Πριν... το τέλος (Του Γιώργου Κασκάνη)

Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα έχουν ένα τέλος. Η ζωή μας, η δουλειά μας, η μέρα μας, η χαρά και η λύπη μας. Νομοτέλεια. Αλλιώς δεν γίνεται. Δεν θα κάναμε τίποτε και δεν θα φτάναμε πουθενά εάν στο μυαλό δεν υπήρχε από την πρώτη στιγμή η κατάληξη. Είναι και μια κινητήριος δύναμη όλο αυτό για να πετυχαίνουμε εμείς οι άνθρωποι κάτι. Αλλά και μια ισχυρή υπενθύμιση της κάθε στιγμής και της σημασίας που αυτή έχει στη διαδρομή μας προς το τέλος. Αιωνιότητα δεν υπάρχει για τίποτα και για κανέναν. Ή, μάλλον, υπάρχει ως αναφορά σε εκείνους που άφησαν το στίγμα τους κι έκαναν όλους τους υπόλοιπους να τους θυμούνται.

Ένας από τους πιο ισχυρούς στίχους που γράφτηκαν ποτέ, είναι αυτός που λέει «πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη». Όπου κι αν τον τοποθετήσεις, σε όποια κατάσταση κι αν αναφέρεται, όποιο συναισθηματικό ξέσπασμα κι αν περιγράφει, αυτή η «σιωπή πριν το τέλος» θα είναι πάντα ο αναγκαίος αναλογισμός των όσων μεσολάβησαν, του ρόλου που διαδραματίσαμε και της ευθύνης που αναλαμβάνουμε έναντι του αποτελέσματος. Προσωπικός πλέον ο αναστοχασμός που αναδεύει τα μέσα μας για να φέρει στην επιφάνεια όλα όσα κάναμε ή και όλα όσα αγνοήσαμε. Μόνο έτσι προκύπτει η νέα αρχή. Η οποία είναι νέα, εφόσον δεν αντιγράφει αυτό που ήδη τελείωσε.

Αυτή, λοιπόν, η νομοτέλεια, συχνά μας διαφεύγει. Κλασικό παράδειγμα, το Κυπριακό. Ανεξαρτήτως της άποψης που ο καθένας έχει έναντι της μορφής της λύσης, εκείνο που συστηματικά αγνοήσαμε είναι το τέλος. Όποιο κι αν είναι αυτό. Και το αγνοήσαμε συνειδητά γιατί βόλευε την ανάγκη μας να ανακυκλωνόμαστε σε ένα σκηνικό που θεωρούσαμε δεδομένο και αναλλοίωτο. Μόνο που η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Είναι πλέον σαφές ότι ο διεθνής παράγοντας κορυφώνει μια προσπάθεια που, είτε το θέλουμε είτε όχι, θα έχει οριστική κατάληξη. Και αυτή τη φορά δεν θα παραπέμπει σε ένα νέο, ασαφή και μελλοντικό γύρο συνομιλιών. Αυτό υπαγορεύει η «κυπριακής ιδιοκτησίας» διαδικασία που ακολουθήσαμε, αλλά και τα όσα λίαν συντόμως θα συμβούν στον τομέα των υδρογονανθράκων.

Βρισκόμαστε στη στιγμή της σιωπής… Ούτε οι φωνές, ούτε τα μεγάλα λόγια θα μας οδηγήσουν στην αναγκαία περισυλλογή και τις καλύτερες, υπό τις περιστάσεις, αποφάσεις. Μέσα από τη σιωπή και την προσωπική βάσανο θα πρέπει να πορευτούμε προς το τέλος. Γιατί βρισκόμαστε λίγο πριν από το τέλος της λύσης ή της οριστικής διχοτόμησης της πατρίδας μας. Κι αν η δική μας σιωπή μοιάζει με αγάπη μεγάλη, θα έχουμε μέλλον. Αν όχι…