Και τώρα και πάντα ΑΚΕΛ; Ένα ψυχογράφημα του κόμματος της Αριστεράς που αναζητεί τα πατήματά του για να διασωθεί

Το ΑΚΕΛ εκλέγει σήμερα, 3η και τελευταία ημέρα του 23ου παγκύπριου συνεδρίου του, τον νέο γενικό γραμματέα του -ο Άντρος Κυπριανού δεν επαναδιεκδικεί- και φιλοδοξεί να γυρίσει σελίδα και να μπει σε μια νέα εποχή, μετά και από τις περιπέτειες των τελευταίων χρόνων που το οδήγησαν σε σημαντική πτώση των ποσοστών του - πανωλεθρία στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές [22.34% (79,913), μείωση 3.3%]. Χθες και προχθές, στο συνέδριο του ΑΚΕΛ, διεξήχθη συζήτηση που αφορούσε προβληματισμό για το αποτέλεσμα των εκλογών της 30ής Μαΐου 2021, τη δράση του κόμματος τα επόμενα χρόνια, και γενικότερα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που αφορούν τον τόπο αλλά και τη διεθνή κοινότητα. Για χθες Σάββατο ήταν προγραμματισμένο να εκλεγούν από τους παρόντες συνέδρους (συνολικά είναι 1.267) τα 105 μέλη της νέας Κεντρικής Επιτροπής, η οποία σήμερα Κυριακή θα εκλέξει τον νέο γ.γ. του ΑΚΕΛ από τις υποψηφιότητες που θα υποβληθούν ενώπιον της. Ο νέος γ.γ. θα πρέπει να έχει εκλεγεί στη νέα Κεντρική Επιτροπή. Επιπλέον, σήμερα Κυριακή, θα συζητηθεί και θα εγκριθεί η Πολιτική Απόφαση η οποία θα καθοδηγήσει τη δράση του ΑΚΕΛ μέχρι το επόμενο τακτικό παγκύπριο συνέδριο. Υπενθυμίζεται ότι το 23ο παγκύπριο συνέδριο του ΑΚΕΛ επρόκειτο να πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο του 2020 αλλά λόγω της πανδημίας του νέου κορωνοϊού αναβλήθηκε.

Τι κόμμα νομίζει ότι είναι το ΑΚΕΛ;

Το ΑΚΕΛ νομίζει ότι είναι Μαρξιστικό - Λενινιστικό Κομμουνιστικό Ανορθωτικό Κόμμα του εργαζόμενου λαού. Ότι αγωνίζεται για τα δίκαια των εργαζομένων, για καλύτερες εργασιακές συνθήκες και απολαβές. Ότι είναι πρωτοπόρο και προοδευτικό πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης, ότι είναι αδιάφθορο με ηθικό πλεονέκτημα/υπεροχή έναντι των άλλων αστικών κομμάτων. Ότι είναι κόμμα συλλογικό, του εμείς, και όχι προσωποπαγές, του εγώ. Ότι δεν ευνοεί τον αυταρχισμό, την ευνοιοκρατία, την προσωπολατρία, τον παραγοντισμό. Ότι έχει ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συνοχή, ότι λειτουργεί στη βάση της εσωκομματικής δημοκρατίας και της συνειδητής πειθαρχίας. Ότι στις συνεδρίες των σωμάτων και οργανώσεων του κόμματος διεξάγεται ελεύθερη και ειλικρινής συζήτηση για τα προβλήματα, τα εκάστοτε δεδομένα, τις κατευθυντήριες γραμμές, τη δράση του. Ότι υπάρχει σεβασμός στις διαφορετικές απόψεις, και είναι δικαίωμα η διαφωνία και η υποβολή προτάσεων. Ότι τα κομματικά μέλη έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στα καθοδηγητικά σώματα τού κόμματος, όπως και το δικαίωμα στο να ασκούν ελεύθερα κριτική και δημιουργικό έλεγχο για την ορθότητα των αποφάσεων και για την εφαρμογή τους. Καθώς και ότι τα κομματικά μέλη έχουν το δικαίωμα του να επισημαίνουν αδυναμίες και ελλείψεις που αφορούν κομματικά σώματα, στελέχη και μέλη. Ότι η άποψη του κομματικού συνόλου λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στη λήψη απόφασης.

