Έφυγε από τη ζωή ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Γιάννης Πολυκανδριώτης

Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή o Γιάννης Πετρόπουλος μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, όπου έγραψε: «Αντίο αγαπημένε μου φίλε Γιάννη Παλυκανδριώτη. Μαζί πήγαμε στο Λονδίνο. Εσύ έμεινες και έκανες μεγάλη καριέρα και εγώ από εδώ σε καμάρωνα».

Ο Γιάννης Πολυκανδριώτης γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1946. Οι λάτρεις του είδους στην Αθήνα της εποχής εκείνης, τον θυμούνται με κοντό παντελονάκι να παίζει γύρω στα 1954-'56 μπουζούκι στο πάλκο, πλάι στον πατέρα του, στον «Παράδεισο», μαζί με τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Παναγιώτη Μιχαλόπουλο. Για πρώτη φορά, έπαιξε επαγγελματικά το 1958-'59 στην «Ψάθα», στο Αιγάλεω, με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και την Ανθούλα Αλιφραγκή. Αργότερα, ακολούθησαν η «Λουζιτάνια», ο «Κήπος του Αλλάχ», ο «Περιβόλας» και το «Καν Καν».

Το 1962, ήρθε και η πρώτη του εμφάνιση, εκτός Αθηνών. «Ήρθε και με ζήτησε από τον πατέρα μου ο Μανώλης Αγγελόπουλος για να με πάρει μαζί του στη Θεσσαλονίκη. Δεν είχα ακόμα δικό μου μπουζούκι, αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του, ο κ. Πολυκανδριώτης. «Ήταν για μένα – έλεγε – κάτι το ασύλληπτο να φύγω από την Αθήνα, μόνος μου, και να βρεθώ στην ορχήστρα του Αγγελόπουλου, με την Αννούλα και τον Βασίλη Βασιλειάδη στο ακορντεόν».

Παράλληλα, ο ίδιος έπαιξε και στη σκηνή του θεάτρου, δίπλα σε γνωστούς ηθοποιούς της εποχής, όπως τη Ρένα Βλαχοπούλου, τη Μάρω Κοντού, τον Κώστα Καρρά, τον Σταύρο Παράβα και τον Σωτήρη Μουστάκα.

Από το 1996 κατοικούσε μόνιμα με την οικογένειά του στο Λονδίνο και είχε δημιουργήσει τη σχολή «Νέα Γενιά της Διασποράς». Σε αυτήν, τα Ελληνόπουλα που έμεναν στην Αγγλία διδάσκονταν την τέχνη του μπουζουκιού και της ελληνικής μουσικής παράδοσης, ενώ ταυτόχρονα συνέβαλαν στη διάδοση του πολιτισμού μας, με τη συμμετοχή τους σε διάφορες εκδηλώσεις.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνο το 2012, ο γνωστός μουσικοσυνθέτης πλημμύρισε το στάδιο με τους ήχους του μπουζουκιού του. Ακούστηκαν τα τραγούδια: «Τα παιδιά του Πειραιά», ο «Ζορμπάς», το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας» κι άλλα.