Συνέντευξη Αλεξίας Σακαδάκη (Κιν. Οικολόγων) στο politis.com.cy: Κράτος με φιλικό πρόσωπο, που να ασχολείται με τον άνθρωπο

Η Αλεξία Σακαδάκη είναι υποψήφια βουλευτής του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών, στη Λευκωσία.

Σύντομο βιογραφικό

Είναι Κοινωνιολόγος με δευτερεύον πτυχίο στις Πολιτικές Επιστήμες. Έχει μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές. Είναι μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών και αναπληρώτρια Γενική Γραμματέας της Γυναικείας Κίνησης Οικολόγων. Υπήρξε Γενική Γραμματέας της Νεολαίας Οικολόγων για δυο θητείες. Ως μέλος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων από το 2009 αναπτύσσει ευρωπαϊκή δράση και εκπροσωπεί το Κίνημα σε διεθνή και τακτικά συνέδρια του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος. Είναι συντονίστρια του Μεσογειακού Δικτύου Πρασίνων και συντονίστρια του γραφείου κοινωνικής πολιτικής του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών. Είναι παντρεμένη και έχει μια κόρη. Κατάγεται από το Παλαιχώρι και μεγάλωσε στη Λακατάμια, στη Λευκωσία. Η υποψηφιότητά της επικεντρώνεται στα κοινωνικά θέματα και στην ποιότητα ζωής, στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο θεσμός της οικογένειας στην σύγχρονη κοινωνία, στην στήριξη και ενίσχυση των χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας, στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας, στη διαφάνεια και την πάταξη της διαφθοράς, αλλά και στα θέματα περιβάλλοντος και υγείας.

alexia@cyprusgreens.org

www.alexiasakadaki.com

Γιατί θέλετε να εκλεγείτε βουλευτής;

Ως μέλος του Κινήματος Οικολόγων, αλλά και ως εκλελεγμένο μέλος στην ηγεσία του Κινήματος, δουλεύω εδώ και χρόνια μαζί με τους απλούς πολίτες και αυτό είναι κάτι που θέλω να συνεχίσω και να επεκτείνω. Πολλές φορές βρίσκω εμπόδια που δυσκολεύουν την καθημερινότητα των πολιτών σε θέματα που θα μπορούσαν να ρυθμιστούν με πολιτική βούληση. Την τελευταία πενταετία το Κίνημα Οικολόγων με τους δυο του βουλευτές, πέτυχε πολλές νομοθετικές αλλαγές και ακόμα πιο πριν με μόνο ένα βουλευτή. Για να μπορούμε να υλοποιήσουμε όσα οραματιζόμαστε, χρειαζόμαστε ακόμα μεγαλύτερη εκπροσώπηση στη Βουλή, ώστε ο λόγος μας να έχει περαιτέρω δύναμη. Φιλοδοξώ να αλλάξουμε εντελώς τα κοινοβουλευτικά δρώμενα, να δώσουμε ένα φρέσκο αέρα και να ανανεώσουμε τους τρόπους που μέχρι σήμερα λειτουργούν τα πράγματα στη Βουλή. Χρειάζεται περισσότερη πληροφόρηση και διαφάνεια, λογοδοσία αλλά και μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών. Ως κοινωνιολόγος και πολιτικός επιστήμονας έχω τη γνώση και την εμπειρία να προτείνω λύσεις στα θέματα που απασχολούν τους απλούς πολίτες. Εντοπίζω μεγάλη απόσταση μεταξύ κράτους και πολιτών. Οι δίαυλοι επικοινωνίας είναι κλειστοί και πρέπει να ανοίξουν. Έχουμε πολιτικές αντιμετώπισης διαφόρων ζητημάτων, όμως σε σχεδόν όλους τους τομείς απουσιάζει η επικοινωνία με τους πολίτες που προσπαθούν να πάρουν απαντήσεις και δεν τις βρίσκουν πουθενά. Για παράδειγμα, όσο αφορά τα ειδικά επιδόματα του υπουργείου Εργασίας, πολλοί πολίτες προσπαθούσαν να μάθουν τη διαδικασία, το πότε θα πληρωθούν, αν η αίτησή τους προχώρησε κλπ και για μήνες δεν υπήρχε ένα άτομο να τους απαντήσει έστω τηλεφωνικώς. Λειτούργησαν ειδικές ηλεκτρονικές διευθύνσεις για να απαντούν στους πολίτες έστω με ένα απρόσωπο μήνυμα, αλλά οι απαντήσεις δεν έρχονταν ποτέ σε πολλές περιπτώσεις. Το ίδιο ισχύει και στα θέματα της Υπηρεσίας Διαχείρισης Επιδομάτων. Δεν υπάρχει γραμμή βοήθειας για το πως συμπληρώνονται οι αιτήσεις, που βρίσκεται η διαδικασία εξέτασης και γιατί το επίδομα κάποιου έρχεται μειωμένο ή αποκομμένο. Οι πολίτες ψάχνουν εναγωνίως απαντήσεις, μέσα σε ένα κλίμα αβεβαιότητας, ανασφάλειας και ψυχολογικής πίεσης. Ως κοινωνιολόγος αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά δυσχεραίνουν το κοινωνικό σύνολο και ωθούν σε άλλες καταστάσεις. Χρειαζόμαστε ένα κράτος με φιλικό πρόσωπο, που να ασχολείται με τον άνθρωπο και να μην τον αντιμετωπίζει ως ενόχληση. Πρέπει να δουλέψουμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η ζωή της νέας γενιάς;