Τι κόμμα είναι το ΑΚΕΛ;

Το ΑΚΕΛ μπορεί να λέει ότι είναι Μαρξιστικό - Λενινιστικό, Κομουνιστικό, αλλά «ποτέ δεν ήταν κόμμα μεγάλων θεωρητικών αναλύσεων», ουδέποτε ανάλωνε πολύ χρόνο «για συζητήσεις θεωρητικού επιπέδου, τι είναι μαρξισμός, λενινισμός κ.λπ.» και που «η ιδεολογία είναι απλά το εργαλείο με το οποίο αναλύουμε τα δεδομένα» όπως είπε ο Άντρος Κυπριανού στον «Π» (20/6/2021). Ακόμα και στελέχη της πρώτης γραμμής του ΑΚΕΛ παραδέχονται ότι το κόμμα τους έχει μετατραπεί σε αστικό, δεν διαφέρει πια από τα υπόλοιπα κόμματα. Εξακολουθεί να είναι αντιευρωπαϊκό/ευρωφοβικό κόμμα (η ΕΕ παράγει αδιέξοδα, ανισότητες, αντιφάσεις, φτωχοποίηση, δημοκρατικά ελλείμματα, λιτότητα), ωστόσο εκλέγει ευρωβουλευτές και στα ταμεία του κόμματος μπαίνουν ζεστά ευρώ από τις απολαβές τους και ευρωκονδύλια από ευρωπαϊκά προγράμματα. Όλα τα προβλήματα στα μεγάλα θέματα (Κυπριακό, ΑΟΖ/υδρογονάνθρακες, οικονομία, υγεία, παιδεία, κοινωνικά ζητήματα) θεωρεί ότι τα είχε προβλέψει, είχε προειδοποιήσει και είχε δώσει προτάσεις. Μόνον επί διακυβέρνησής του, δεν είχε προβλέψει, προειδοποιήσει και εφαρμόσει τις προτάσεις του με επιτυχία... Είναι εναντίον του φιλελευθερισμού, θιασώτης του κρατικισμού που οδηγεί στο κρατικοδίαιτο μοντέλο. Εναντίον των τραπεζών, αλλά είχε διορίσει τραπεζίτες ως υπουργούς Οικονομικών επί διακυβέρνησής του. Υποστηρίζει ότι αγωνίζεται για την επιβίωση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και για υγιείς εργασιακές σχέσεις, όταν οι δικές του επιχειρήσεις έχουν φαλιρίσει και οι εργαζόμενοι στις δικές του επιχειρήσεις δεν έχουν να πουν και τα καλύτερα για τις εργασιακές σχέσεις σε αριστερό εργασιακό περιβάλλον. Κατακρίνει τους νυν κυβερνώντες για μη κατανόηση της σημασίας για ανάγκη πολυεπίπεδης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, όταν επί διακυβέρνησης Χριστόφια η Κύπρος πλήρωσε με το «Μαρί» την πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη αριστερή εξωτερική πολιτική με τον αλ Άσαντ της Συρίας. Επικρίνει τον Αναστασιάδη ότι η πολιτική του στο Κυπριακό έφερε τον «διχοτομιστή Τατάρ». Ξεχνά ότι η πολιτική του ΑΚΕΛ έφερε τον Έρογλου. Διακηρύττει ότι είναι υπέρ της λύσης του Κυπριακού και της επανένωσης του τόπου, όταν εξέλεξε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον γνωστό αντικομμουνιστή και εθνικιστή Τάσσο Παπαδόπουλο, το 2004 είπε ΟΧΙ στο σχέδιο λύσης των Ηνωμένων Εθνών για να τσιμεντώσει το ΝΑΙ, και το 2010 απέρριψε την έκκληση- παράκληση Ταλάτ να καταγραφούν οι συγκλίσεις (κάτι που θα τον βοηθούσε στις τ/κ εκλογές) για να μην κακοκαρδίσει τον τότε συνέταιρό του στην κυβέρνηση Χριστόφια, το ΔΗΚΟ του Καρογιάν. Βλέπει μόνον ακροδεξιούς και νεοφασιστικές δυνάμεις αλλού, δεν βλέπει ακροαριστερούς και εθνικιστές εντός του. Διαλαλεί ότι παραμένει αλληλέγγυο με κάθε λαό που υποφέρει από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και αγωνίζεται για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπειά του: Βενεζουέλα, Κούβα, Συρία, Αφγανιστάν, Λιβύη, Ιράκ. Ένα κόμμα που βασικά δεν βλέπει τα λάθη του, αλλά ανελέητη πολεμική από τα αντίπαλα ιδεολογικοπολιτικοκομματικά στρατόπεδα. Που βάζει πρώτα το κόμμα και μετά όλα τ’ άλλα («το κόμμα και τα μάθκια σας»). Που πιστεύει ότι η διακυβέρνηση Χριστόφια είχε προβλήματα, γιατί πολεμήθηκε ώστε να αποτύχει η πρώτη φορά Αριστερά στην εξουσία. Πιστεύει ότι είναι ένα κόμμα που ανανεώνεται, που κάνει αυτοκριτική επί της ουσίας και αναγνωρίζει τα λάθη του. Αλλά, για όλα φταίει η μη ικανοποιητική επικοινωνιακή πολιτική του κόμματος («να δούμε πώς βελτιώνουμε την εικόνα μας, γιατί δεν αρκεί να είμαστε, πρέπει και να φαινόμαστε σύγχρονοι» είπε την Παρασκευή ο Άντρος Κυπριανού), ο παραγοντισμός από κάποιους και κάποιοι, λίγοι, ελάχιστοι, μεμονωμένες μονάδες -ούτε καν εστίες- διαφθοράς.

