«Να μεν περάσει πλάσμα όσα εμείς»: Οδοιπορικό στην καμένη Γη - Εικόνες αποκάλυψης, θυμός, οργή, πόνος, από όσους έζησαν τον πύρινο εφιάλτη (φώτος, βίντεο)

Μια βιβλική καταστροφή, πολύς πόνος και ανακούφιση που είναι ζωντανοί. Οι κάτοικοι των χωριών που έχουν πληγεί από τη φονική πυρκαγιά του περασμένου Σαββάτου στις επαρχίες Λεμεσού και Λάρνακας δεν μπορούν να πιστέψουν τι τους βρήκε. Μιλούν για εικόνες αποκάλυψης και ευχαριστούν τον Θεό που γλύτωσαν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους. Ωστόσο επιμένουν ότι εάν τα εναέρια μέσα έρχονταν από νωρίς το απόγευμα, δεν θα θρηνούσαμε τέσσερις νεκρούς, ούτε θα χάνονταν περιουσίες, δάση, αλλά και ζώα…

Δευτέρα πρωί, 48 ώρες μετά που ξέσπασε η πυρκαγιά, φτάσαμε στον Αρακαπά όπου συναντήσαμε τον Αλεξέι και τη σύζυγο του Τατιάνα. Ρώσοι, μόνιμοι κάτοικοι του χωριού, με τα οκτώ παιδιά τους, είδαν σε λίγη ώρα το σπίτι που ενοικιάζουν να χάνεται. Μαζί και η φάρμα του Αλεξέι. «Ευτυχώς πρόλαβαν τα παιδιά και η γυναίκα μου να απομακρυνθούν. Η φωτιά ερχόταν προς το μέρος μας και δεν ξέραμε πως να αντιδράσουμε. Η εικόνα σήμερα είναι αυτή που βλέπετε. Έμεινε μόνο η κουζίνα όρθια» μάς ανέφερε ο κ. Αλεξέι, ο οποίος προσπάθησε να μείνει να σώσει την περιουσία του, αλλά στο τέλος έπρεπε και ο ίδιος να φύγει αφού κινδύνευε. Ένα σπίτι στις παρυφές του βουνού, όμορφο, που ενοικιάζαν μέχρι να χτιστεί το δικό τους έγινε στάχτη, μαζί και το αυτοκίνητο της οικογένειας. «Κάηκε και η φάρμα μας. Ευτυχώς τα ζώα έφυγαν και τώρα άρχισαν να επιστρέφουν πίσω. Δεν ήξερα τι να πρωτογλυτώσω» συνέχισε. Δεν ήθελε να πει πολλά. Ευχαριστούσε τον Θεό που ήταν όλοι ζωντανοί.





Πιο κάτω, στο κέντρο του χωριού ο κ. Ηρακλής, 90 χρόνων σήμερα, είδε τους κόπους μιας ζωής να χάνονται. Με δάκρυα στα μάτια μιλά για τα περβόλια του, τα δέντρα του, τα μωρά του όπως τα χαρακτήρισε. «Έλα κόρη μου να σε πάρω να δεις που εγίναν όλα κάρβουνα. 180 ελιές, ανάγιωσά τες όπως τα μωρά... μαντορινιές, τερατσιές, επήαν ούλλα. Εφυτέψαμέν τα με τη μακαρισμένη τη γυναίκα μου τζαι μαζί με τα μωρά μας, αναγιώναμε τζαι τα δεντρά μας. Εσπούδασα τα μωρά μου με τούτα τα θκιο περβόλια» λέει και αρχίζει να κλαίει με λυγμούς. «Κινδύνεψαν τα σπίτια των κόρων μου, επειδή ήταν κοντά στη ποταμοσιά, αλλά οι γαμπρούδες μου με τα λάστιχα ευτυχώς εκαταφέραν να γλυτώσουν τζαι τα σπίθκια τζαι οι ίδιοι προπάντων. Άκουσα για τα τέσσερα παιθκιά στην Ορά που εκαήκαν. Ο Θεός να μεν δείξει του πλασμάτου έτσι θάνατο. Εμπορούσε αν δεν ήταν οι πυροσβέστες να ήμασταν τζαι εμείς νεκροί τωρά. Ναν καλά τα παιθκιά τζαι να έχουν την ευχή μου» είπε συγκινημένος.