Οι νέοι, από τη φύση τους, χρειάζονται προοπτική και ελπίδα. Χτίζουν τη ζωή τους βλέποντας μπροστά, στο μέλλον. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα έχει καταρρακώσει τα όνειρά τους και δεν τους αφήνει περιθώριο για προοπτική. Τις προάλλες μιλούσα με ένα νέο παιδί και μου είπε πως θέλει να φύγει από την Κύπρο γιατί δεν νιώθει ασφάλεια. Είχε έγνοια ότι θα κουτσοδουλεύει όλη του τη ζωή με τον κίνδυνο όταν φτάσει στην τρίτη ηλικία να μην έχει σύνταξη και κανέναν να τον φροντίσει. Συγκλονίστηκα! Όταν ένας νέος αισθάνεται έτσι στην ίδια του τη χώρα, σημαίνει ότι το κράτος απέτυχε παταγωδώς! Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής των νέων μας. Κατ’ αρχήν, πρέπει να δημιουργηθούν δομές αξιοκρατίας ώστε ο κάθε νέος άνθρωπος να έχει ίσες ευκαιρίες με βάση τα προσόντα και τη μόρφωσή του. Η παρουσία των κομματικών στελεχών στην ΕΔΥ δεν εξυπηρετεί την ίση αντιμετώπιση των υποψηφίων. Αντίθετα, έχει θεσμοθετηθεί το ρουσφέτι. Ένα κεφάλαιο που χρήζει πολλής δουλειάς είναι η ενίσχυση των νέων της υπαίθρου και η αξιοποίησή τους στην αγορά εργασίας με τρόπους που να διασφαλίζουν την παραμονή τους στην ύπαιθρο. Η πανδημία, μας δίδαξε μεταξύ άλλων, ότι η εξ αποστάσεως εργασία είναι εφικτή, φτάνει να παρέχονται τα κατάλληλα εργαλεία στο εργατικό δυναμικό. Οι μισθοί παραμένουν εξευτελιστικά χαμηλοί. Μέσα από τα προγράμματα του υπουργείου Εργασίας με την ΑΝΑΔ για πρόσληψη νέων υπαλλήλων, θεωρώ ότι οι νέοι τυγχάνουν εκμετάλλευσης και όχι αξιοποίησης, με μισθούς που υποτιμούν την εργασία και τις δεξιότητές τους. Άλλωστε, οι εργοδότες στην πλειοψηφία τους, μόλις ολοκληρωθούν οι μήνες που προνοεί το πρόγραμμα, τους αφήνουν να φύγουν εφόσον δεν θα πληρώνονται πλέον μέσω του προγράμματος.