Τι κόμμα θα ήθελε να είναι το ΑΚΕΛ;

Το ΑΚΕΛ θα ήθελε να είναι αυτό που περιέγραψε στην ομιλία του ο απερχόμενος γ.γ. του, Άντρος Κυπριανού, προχθές Παρασκευή, πρώτη ημέρα του 23ου συνεδρίου του κόμματος. Κόμμα μαζικό, πρωτοπόρο, ταξικά προσανατολισμένο, που τα στελέχη του δεν θα είναι κλεισμένα μέσα στα γραφεία και περιορισμένα μέσα στη Βουλή, αλλά έξω, με τον κόσμο, με τη νεολαία, εκεί που υπάρχουν οι ανάγκες, εκεί που γεννιούνται τα αιτήματα. Κόμμα που να παράγει πολιτική, με πολιτική πρόταση που να μπορεί να την επικοινωνεί καθαρά και με δυνατή φωνή που να φτάνει παντού. Που προβληματίζεται, συζητά, ευνοεί τη ζύμωση και την όσμωση. Κόμμα που να μπορεί να αναπτύξει πρωτοβουλίες και να χτίσει συνεργασίες όχι για τις καρέκλες, μα για κοινούς σκοπούς. Κόμμα που να έχει την ικανότητα να αφουγκράζεται τις ανάγκες της εποχής και να τις κάνει πολιτικά αιτήματα εντός και εκτός Βουλής. Να συλλαμβάνει ποιο είναι το κύριο που απασχολεί την κοινωνία και να το κάνει πολιτική προτεραιότητα, που να τολμά να λαμβάνει αποφάσεις. Θα ήθελε να είχε πρωτοποριακό ρόλο στην κοινωνία, στον συνδικαλισμό, τον πολιτισμό, την τοπική αυτοδιοίκηση, τη γειτονιά, παντού. Να είναι μπροστά, σημαιοφόρος των αλλαγών τις οποίες χρειάζεται η κοινωνία, να έχει περισσότερη και ποιοτικότερη κινηματική δράση. Θα ήθελε να είχε μια σταθερή, διαχρονική και αμφίδρομη σχέση με τα κοινωνικά κινήματα και τους μαζικούς φορείς (αλλά για τους «Ως Δαμέ» η γραμμή ήταν να μην εμφανιστούν στις διαδηλώσεις προβεβλημένα/επώνυμα στελέχη του κόμματος). Το ΑΚΕΛ θα ήθελε να έχει μια κατανοητή, εφαρμόσιμη και λαοφιλή οικονομική πολιτική, που να στοχεύει στη δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, στη δημιουργία συνθηκών αύξησης της παραγωγής, ενίσχυσης του εισοδήματος και της αξιοπρεπούς εργασίας. Προστάτης των αδύναμων εργαζομένων, δίπλα στους μικρομεσαίους. Το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι ήταν/είναι μόνον αγώνες, θυσίες, προσφορά, κατακτήσεις των εργαζομένων. Ότι είναι κόμμα με αρχές, αξίες, ιδανικά, ανιδιοτελές, που