Ζητούνται ήρωες (Του Γ. Κασκάνη)

Τα λιμνάζοντα νερά πάντα θα βρομίζουν και θα αποτελούν εστία μόλυνσης. Το γνωρίζουν οι πάντες. Μένουν όμως μέχρι τα νερά. Οτιδήποτε άλλο λιμνάζον δεν προκαλεί την ίδια ανησυχία, ούτε και αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο. Απεναντίας, σε αυτόν ειδικά τον τόπο, δείχνουμε να έχουμε μια συμπάθεια σε τέτοιου είδους στασιμότητες που καταλήγουν σε βούρκο.

Μισό αιώνα μετά, ανακυκλώνουμε τα ίδια σύμβολα, μοιραζόμαστε στα ίδια στρατόπεδα, συντηρούμε τα ίδια μίση και πάθη. Ως εάν να μην μεσολάβησε τίποτα, προσδιοριζόμαστε ακόμα σαν μακαριακοί ή γριβικοί για να αποδεικνύουμε, σε τελική ανάλυση, ότι είμαστε μια κοινωνία που ζει μονίμως στο παρελθόν. Μνημείο για τον Γρίβα στη Λεμεσό, αναθέρμανση των παλαιών παθών, πορείες και αντιπορείες. Σε μια χώρα όπου ποτέ και κανείς δεν αναζήτησε τις πραγματικές ευθύνες για όσα έχουν συμβεί, σε μια χώρα η οποία κρύβει κάτω από το χαλί τα πάντα για να τα ανακατεύει κάθε που οι μάζες πρέπει να ανέβουν στις αντίπαλες κερκίδες. Και συνεχίζει να το κάνει σε όλες τις καταστροφές που έζησε.
Είναι θλιβερό. Όχι μόνο γιατί έχουμε ακόμα σημείο αναφοράς ανθρώπους που η Ιστορία θα έπρεπε να τους είχε κρίνει οριστικά. Ούτε και γιατί φανατιζόμαστε ακόμα με πρόσωπα των οποίων οι επιλογές και οι πολιτικές έχουν ξεπεραστεί ή και διαψευστεί. Το πιο θλιβερό είναι που αυτή η κοινωνία, με όσα έχει ζήσει και όσα έχει περάσει, δεν κατάφερε να αναδείξει νέες προσωπικότητες που να εμπνέουν, που να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, που να είναι σημεία αναφοράς.
Ζητούνται επειγόντως ήρωες... Όχι «ημίθεοι», «άγιοι», «αρχηγοί». Άνθρωποι απλοί που το προσωπικό τους παράδειγμα οδηγεί στο ξέφωτο του μέλλοντος και όχι στο σκοτάδι του παρελθόντος. Άνθρωποι αληθινοί, σαν την Αγγελική της Κερύνειας. Σαν την κάθε Αγγελική που σεμνά και ταπεινά πορεύτηκαν τη ζωή τους και πρόσφεραν παράδειγμα μοναδικό σε έναν κόσμο που έχει χάσει τον προσανατολισμό του, που εντυπωσιάζεται από ψεύτικες εικόνες και που εγκλωβίζεται σε αδιέξοδες λογικές αντιπαράθεσης και αλληλοεξόντωσης. Αν ψάχναμε τους ανθρώπους που μας ενώνουν, τότε θα αντιλαμβανόμασταν πόσο μικροί ήταν εκείνοι που μας χώρισαν και που εξακολουθούν –μετά θάνατον– να μας χωρίζουν.
Όσο πιο λίγα αγάλματα του χθες στήνουμε, τόσο πιο πολύ θα ζούμε το σήμερα και θα σχεδιάζουμε το αύριο. Και το έχουμε τόση ανάγκη να ξεκολλήσουμε από ένα παρελθόν που καθόρισε το παρόν κι έχει εγκλωβίσει το μέλλον μας. Γιατί, είπαμε, τα λιμνάζοντα νερά πάντα βρομίζουν και πάντα αποτελούν εστία μόλυνσης...