Με όλα τα πιο πάνω, είναι αντιληπτό ότι οι νέοι δύσκολα παίρνουν την απόφαση για να ξεκινήσουν τη δική τους οικογένεια. Οι δυσκολίες που παρουσιάζονται στην εξεύρεση εργασίας, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η ανάγκη για στέγαση, η απουσία αποτελεσματικών μέσων συγκοινωνίας και η απουσία κοινωνικών παροχών για την απασχόληση των βρεφών και νηπίων αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες στην απόφαση νεαρών ζευγαριών να τεκνοποιήσουν. Χρειάζεται μια ολοκληρωμένη πολιτική που να ευνοεί το θεσμό της οικογένειας και να ενισχύει το ρόλο της γυναίκας στην αγορά εργασίας και τη συμφιλίωση της οικογενειακής με την επαγγελματική ζωή.

Σε ποιο επίπεδο βρίσκονται σήμερα στη χώρα μας τα δικαιώματα της γυναίκας στην εργασία, στην πολιτική, στην κοινωνική ζωή, εντός της οικογένειας; Πώς αλλάζουν τα πράγματα, εάν πιστεύετε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει;

Έχουμε μεγάλο δρόμο να διανύσουμε για να πετύχουμε την ισότιμη αντιμετώπιση της γυναίκας σε όλους τους τομείς. Η γυναίκα είναι επιφορτισμένη με πολλαπλούς ρόλους και ενώ βρισκόμαστε σε μια σύγχρονη κοινωνία – ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε – τα στερεότυπα για τη γυναίκα παραμένουν και διαιωνίζονται. Οι κοινωνικές προσδοκίες είναι πολλές και οι καθημερινές απαιτήσεις ακόμα περισσότερες, σ’ ένα κοινωνικό και πολιτικό σύστημα που αδυνατούν να ενισχύσουν τη γυναίκα. Στα θέματα ενδοοικογενειακής βίας και παρενόχλησης, χρειάζεται περαιτέρω κατάρτιση και εκπαίδευση των ατόμων της πρώτης γραμμής που χειρίζονται τέτοια περιστατικά. Αυτό που βιώνουμε συχνά, είναι γυναίκες να καταγγέλλουν τον ξυλοδαρμό τους από τους συντρόφους τους και να εισπράττουν ειρωνεία και απαξίωση. Αυτό δεν είναι μόνο φήμες, συμβαίνει και το έχω δει με τα μάτια μου. Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό, είναι πως όταν πετύχουμε την ισότιμη αντιμετώπιση της γυναίκας, θα επωφεληθεί και θα εξυγιανθεί ολόκληρη η κοινωνία. Στην Κύπρο του 2021 υπάρχουν ακόμα τα στερεότυπα για τους ρόλους που θεωρείται «σωστό» να έχει μια γυναίκα. Σε αυτούς τους ρόλους, δύσκολα της απονέμεται ο ρόλος της πολιτικού. Οι πεποιθήσεις της κοινωνίας μαζί με την έλλειψη κρατικών υποδομών, οδηγούν στη διατήρηση των ανισοτήτων μεταξύ των φύλων σε όλες τις πτυχές της ζωής. Αυτό παρατηρείται από τα ανώτατα στρώματα της πολιτικής ηγεσίας: Υπουργικό Συμβούλιο, Εθνικό Συμβούλιο, Βουλή των Αντιπροσώπων, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι γυναίκες σε αυτά τα σώματα είναι απαράδεκτα λίγες. Πολλά γίνονται και συζητιούνται για τη βελτίωση της κατάστασης, αλλά η ουσία είναι ότι οι γυναίκες δεν έχουν ρυθμιστικό ρόλο στην κοινωνία. Και όσο δεν γίνεται αυτό, έχουμε πρόβλημα ως κοινωνία. Για να βελτιωθεί η ισοτιμία στα κέντρα λήψεως αποφάσεων, χρειάζεται πρώτα να μπουν οι βάσεις για την στήριξη της γυναίκας που αναλαμβάνει καθημερινώς πολλαπλούς ρόλους. Χρειάζονται δομές για τη φροντίδα των παιδιών, ο θεσμός του ολοήμερου σχολείου πρέπει να διευρυνθεί και να ενισχυθεί, χρειαζόμαστε χώρους αξιοπρεπούς φιλοξενίας των ατόμων τρίτης ηλικίας που συνήθως αναλαμβάνουν οι γυναίκες να φροντίζουν, ευκαιρίες τηλεργασίας και πολλά άλλα. Για να γίνουν όλα αυτά όμως, χρειάζεται πολιτική βούληση από μια κατά κύριο λόγο ανδροκρατούμενη πολιτική ηγεσία, που μάλλον έχει άλλες προτεραιότητες. Πέραν των νομοθετικών ρυθμίσεων που πρέπει να προχωρήσουν, υπάρχει μεγάλο πεδίο εργασίας σε επίπεδο παιδείας. Για να αλλάξεις νοοτροπίες, πρέπει να ξεκινάς δουλειά από την παιδική ηλικία, ώστε μεγαλώνοντας το παιδί να μπορεί να κατανοήσει την ισότητα και να την κάνει τρόπο ζωής.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στον τόπο μας και γιατί; Και πώς θα επιλυθεί;

