Δεν θέλεις και... παπά (Του Γιώργου Κασκάνη)

Κι ύστερα θα βυθιστείς πάλι στις προσωπικές σου αμφιβολίες. Είναι κείνες οι στιγμές που ανακατεύουν το μέσα σου, που φέρνουν τα πάνω κάτω και που αναζητούν τη νέα ισορροπία. «Μήπως κάνω λάθος; Μήπως κυριάρχησε ο ιδεαλισμός και χάθηκε η ωμή πραγματικότητα απ’ το μυαλό και τη σκέψη; Μπας κι έχουν δίκιο όλοι αυτοί που σε βλέπουν με το μισό τους, μέσα στην απόλυτη βεβαιότητα των δικών τους πιστεύω;» Περνούν χρόνια για να αντιληφθείς πως όλη αυτή η διαδικασία, η προσωπική αμφισβήτηση στην πραγματικότητα, η συνεχής πάλη των μέσα σου, είναι η πιο εποικοδομητική δοκιμασία στην οποία υποβάλλεις τον εαυτό σου. Διότι, όσο πιο πολύ αμφιβάλλεις, όσο πιο πολύ αμφισβητείς τη δική σου σκέψη, τόσο περισσότερο πλησιάζεις στην αλήθεια. Ενώ, όσο πιο σίγουρος είσαι για τις απόψεις σου, τόσο πιο λάθος είναι ο δρόμος που τραβάς. Κι αυτό γιατί αποφεύγεις ο ίδιος τα μονοπάτια της όποιας νέας αναζήτησης.

«Εσύ, παιδί μου, είσαι πατριώτης! Τι γυρεύεις μ’ αυτούς;» Την πρώτη φορά που το άκουσα, είν’ αλήθεια πως με σόκαρε. Δεν το περίμενα. Εκείνο το «ρε μπας;», ξεπήδησε σαν ενοχλητικό ζουζούνι που προκαλεί εκνευρισμό. Έπρεπε, λοιπόν, να περάσει χρόνος πολύς για να συνειδητοποιήσω πως κανένας δεν είναι ικανός να κρίνει τους άλλους και κανένας δεν είναι ικανός να μοιράζει πιστοποιητικά στους άλλους. Οποιασδήποτε μορφής πιστοποιητικά.

Η ζωή είναι η μόνη που δίνει ολοκληρωμένες απαντήσεις. Φτάνει να έχει κανείς την υπομονή να περιμένει. Τώρα πια, ψύχραιμα και με εσωτερική γαλήνη, ανατρέχεις σε κείνον τον χαμό που έγινε όταν μετέφερες τη δήλωση του Τάσσου Παπαδόπουλου στο Ελσίνκι σύμφωνα με την οποία «η παρούσα κατάσταση είναι η δεύτερη καλύτερη λύση» (second best solution). Πέσανε να μας φάνε. «Δεν το είπε, είναι διαστρέβλωση, άλλο εννοούσε.» Είπαν τόσα πολλά που στο τέλος μπουρδουκλώθηκαν και οι ίδιοι στις αντιφάσεις τους. Μία και πλέον δεκαετία μετά, ο «πατριάρχης» του χώρου και του συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, το έκανε επίσημο: Όπως έχουν τα πράγματα, καλύτερα να πάμε σε λύση δύο κρατών.
Ένα επουλωτικό σκεύασμα λες και καλύπτει πια τις όποιες αμφιβολίες. Ναι, είναι αυτοί που αποδέχθηκαν τη διχοτόμηση και διέγραψαν τη μισή πατρίδα. Κι είμαστε εμείς που διατηρούμε ακόμα το όραμα μιας άλλης πατρίδας, χωρίς σύνορα και στρατούς. Τελικά, ο μόνος που μπορεί να δώσει πιστοποιητικά, είναι η συνείδησή μας. Και... δεν θέλεις και παπά να σου το πει αυτό!