δουλεύει αθόρυβα για τον τόπο, για τον κόσμο της Αριστεράς, τον κόσμο της Κύπρου. Σταθερό στις θέσεις του, συνεπές στην πολιτική του, έντιμο. Θα ήθελε να μην υπήρχαν φαινόμενα αναξιοκρατίας και ρουσφετιού και στον χώρο του... αλλά υπάρχουν (ομιλία Ά. Κυπριανού στο 23ο συνέδριο). Ένα κόμμα υπέρ του ελεύθερου και δημοκρατικού διαλόγου (για την ώρα περιορίζεται σε όσους εμφανίζονται στις ΚΟΒ, συνταξιούχοι στην πλειοψηφία τους). Υπέρ της κριτικής σκέψης (αν και εφαρμόζει το δόγμα, όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας). Υπέρ της ελευθερίας έκφρασης (η καθοδήγηση και η επαγρύπνηση καλά κρατούν).

Τι κόμμα θα είναι το ΑΚΕΛ μετά το 23ο συνέδριό του;

Αυτοί που ξέρουν καλά το DNA του ΑΚΕΛ, επιμένουν ότι στην ουσία δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε στο κόμμα. Το βαθύ ΑΚΕΛ δεν θέλει και δεν μπορεί να κοιτάξει εντός του, γιατί φοβάται το τέρας που είναι, που έχει αναγιώσει. Θα παραμείνει το ίδιο κόμμα, για να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες και να μην ενοχληθούν οι ισχυρές οικογένειες και παρέες στο κόμμα. Γιατί υπάρχουν θέματα οικονομικά που πρέπει να παραμείνουν κλειστά και καλά φυλαγμένα εκεί που είναι, μακριά από καθαρά βλέμματα. Γι' αυτό θα συνεχίσει να εκλέγει έμμισθους και οι έμμισθοι την ηγεσία του κόμματος. Είναι και κάποια στελέχη που θεωρούν ότι σε μια χώρα της ΕΕ και της Δύσης, η θέση του ΑΚΕΛ είναι στην αντιπολίτευση, να κρίνει και να επικρίνει τις δυτικοαναθρεμμένες/δυτικογαλουχημένες εξουσίες. Θα συνεχίσει να είναι ένα κόμμα που αναζητεί τον εαυτό του στις λαϊκές οργανώσεις, όταν (και) ο κόσμος του έχει μετακομίσει εδώ και καιρό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα κόμμα που για τα στελέχη του «η πολλή δημοκρατία βλάφτει, απαγορεύεται να σκέφτονται [φράσεις που λέχθηκαν από μεγαλοστελέχη επί εποχής τού άλλαξε ο άδρωπος σιόρ (όταν σύντροφοι αντιδρούσαν/διαφωνούσαν με την επιλογή Τάσσου Παπαδόπουλου)]. Ένα κόμμα με αριστερή ρητορική και δεξιές τσέπες, για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Χάρρυ Κλυν.