Συγκλονίζει η αφήγηση της Χρ. Λαμπίρη για το Μάτι: Μύριζε θάνατος

«Έτρεχα για να σωθώ. Η καρδιά χτυπούσε τρελά. Η αδρεναλίνη στο κόκκινο. Σε ελάχιστα λεπτά η φωτιά πλησίασε το σπίτι…» λέει η Χριστίνα Λαμπίρη που δεν μπορεί να ξεχάσει λεπτό από εκείνες τις στιγμές.

Η Χριστίνα Λαμπίρη μίλησε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία γι α όσα έζησε στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. «Οι ζωές δεν γυρίζουν πίσω. Ο θάνατος θέρισε ψυχές, παιδιά, νέους, ηλικιωμένους. Σώθηκα από θαύμα. Με πήρε ο άνδρας μου τηλέφωνο (που και ο ίδιος είχε μίλησε για ανοργανωσιά της Κυβέρνησης) και μου είπε «φύγε τώρα από το σπίτι και μην κατέβεις στη θάλασσα». Αν είχα κατέβει στη θάλασσα, γιατί αυτή ήταν η αρχική μου σκέψη, θα είχα μπλοκαριστεί και θα είχα καεί. Έφυγα από το αντίθετο ρεύμα. Δεν είχα πανικό. Δεν ξέρω να περιγράψω το συναίσθημα. Επιβίωση» είπε η Χριστίνα Λαμπίρη και συνεχίζει την αφήγησή της. «Έτρεχα για να σωθώ. Η καρδιά χτυπούσε τρελά. Η αδρεναλίνη στο κόκκινο. Σε ελάχιστα λεπτά η φωτιά πλησίασε το σπίτι, έκαψε τοίχους, ταβάνι, έπιπλα αυλές. Έμεινε η οικοδομή. Σιγά σιγά το σπίτι το φτιάχνουμε ξανά. Το 80% του σπιτιού καταστράφηκε. Κάηκαν όλα τα ρούχα μας, οι συσκευές, βιβλία, τα πάντα. Αλλά εδώ στην περιοχή γνωριζόμασταν όλοι ως γειτονιά. Είναι σπαραχτικό να ξέρεις τον σεφ που κάηκε με όλη την οικογένειά του. Τραβούσε τη φωτιά με το κινητό και εκείνη έφτασε σε μερικά λεπτά σε αυτόν».

Είχε καεί ο γείτονας, ο φίλος, ο γνωστός
«Τι έχει απομείνει; Ένα δράμα. Ακούς το σφύριγμα του αέρα μέσα από τα καμένα σπίτια, τα χαλάσματα και μέσα στην ηρεμία αυτός ο ήχος σου θυμίζει την τραγωδία. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ο τόπος των αμέριμνων καλοκαιρινών διακοπών για παιδιά, γονείς, παππούδες έγινε ένας εφιάλτης. Ξημερωθήκαμε την επόμενη μέρα όλοι οι κάτοικοι σε ένα σοκ. Είχε καεί ο γείτονας, ο φίλος, ο γνωστός, τι είχε απομείνει; Όταν η καταστροφή ήρθε στο φως και μύριζε θάνατος, τότε ήρθε στην επιφάνεια η τραγωδία. Μέχρι σήμερα μαζεύουν τα καμένα.

«Η περιοχή είναι μια ωρολογιακή βόμβα για την υγεία»

Δόθηκαν χρήματα σαν μια βασική βοήθεια. Αλλά μπορούν να ξεπληρώσουν τις προσπάθειες μιας ζωής; Για τους περισσότερους κατοίκους δεν ήταν εξοχικό σπίτι, αλλά η μοναδική κατοικία τους. Ξέρετε ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν έχουν συνέλθει από τα εγκαύματα; Αυτή η τραγωδία θα μας ακολουθεί χρόνια. Από τις μαύρες σελίδες της Ελλάδας. Ότι ήξερα από την περιοχή δεν υπάρχει πια. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Από το σπίτι μου ένα χιλιόμετρο να περπατήσεις όλα είναι μαύρα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι το έχω ζήσει όλο αυτό; Το έζησα όλο αυτό στην πραγματικότητα;».