«Εχθροί» μας οι φίλοι τους… Του Γιώργου Κασκάνη

Μέρες που είναι, ανατρέχει κανείς στα βαθύτερα νοήματα. Κι αν το κάνει, είναι σίγουρο πως θα εντοπίσει απαντήσεις και ερμηνείες για ζητήματα ακόμα και της καθημερινότητας. Όπως, για παράδειγμα, ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: Μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς εχθρούς; Αλήθεια, μπορεί; Σ’ έναν κόσμο συγκρούσεων, αντιφάσεων, σκοπιμοτήτων, είναι δυνατό να μην έχεις έναν τουλάχιστον εχθρό; Είναι! Φτάνει να συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή πως όλο αυτό το σύστημα της εχθρότητας και της αντιπαράθεσης δεν θα υπήρχε εάν ο καθένας –στον βαθμό που του αναλογούσε– επέλεγε να απέχει. Κι αν αισθανόταν την ανάγκη να παλεύει κόντρα στον κακό του εαυτό και όχι κόντρα σε έναν εχθρό που θα δικαιολογεί πάντα όλα του τα λάθη.

Ας το δούμε λίγο πιο πρακτικά. Αυτός ο τόπος έζησε κυρίως με συγκρούσεις και εχθρότητα. Μακαριακοί και γριβικοί, αντιστασιακοί και πραξικοπηματίες, πατριώτες και προδότες, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Ένα παιχνίδι εξουσίας ήταν όλο αυτό αφού, στην ουσία, οι κατά καιρούς καθοδηγητές μας δεν απείχαν και πολύ στις αντιλήψεις ως προς το τι επεδίωκαν σαν «εθνική αποστολή». Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαία η πρόσφατη σύμπλευση όλου του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου» στο θέμα του ενωτικού δημοψηφίσματος. Η ελάχιστη πολιτική ευαισθησία θα απέτρεπε ευθύς εξαρχής την ταύτιση με τους νοσταλγούς της ΕΟΚΑ Β. Θα επέβαλλε τέτοια πολιτικά αντανακλαστικά που θα επικαιροποιούσαν όλα όσα ειπώθηκαν εναντίον αυτών που οδήγησαν με τις πρακτικές τους στη διχοτόμηση της Κύπρου. Διότι, δεν μπορούμε να λέμε ότι κάποιοι άνοιξαν τις πύλες στον Τούρκο κατακτητή αλλά την ίδια στιγμή, χωρίς ίχνος ντροπής, να συνεργαζόμαστε μαζί τους εναντίον του… νέου εχθρού. Ο οποίος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι ούτε ο Ακιντζί, ούτε ο Ερντογάν. Είναι οι πολιτικοί μας αντίπαλοι στις επικείμενες προεδρικές εκλογές. Κι όλο αυτό, ασφαλώς, θα περιβληθεί ξανά με έννοιες όπως αξιοπρέπεια, περηφάνια, υποταγή. Η ανιστόρητη σύμπλευση του μακαριακού ΔΗΚΟ και της αντιστασιακής ΕΔΕΚ με τους αμετανόητους απογόνους του Γρίβα, δεν μπαίνει καν στη ζυγαριά της αξιοπρέπειας. Η αγωνία για την εξουσία, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί να ενώσει ακόμα και το λάδι με το νερό. Για να γεννήσει τον αναγκαίο φανατισμό…

Μας έμαθαν να ζούμε με εχθρούς. Καιρός να τους μάθουμε να ζουν με περισσότερη εντιμότητα, ειλικρίνεια και ανθρωπιά. Και με περισσότερους φίλους. Γιατί τις λύσεις και τις διεξόδους τις βρίσκει κανείς στη συνεννόηση και την επαφή και όχι στους αναπροσαρμοζόμενους στα κάθε λογής σχέδια, εχθρούς. Κι ίσως τότε συνειδητοποιήσουμε όλοι πως χάσαμε πολλά χρόνια και πολλές χαρές μέσα στο δικό τους παιχνίδι εξουσίας. Μια ολόκληρη ζωή…

Καλή Ανάσταση στον καθένα ξεχωριστά!