στη ζωή του να κατασταλάξει σε ένα επάγγελμα και να κάνει μια νέα αρχή στον πολυτάραχο βίο του.

Από το 2014, οπόταν ξεκίνησε να δουλεύει σε μια εταιρεία ως επαγγελματίας οδηγός λεωφορείου, αφότου είχε τύχει εκπαίδευσης μέσω κρατικού προγράμματος ως δικαιούχος τότε του Ταμείου Ευημερίας, ένιωσε ότι είχε βρει ένα νόημα στη ζωή του. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκε πως προσέλκυε τον σεβασμό στο εργασιακό και κοινωνικό του περιβάλλον, που οι τουρίστες τους οποίους μετέφερε, όπως επίσης και ο εργοδότης του, του έδιναν τα εύσημα του σωστού επαγγελματία. Είχε πια ένα κύρος, ένα εκτόπισμα, αυτό που αναζητούσε σε όλη τη ζωή του. Δεν ήταν ο απόκληρος της κοινωνίας.

Του πιάνουν την άδεια
Σε λιγότερο από δέκα μέρες ο Ανδρέας δεν θα μπορεί πια να ασκεί το επάγγελμα του οδηγού λεωφορείου και προφανώς οι εργοδότες του θα πρέπει να τον απολύσουν. Θα πρέπει να γίνει ξανά εξαρτώμενος του ανεργιακού επιδόματος και αργότερα, ενδεχομένως, του κράτους μέσω του ΕΕΕ. Ίσως να πέσει ξανά στις εξαρτήσεις ή και στην παρανομία. Αναγνωρίζει πως είναι δύσκολο στα 50 του να κάνει άλλη μια καινούργια αρχή και νιώθει την αδικία στο πετσί του.

Καταδίκη διά βίου
Παρότι το ποινικό του μητρώο έχει καθαρίσει, είχε καταδικαστεί πριν αρκετά χρόνια για επίθεση εναντίον αστυνομικών, όπως επίσης και για διακίνηση μικροποσότητας χασίς την οποία ισχυρίζεται ότι έφερε για δική του χρήση, σε λίγες μέρες που λήγει η επαγγελματική του άδεια δεν θα μπορεί να την ανανεώσει γιατί ένας νόμος τον καταδικάζει εφόρου ζωής. Σύμφωνα με τις πρόνοιες του νόμου περί επαγγελματικών αδειών οδήγησης, όπως τροποποιήθηκε το 2015 προνοούν ότι οποιοσδήποτε είχε υποπέσει σε ποινικό αδίκημα στο παρελθόν δεν μπορεί να ανανεώσει την άδειά του και συνεπώς χάνει το δικαίωμα για εργασία. Όπως ο «Π» είχε γράψει προ μερικών μηνών, ο νόμος είχε γίνει για προστασία του κοινού που χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς ή τα ταξί από άτομα που είχαν καταδικαστεί κυρίως για σεξουαλικής φύσεως αδικήματα (δηλαδή βιαστές, παιδεραστές κ.λπ.). Τελικά όμως δεν έγινε κανένας διαχωρισμός, ενώ ο νόμος είχε και αναδρομική ισχύ, δηλαδή και για τους υφιστάμενους επαγγελματίες οδηγούς. Η προσπάθεια βουλευτών πριν από μερικούς μήνες για αποκατάσταση μόνο των υφιστάμενων επαγγελματιών οδηγών που κατείχαν άδεια πριν από το 2015 και καταδικάστηκαν στο παρελθόν και φυλακίστηκαν -όχι όμως για σεξουαλικά αδικήματα- έπεσε στο κενό λόγω αντιδράσεων.

Σκέψεις υπουργείου
Στο μεταξύ, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε επειδή η Βουλή μετά το «μπούλινγκ» που δέχτηκε δεν προχωράει στην τροποποίηση του νόμου ώστε μια μερίδα ανθρώπων που καταδικάστηκαν για άλλου είδους αδικήματα, και όχι σεξουαλικά, να μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται ως επαγγελματίες οδηγοί, το Υπουργείο Μεταφορών και συγκεκριμένα η υπουργός Βασιλική Αναστασιάδου μελετά το ενδεχόμενο να προχωρήσει στην απαραίτητη τροποποίηση. Στόχος, όπως γνωρίζουμε, να γίνει κατηγοριοποίηση των αδικημάτων ώστε να επιτρέπεται να εκδίδεται επαγγελματική άδεια σε περιπτώσεις που οι ενδιαφερόμενοι δεν είχαν υποπέσει σε σεξουαλικό αδίκημα ή κάποια άλλα πολύ σοβαρά αδικήματα, όπως π.χ. φόνο.

