Η μοναξιά του ψηφοφόρου (Του Γιώργου Κασκάνη)

Παρακολουθώ (υποχρεωτικά) την προεκλογική εκστρατεία. Αισθάνομαι πραγματικά την απόλυτη υποτίμηση της νοημοσύνης μου, όπως πιστεύω αισθάνεται ο κάθε προβληματισμένος πολίτης. Πρώτη φορά τα πράγματα έχουν φτάσει σε τόσο παιδαριώδη επίπεδα. Αυτό που αντιπαρατίθεται στην παλαιοκομματική αντίληψη των προεκλογικών παροχών του νυν Προέδρου είναι ένας ασυνάρτητος λόγος, μια προσπάθεια όξυνσης και φανατισμού, ένα «λίγο απ’ όλα» των υπολοίπων. Παρεούλες επαγγελματιών οι οποίοι αποπνέουν περισσότερο το πάθος τους για την εξουσία ή το πάθος τους για εκδίκηση παρά την ειλικρινή διάθεση προσφοράς. Στοιχεία όλα αυτά μιας συστηματικής υποχώρησης των πολιτικών ηθών και της πολιτικής εν γένει. Ακόμα κι εκεί που πιστεύαμε πως δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια κι ότι πιάσαμε πάτο.

Στα νιάτα μας τραγουδούσαμε «δε θα μας σώσει Ανατολή γιά Δύση, μήδ’ Έλληνες ή βάρβαροι θεοί...». Κι αυτό, πέραν της ευρύτερης αντίληψης του κόσμου στον οποίο ζούσαμε, παρέπεμπε σε μια μοναξιά. Μια μοναξιά που είχε να κάνει με την αναζήτηση του ρόλου του καθενός σε πιο μικρές κλίμακες αναφοράς. Στην ευθύνη του λαού, στην ευθύνη του ατόμου. Σήμερα ζούμε όσο ποτέ άλλοτε αυτή την αναγκαιότητα. Σήμερα ζούμε όσο ποτέ άλλοτε τη μοναξιά του ψηφοφόρου. Αυτή την παραγωγική μοναξιά που οδηγεί τον καθένα στον προβληματισμό πως μπορεί ο ίδιος να γίνει η κινητήρια δύναμη όσων θέλει να ζήσει. Σαν να κλείνει κανείς τις τηλεοράσεις της προεκλογικής ηχορύπανσης, βάζει ένα ποτό και χαμηλή μουσική και αναλογίζεται: Εγώ, πώς μπορώ να φτιάξω τη ζωή μου; Πώς μπορώ να αποβάλω τα ψεύτικα διλήμματα με τα οποία με φορτώνει καθημερινά ένα ασυνάρτητο σύστημα εξουσίας; Πώς μπορώ να λύσω (εγώ, και όχι άλλος) τα προσωπικά μου προβλήματα; Με ποιους άλλους μπορώ να απολαύσω τα λίγα, τα ωραία, τα απλά και αληθινά; Εγώ, λοιπόν, που δεν περιμένω σωτήρες, πόσο πιο ουσιαστικός και αποτελεσματικός μπορώ να γίνω σε όλα εκείνα που περνούν από το χέρι μου και που, καμιά φορά, είναι πολύ περισσότερα απ’ όσα πιστεύουμε; Λίγη απομόνωση χρειάζεται, ένα ποτό και λίγη μουσική. Και, κυρίως, μια ειλικρινής συζήτηση με τον εαυτό μας.

Παρακολουθώντας κανείς την προεκλογική εκστρατεία και τις κοκορομαχίες των υποψηφίων, αντιλαμβάνεται ότι τα καλύτερα δεν θα έρθουν εκ των άνω. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι πολλές μοναξιές όμως μπορούν να γεννήσουν εκείνες τις συντροφιές που φέρνουν την ελπίδα. Γιατί, είπαμε, «δε θα μας σώσει Ανατολή γιά Δύση, μήδ’ Έλληνες ή βάρβαροι θεοί»...