Θεωρώ ως μεγαλύτερο πρόβλημα και πρόκληση την κλιματική κρίση. Όταν υπάρχει ο κίνδυνος της καταστροφής του αέρα που αναπνέουμε, των συνθηκών στις οποίες μπορούν να αντέξουν οι ζωντανοί οργανισμοί και του περιβάλλοντος όπως το χρειαζόμαστε για να επιβιώνουμε χωρίς ασθένειες και πανδημίες, τότε όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Κατατάσσω όμως τα πολιτικά σκάνδαλα, τη διαπλοκή και τη διαφθορά στην ίδια ευθεία. Έχουμε δει πως για σκοπούς αισχροκέρδειας, έχουν θυσιαστεί περιοχές NATURA, εθνικά πάρκα, οικοσυστήματα, παραλίες και δάση (βλέπε Ακάμας, Sun City κλπ). Το δυστύχημα είναι πως για να επωφεληθούν λίγοι επώνυμοι φίλοι της κυβέρνησης, επιβαρύνεται η υπόλοιπη κοινωνία, όπως έγινε με το σκάνδαλο των χρυσών διαβατηρίων. Δεν μπορεί να υπάρχει ατιμωρησία για τη διαφθορά και τη διαπλοκή πολιτικά εκτεθειμένων προσώπων και του περίγυρού τους, ενώ οι απλοί πολίτες να πληρώνουν μέχρι και το τελευταίο σεντ για να είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους. Για να αντιμετωπιστούν τα πιο πάνω προτείνω συγκεκριμένες κινήσεις με πρώτη την εφαρμογή της Πράσινης Συμφωνίας, όπου όλες οι πολιτικές αποφάσεις θα φιλτράρονται μέσα από τον οικολογικό φακό έτσι ώστε να μην επιβαρύνεται το περιβάλλον και να τίθενται σε εφαρμογή οι στόχοι για την αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής. Η δημιουργία υφυπουργείου Περιβάλλοντος είναι άκρως σημαντική και απαραίτητη για να υπάρχει ο έλεγχος, η ευθύνη και η στρατηγική. Σε σχέση με την καταπολέμηση της διαφθοράς είναι πάρα πολλά που μπορούν να γίνουν και θα αναφερθώ μόνο σε ορισμένα: θα πρέπει να υπάρξει πλήρης συμμόρφωση με τις συστάσεις της Ομάδας Κρατών κατά της Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης, δημιουργία ενός σώματος καταπολέμησης της διαφθοράς το οποίο θα εκπαιδεύει, επιβλέπει και εφαρμόζει τα μέτρα κατά της διαφθοράς, θεσμοθέτηση των πράξεων διαφθοράς όπως η δωροδοκία, ο επηρεασμός της διαδικασίας λήψης απόφασης, ο εκβιασμός, το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, η εύνοια, ο νεποτισμός και πολλά άλλα που θα πρέπει να θεωρούνται ως ποινικά αδικήματα με αντίστοιχες τιμωρίες, διαδικασία ανάκτησης από το κράτος χρημάτων ή/και  περιουσίας, σύσταση Μονάδας Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, εισαγωγή πρακτικών διαφάνειας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων μέσω δημόσιων διαβουλεύσεων με σωστά πρακτικά που να αντανακλούν τις απόψεις που εκφράστηκαν από όλες τις πλευρές (έχουμε ήδη συγκεκριμένη πρόταση νόμου του Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών που εκκρεμεί), ριζική καταστολή του ρουσφετιού και της διαπλοκής που υποσκάπτουν την εξέλιξη της κοινωνίας μέσω νομοθετικής ρύθμισης με στόχο την απαγόρευση της άσκησης ρουσφετιού από άτομα, οργανώσεις ή πολιτικά κόμματα και ανάλογη επιβολή ποινής.