Δεν το χωράει ο νους
Ο Ανδρέας μας αφηγείται την ιστορία του για να μας δείξει πως η δεύτερη ευκαιρία που είχε στη ζωή του τινάζεται στον αέρα λόγω των προνοιών ενός άδικου νόμου. Είναι παιδί φτωχής πολυμελούς οικογένειας. Όταν ο πατέρας τους εγκατέλειψε, η μάνα πήγε στην πόλη για να δουλέψει μαζί με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της. Τα δύο μικρότερα, ο Ανδρέας και άλλο ένα παιδί, έμειναν στο χωριό και τα φρόντιζαν οι παππούδες, όσο μπορούσαν κι αυτοί καθώς ήταν σε μεγάλη ηλικία, μέχρι που αποφάσισαν οι Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας ότι το καλύτερο γι’ αυτά ήταν να μπουν σε παιδική στέγη. Στο σχολείο έπεσαν θύματα σχολικού εκφοβισμού επειδή προέρχονταν από ίδρυμα. Αυτό του στοίχισε πολύ...

«Ούτε φονιάς, ούτε βιαστής»
«Νιώσαμε το σκληρό μπούλινγκ στο ίδρυμα. Ακόμα μου στοιχίζει. Ήταν όπως ο στρατώνας. Κάποτε μας κτυπούσαν. Όταν τελειώσαμε το δημοτικό μας πήγαν στο μοναστήρι. Δεν μας ρώτησαν. Ήμασταν ανήλικοι. Μας έπαιρναν και μας έφερναν σαν αντικείμενα. Ακόμα δεν το χωράει ο νους μου! Στο μοναστήρι δεν στερήθηκα ούτε το φαγητό, ούτε το χαρτζιλίκι, ούτε τα ρούχα. Αλλά πόσο να αντέξει ένα παιδί μέρα νύχτα σχολείο κι εκκλησία; Έφυγα έναν χρόνο μετά, πήγα στη μάνα μου και κατέληξα τελικά στον εφηβικό ξενώνα. Όλα αυτά με έκαναν αντιδραστικό. Είχα παρατήσει και το σχολείο. Τζεγκενέφκουμουν. Δεν ένιωθα καλά. Ήταν βίαιο όλο αυτό που μου συνέβαινε, δεν μπορούσα να το ανεχτώ. Προτιμούσα να με πήγαιναν πίσω στο χωριό μου, εκεί όπου γεννήθηκα, στη φύση μου και ας γινόμουν βοσκός»…

Ούτε η ενήλικη ζωή του ήταν εύκολη όπως μπορεί κανείς να υποπτευθεί. «Δεν ήμουν κακός. Ούτε εκτρέφω μίσος σε κανένα. Αντιθέτως είμαι πρόσχαρος τύπος, αγαπητός, αλλά για χρόνια πολλά δεν κατάφερνα να βρω τον δρόμο μου. Πήγαινα δεξιά και αριστερά δουλειά, έζησα το μεγαλείο της εκμετάλλευσης. Ούτε κοινωνικές ασφαλίσεις δεν μου έβαζαν. δεν τη βρήκα. Κάποια στιγμή βρήκα το κουράγιο να κάνω μια δουλειά δική μου, αλλά επειδή ψοφούσα και για ζωή, τη ζωή που στερήθηκα, πίστευα πως θα μπορούσα να τη βρω στη νύχτα. Αργότερα δυστυχώς λόγω κάποιων οικογενειακών ζητημάτων υποχρεώθηκα σε πτώχευση. Και μετά η ζωή μου άρχισε να παίρνει ξανά τον κατήφορο... Το 2008 με είχαν συλλάβει με ποσότητες χασίς, ήταν για δική μου χρήση. Αυτή ήταν η πρώτη ποινική εναντίον μου. Η δεύτερη ήταν περίπου την ίδια εποχή και αφορούσε επίθεση εναντίον αστυνομικού. Είχαν έρθει στο σπίτι μετά από καταγγελίες γειτόνων για φασαρία, όντως τσακωνόμουν με τη μητέρα μου με την οποία τότε είχαμε επανασυνδεθεί, και όταν με προκάλεσαν και αρχίσαμε ξύλο. Για χρόνια δούλευα απ’ εδώ και απ’ εκεί... Το 2013 ως δικαιούχος που ήμουν των υπηρεσιών κοινωνικής ευημερίας μου είπαν να συμμετάσχω σε ένα πρόγραμμα επιμόρφωσης για κοινωνική επανένταξη. Ήταν υποχρεωτικό. Αν δεν το έκανα θα έχανα το επίδομα. Μετά από αυτό βρήκα τη σημερινή δουλειά μου ως οδηγός λεωφορείων. Είμαι ο αγαπητός υπάλληλος της εταιρείας όπου δουλεύω. Είχα πάρει τα πάνω μου ψυχολογικά. Η κατάστασή μου ίσιωσε, αγόρασα οικιακές συσκευές για το σπίτι μου, έβαλα έναν ρυθμό στη ζωή μου, και τώρα έρχονται και μου κόβουν τα πόδια μου πάλι. Ας μου πουν τι να κάνω όταν θα μείνω άνεργος; Δεν θα σχοληθώ με τις πελλάρες; Δεν θα τζεγκενεύκουμε όλη μέρα; Πού να πάω δουλειά στα 50 μου; Να γινώ ρεσεψιονίστ; Αφού είμαι αγράμματος. Να πιάω κούσπο; Με ποιο σκεπτικό αυτοί οι άνθρωποι μας έβαλαν όλους σε ένα καλάθι και τελείωσε; Εγώ δεν είμαι ούτε φονιάς, ούτε βιαστής»...