Ο Αϊ-Βασίλης απέθανε... (Του Γ. Κασκάνη)

Δεν λέω, ήταν ωραίες εκείνες οι εποχές. Έξω να κάνει κρύο (υπήρχε ακόμα χειμώνας τότε), μέσα το σπίτι ζεστό, το δέντρο στη θέση του και οι στιγμές να τρέχουν με τρελή αγωνία. «Θα κοιμηθείτε, θα έρθει ο Αϊ-Βασίλης και το πρωί θα βρείτε τα δώρα κάτω από το δέντρο». Ένα τελετουργικό σταθερό, γεμάτο όμως πάντα με τόσο ενθουσιασμό. Πού να περάσει από το παιδικό μυαλό πως εκείνη η βόλτα στα μαγαζιά της Λευκωσίας όπου διαλέγαμε «τι θα μας φέρει ο Αϊ-Βασίλης» ήταν ένα καλοστημένο παιχνίδι των γονιών; Πού να ψυλλιαστούμε πως ο πατέρας που ακολουθούσε από κάποια απόσταση είχε αποστολή να πάρει τα δώρα και να τα κρύψει βιαστικά στο αυτοκίνητο την ώρα που εμείς «ζαλιζόμασταν» από τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα των δρόμων. Σύνθετες σκέψεις αυτές για ένα παιδί. Όπως και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί «αυτό είναι πολύ ακριβό για τον Αϊ-Βασίλη, διάλεξε καλύτερα το άλλο»... Ήταν όλα ένα ωραίο παραμύθι. Γεμάτο εικόνες, συναισθήματα, μυρωδιές.

Καλά τα παραμύθια. Μόνο που φτάνει κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου που υποχρεωτικά προσγειώνεται στην πραγματικότητα. Είναι τότε που ερμηνεύει και όλη την παιδική ηλικία και αντιλαμβάνεται πως ο Αϊ-Βασίλης δεν υπήρξε ποτέ, πως τα δώρα τα αγοράζουν πάντα οι γονείς, πως οι καμινάδες, τα κόκκινα ρούχα και οι γενειάδες είναι ένα όμορφο σκηνικό που στήνεται μόνο για παιδιά. Μικρής μάλιστα ηλικίας.

Τώρα, αν κάποιος εξακολουθήσει να ζει με παραμύθια κι όταν πια μεγαλώσει, θα πρέπει να το ψάξει λίγο. Όπως, καλή ώρα, οι αξιόγραφοι και λοιποί αφελείς ψηφοφόροι που πιστεύουν ακόμα στο παραμύθι του Αϊ-Βασίλη. Που πιστεύουν πως υπάρχει κάποιος που κρατά το μαγικό ραβδί που φτιάχνει χρήμα και θα τους μοιράσει εκείνα που έχασαν. Που έχασαν πιστεύοντας το παραμύθι κάποιου άλλου, ότι τα λεφτά τους ήταν ασφαλή και θα αβγάτιζαν περισσότερο από κάθε άλλη επένδυση. Είπαμε, στην παιδική ηλικία το παραμύθι είναι χρήσιμο και αναγκαίο για να ερεθίσει τη φαντασία του παιδιού και να ενισχύσει τον τρόπο σκέψης του. Κάποια στιγμή όμως η σκέψη αρχίζει να συγκροτείται και να αποκτά επαφή με την πραγματικότητα. Αν δεν το κάνει, αν επιμένει σε παραμύθια τύπου Αϊ-Βασίλη, το πρόβλημα είναι μεγάλο και, ενδεχομένως, αθεράπευτο. Κι αν αφορά μόνο όσους το ζουν, ουδεμία ένσταση. Αν αρχίσει να επηρεάζει και άλλους, κάποιος πρέπει να το μαζέψει. Να αναλάβει τον άχαρο ρόλο να ενημερώσει όλους αυτούς ότι «δυστυχώς, ο Αϊ-Βασίλης απέθανε»...