Είναι υγιής η πολιτική/κομματική σκηνή του τόπου; Τι πρέπει να αλλάξει και πως θα αλλάξει;

Είναι σαφές ότι η πολιτική σκηνή έχει χάσει την αξιοπιστία και το κύρος της και υπάρχει μεγάλη απαξίωση από τους πολίτες. Εκτιμώ ότι τα μεγάλα και διεφθαρμένα κόμματα βολεύονται από αυτή την απαξίωση και την αδιαφορία, διότι με αυτό τον τρόπο εξυπηρετούνται οι προσδοκίες τους, που με την αναγωγή που λαμβάνουν από τα ποσοστά αποχής, επανέρχονται περίπου στα παραδοσιακά τους ποσοστά. Τα πολιτικά σκάνδαλα που διαδέχονται το ένα το άλλο, (βλέπε υπόθεση Cypra, Λίστα Γιωρκάτζη, «χρυσά διαβατήρια», Σεϋχέλλες, Συνεργατισμός κ.ο.κ.) έχουν απογοητεύσει τους πολίτες και δημιούργησαν μια κατάσταση δυσαρέσκειας. Αυτή η δυσαρέσκεια πρέπει να μεταφραστεί σε ψήφο τιμωρίας για εκείνα τα κόμματα που συμμετείχαν τόσα χρόνια στο φαγοπότι που πλήρωνε ο κυπριακός λαός, αλλά και σε ψήφο επιβράβευσης όσων τόσα χρόνια πολέμησαν τη διαπλοκή και τη διαφθορά, πολλές φορές με προσωπικό και πολιτικό κόστος. Είναι η στιγμή που οι πολίτες μπορούν να αλλάξουν την ρότα και να ανατρέψουν την εικόνα της Κύπρου μας. Με την εφαρμογή της οριζόντιας ψηφοφορίας, πιστεύω ότι θα αλλάξει και η κομματική σκηνή. Οι πολίτες θα έχουν την ευκαιρία να επιλέξουν ανθρώπους ικανούς και τίμιους και όχι κόμματα. Επανειλημμένως έχουμε καταθέσει σχετικές προτάσεις νόμου για την εφαρμογή της οριζόντιας ψηφοφορίας, αλλά ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ-ΕΛΑΜ, με διάφορες προφάσεις, εμποδίζουν την εφαρμογή της, αψηφώντας τη λαϊκή απαίτηση.

Πώς τα πήγαμε στο θέμα της πανδημίας;