Φεύγοντας από τον Αρακαπά προς Επταγώνια συναντάς μαύρο, ενώ η μυρωδιά του καπνού είναι έντονη, τόσο που αναπόφευκτα σκέφτεσαι τι να πέρασαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήταν εκεί. Κάθε 50-60 μέτρα έβλεπες ανθρώπους που περπατούσαν στα χωράφια και τα σπίτια τους, και προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι έγινε. Η κα Αντρούλα μάς περιέγραψε πως γλύτωσε το σπίτι τους και οι ίδιοι, ενώ η πυρκαγιά έφτασε στο γειτονικό τους σπίτι. «Κατεβήκαμε το κατήφορο, εδώ που είμαστε. Είδαμε την πυροσβεστική που πήγαινε προς Αρακαπά και τους φώναξε ο άνδρας μου. Ήρθαν και κατάφεραν να γλυτώσουν και το γειτονικό σπίτι και το δικό μας. Χάσαμε την αίσθηση του χρόνου. Ούτε ξέρω τι ώρα ήταν. Κάηκε το υποστατικό μας εδώ στον κύριο δρόμο, αλλά γλυτώσαμε εμείς και το σπίτι μας» αναφέρει. «Δαμέ, απέναντι ήταν ένα υπέροχο δάσος. Υπέροχο. Άνοιγες τη πόρτα και εβλεπες παντού πράσινο. Εμείς εν θα ξαναδούμε πράσινο όμως. Αλλά το κακό κόρη μου εν που δαμέ τζαι πέρα. Η Μελίνη, η Ορά που επεθάναν τζαι τα κοπελλούθκια. Τζιαμέ να δεις καταστροφές»…





Όντως, οι εικόνες που ξεπρόβαλαν στον δρόμο μας ήταν απίστευτες. Η Μελίνη, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, έμελλε να ζήσει δραματικές στιγμές. Δεκάδες σπίτια κάηκαν, δυο εργοστάσια, ένα πτηνοτροφείο με εκατοντάδες πουλιά, και ένα μελισσοκομείο. «Από τη ζέστη εκράγησαν τα μέλια, εκαταστάφηκεν ο άνθρωπος. Πάνω που 300 χιλιάδες ζημιά. Οι κόποι μιας ζωής, έγιναν στάχτη» είπε ο κ. Ανδρέας, ο οποιος επέστρεφε εκείνη την ώρα από το μελισσοκομείο. «Εκαήκαν ζώα. Εγώ έθαψα τους πέντε σκύλους μου. Τα μωρά μου. Εν τα είχα δεμένα, αλλά πρέπει να έχασαν τον προσανατολισμό τους που τον καπνό. Εμεγάλωνα, ελάλουν πάντα, οχτώ παιθκιά. Τρία τα δικά μου τζαι τους σκύλους μου. Και μη χειρότερα να λέμε όμως… ».



«Αν δεν ήταν τούτα τα κοπέλια που την πυροσβεστική θα εκρούζαμε τζαι εγώ τζαι ο άντρας μου. Είναι 87 χρόνων, που ήταν να πάμε; Η κορούα που κάτω μας είχε μποτίλιες. Ευτυχώς ήρταν κάτι παιθκιά, τζαι μακάρι ναν καλά, η φωθκιά έμεινε πας την πλαγιά. Του γείτονά μας εκάηκε το σπίτι του ομως». Η κα Αθηνά ήταν τυχερή στην ατυχία της, λέει η ίδια με δάκρυα στα μάτια, μη μπορώντας να χωνέψει ότι ένα ανθρώπινο λάθος έφερε τόση καταστροφή στο τόπο της.



Ο πόνος αυτών των ανθρώπων και δεκάδων άλλων που έζησαν τον εφιάλτη, μεγάλος. Ο φόβος κυριαρχεί, ενώ μικρά παιδιά παραμένουν σοκαρισμένα, αφού τα όσα έζησαν θα τα θυμούνται για πάντα. Ωστόσο η ανθρωπιά του Κύπριου αποτελεί για τους ίδιους μια ανακούφιση. Τόνοι φαγητού, ειδών πρώτης ανάγκης. Εθελοντές που έτρεξαν να βοηθήσουν. «Δεν ξέρω ποιος το εσκέφτηκε ακόμα, είπαν μου εν ένα παιδί που την Πολιτική Άμυνα. Είχα τις μποτίλιες έξω και πάνω στο πανικό να φύω να γλυτώσω, έβαλά τες μακριά που την πλαγιά, στο κέντρο του περβολιού, διότι ήταν έξι - εφτά τζιαι αν εκρήγνουνταν θα είχαμε παραπάνω ζημιές. Κάποιος γείτονας είπε μου ότι ένας νεαρός της Πολιτικής Άμυνας που εχτύπαν πόρτες για να δει αν έχει κόσμο, τις είδε και τις πέταξε στην πισίνα. Όποιος και να είναι εγλύτωσε την περιουσία μας τζαι ευχαριστούμε τον», μας ειπε φανερά συγκινημένος ο κ. Τάσος από την Επταγώνια.



Μια παράκληση…

Αυτές και άλλες, δεκάδες ιστορίες που ακούσαμε κατέληγαν σε μια και μόνο παράκληση στο τέλος: «Να μην μας ξεχάσει το κράτος, η πολιτεία. Να σταθούν δίπλα μας. Και κυρίως να κάνουν όσα πρέπει για να μην ζήσει η Κύπρος ξανά τέτοιες στιγμές».