Έχει ήδη παρέλθει ένας και επιπλέον χρόνος από το ξέσπασμα της πανδημίας στη χώρα μας, με την κυβέρνηση να μην πείθει τους πολίτες με τους χειρισμούς της. Οι πολίτες αντιλαμβανόμενοι τη δύσκολη κατάσταση, επεδείξαμε σύνεση και κατανόηση στα διάφορα αντιφατικά μέτρα, σε μια προσπάθεια να προστατευτούμε και να προστατεύσουμε τους γύρω μας. Η κατάσταση όμως έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η κοινωνία μας διακατέχεται από φόβο, ένταση, ανησυχία και αβεβαιότητα και πλέον μεγάλο ποσοστό πολιτών εκφράζει τη δυσαρέσκεια του. Η προσπάθεια για την αντιμετώπιση της πανδημίας πρέπει να είναι συλλογική αλλά στο μέτρο του λογικού και με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα που φαίνεται να παραγκωνίζονται ολοένα και περισσότερο. Η πρακτική του διαχωρισμού των πολιτών σε υποστηρικτές και αρνητές του εμβολιασμού, οδηγεί την κοινωνία σε διχασμό και αντιπαραθέσεις, γεγονός που θα πληγώσει την κοινωνία και θα επιφέρει αρνητικές συνέπειες. Η επιλογή του εμβολίου πρέπει να είναι προσωπική υπόθεση και κατόπιν συνεννόησης με τους προσωπικούς ιατρούς και το ιατρικό ιστορικό του καθενός. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα να επιλέξει αυτό που επιθυμεί με σεβασμό πάντα στην αντίθετη άποψη. Υπάρχει και το άλλο τραγελαφικό όπου δεν υπάρχει εμβολιαστικός προγραμματισμός αλλά μια ευάλωτη πλατφόρμα μέσω της οποίας οι πολίτες που επιλέγουν να εμβολιαστούν βασανίζονται. Ως κράτος έχουμε ήδη επενδύσει μέχρι πρόσφατα €9.182.590 (Φεβρουάριος 2021) για διενέργεια rapid test και μέχρι τις 24 Απριλίου διενεργήθηκαν συνολικά 4,967,683 τεστ ταχείας ανίχνευσης. Με το νέο διάταγμα που απαιτεί 72 ωρών έλεγχο ταχείας ανίχνευσης όλων των πολιτών, αναμένεται το κόστος να εκτοξευθεί ακόμα περισσότερο. Ένα κόστος το οποίο πληρώνουμε ως κράτος αντί να επενδύσουμε στην ενίσχυση των νοσοκομείων μας και στην προμήθεια εξοπλισμού και εκπαίδευση επιπλέον προσωπικού για αντιμετώπιση των περιστατικών νοσηλείας. Εδώ και ένα χρόνο δηλαδή, λαμβάνονται μέτρα που δυσκολεύουν ολοένα και περισσότερο τα οικονομικά του κράτους και των πολιτών, την ψυχολογία και την παιδεία, αλλά χωρίς προοπτική. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι λόγοι που ώθησαν το Υπουργικό στο διάταγμα της τελευταίας απαγόρευσης κυκλοφορίας αφορούν την αδυναμία του συστήματος υγείας να περιθάλψει τους ασθενείς και όχι τόσο η ταχύτητα της εξάπλωσης του ιού, τότε θα αναμενόταν να επικεντρωθούν όλες οι προσπάθειες στην ενίσχυση των νοσοκομείων με στήριξη του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Τα τεστ ταχεία ανίχνευσης μπορεί να είναι χρήσιμα, όμως σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (11/3/2021), η Κύπρος κατατάσσεται στην πρώτη θέση μεταξύ όλων των ευρωπαϊκών χωρών σχετικά με τον αριθμό ελέγχων ταχείας ανίχνευσης ανά 100.000 άτομα. Με τα πολιτικά σκάνδαλα που έχουν γίνει γνωστά τα τελευταία χρόνια, εύλογα μπορεί κανείς να υποψιαστεί ότι στο βωμό των οικονομικών συμφερόντων, ενδέχεται να θυσιαστεί και η υγεία των πολιτών. Έχω την άποψη ότι η επιλογή που δεν θα δυσκόλευε σε τόσο βαθμό τις επιχειρήσεις, τους εργαζομένους, τους γονείς και τα παιδιά και την ευρύτερη κοινωνία, θα ήταν η επένδυση-έστω του μισού ποσού των εκατομμυρίων που δίνουμε στα rapid test- στην ενίσχυση των νοσοκομείων μας. Η ασάφεια των μέτρων και η ανισόρροπη αντιμετώπιση των πολιτών δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η κύρια προσπάθεια πρέπει να παραμείνει η ενίσχυση του ανοσοποιητικού μας συστήματος και η λήψη των μέτρων ατομικής προφύλαξης, αλλά όταν υπάρχουν αντιφάσεις- όπως στην περίπτωση που απαγορεύτηκε το περπάτημα στα μονοπάτια της φύσης αλλά όχι το κυνήγι- οι αντιδράσεις είναι δύσκολο να περιοριστούν. Ευχή είναι σύντομα να γλιτώσουμε από αυτή την πανδημία και να βγούμε νικητές. Νικητές όμως θα είμαστε αν καταφέρουμε να δείξουμε όντως ότι στα δύσκολα μπορούμε να αφήσουμε τα προσωπικά συμφέροντα και κέρδη, να ενισχύσουμε τους πολίτες με πολιτικές ίσης μεταχείρισης και με πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα. Να γλιτώσουμε από τον κορωνοϊό αλλά να μην πεθάνουμε από το άγχος και την κατάθλιψη.

Τι να κρατήσουμε και τι να πετάξουμε από την προ κορωνοϊού εποχή;

Η πανδημία μας έχει στερήσει πολλά. Ως μεσογειακός λαός έχουμε έντονη την ανάγκη της κοινωνικής συνεύρεσης, της ανθρώπινης επαφής και των εναγκαλισμών. Τα άτομα τρίτης ηλικίας επιβαρύνθηκαν ακόμα περισσότερο και αποκλείστηκαν από τον στενό τους οικογενειακό περίγυρο για να προστατευτούν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε ψυχολογικό επίπεδο. Από την άλλη, είδαμε μια παύση στους έντονους ρυθμούς της ζωής μας και μια στροφή στη φύση. Η ανάγκη μας να βγούμε σε πάρκα και δάση υπήρξε θεωρώ πιο έντονη από ποτέ. Η απότομη αλλαγή της καθημερινότητας μας και η αναγκαστική κοινωνική αποστασιοποίηση, αναπόφευκτα οδήγησαν στην επαναξιολόγηση του τρόπου ζωής μας. Έφτασε η ώρα να ανοίξει ο διάλογος για κοινωνικές αλλαγές που θα ωφελήσουν τόσο τον άνθρωπο όσο και το περιβάλλον. Είναι η στιγμή που πρέπει όλοι οι φορείς, πολίτες και πολιτικοί, να σκεφτούν σοβαρά τρόπους και στρατηγικές για ριζική αλλαγή των κοινωνικών δομών και για ανατροπή γεγονότων και καταστάσεων που δυσχεραίνουν την ποιότητα ζωής μας και επιβαρύνουν το περιβάλλον.

Σε συνθήκες καραντίνας ξαφνικά οι γειτονιές γέμισαν με κόσμο: ποδηλάτες, παιδιά, γονείς, έφηβους και ηλικιωμένους. Γνωρίστηκαν μεταξύ τους γείτονες που μένουν δίπλα – δίπλα εδώ και χρόνια και δεν είχαν τον χρόνο να ανταλλάξουν μια φιλική κουβέντα. Έγινε αντιληπτό το πόση ανάγκη έχουμε τη φύση και πόσο χρήσιμο είναι να έχουν οι γειτονιές μας χώρους πρασίνου, πάρκα, πεζοδρόμια και ποδηλατόδρομους. Η τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει να καταλάβει επιτέλους, πόση αξία έχουν τα δέντρα στις γειτονιές και αντί να τα κατακρεουργεί, να τα αυξήσει για να γεμίσουν οι γειτονιές πράσινο. Δεν χρειαζόμαστε άλλους δρόμους για τα αυτοκίνητα. Χρειαζόμαστε χώρους για να κυκλοφορούν οι άνθρωποι, χωρίς να ανησυχούν για την ποιότητα του αέρα που ρυπαίνεται από τα πολλά αυτοκίνητα ή τον κίνδυνο να βρεθούν κάτω από τα αυτοκίνητα. Για να έχει όμως επιτυχία ένα τέτοιο σύστημα, απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο χρόνος. Ξαφνικά λόγω της παγκόσμιας πανδημίας σταμάτησαν τα ρολόγια και οι άνθρωποι είχαν χρόνο. Είχαν χρόνο για να περπατήσουν, να αναπνεύσουν, να συναναστραφούν με την οικογένεια τους σε πιο ανθρώπινους ρυθμούς και με περισσότερη προσοχή. Σε αυτό το νέο κοινωνικό σύστημα λοιπόν, θα πρέπει να συζητηθεί η πρόταση που και το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα έχει εισηγηθεί, για προγράμματα μείωσης του χρόνου εργασίας (από 8 ώρες την ημέρα σε 5 ή 6). Με αυτό τον τρόπο, οι άνθρωποι θα έχουν χρόνο να ασχοληθούν με αυτά που αγαπούν (την οικογένεια, τους φίλους, γυμναστική, τέχνες, ανάπτυξη δεξιοτήτων) και η ζωή τους θα ξεφύγει από την μηχανική ρουτίνα που μέχρι πρότινος βίωναν. Πολλοί αναρωτιούνται πότε η ζωή θα επανέλθει στους «φυσιολογικούς» ρυθμούς μετά την κρίση του COVID-19. Αυτό που πρέπει να συζητήσουμε είναι τι μαθήματα πήραμε από αυτή την εμπειρία και να χτίσουμε κάτι καλύτερο, για την κοινωνία και το περιβάλλον.