Άλκης Χρήστου: Δέκα χρόνια στις οθόνες μας

 

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μιχάηλου

 

«Είναι μία από τις καλύτερες κωμωδίες που έχω παίξει ποτέ» δηλώνει ο ηθοποιός Άλκης Χρήστου, αναφερόμενος στην καλοκαιρινή σειρά του Omega, «Μια του κλέφτη», που κρατάει συντροφιά στους τηλεθεατές δύο φορές την εβδομάδα. Όπως ο ίδιος προσθέτει «έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ φρέσκο σενάριο, γραμμένο στο σήμερα, που προβάλει στιγμές της καθημερινής μας ζωής και είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι μέρος αυτής της ομάδας». Φέτος συμπληρώνει δέκα χρόνια στον χώρο και θα έλεγε κανείς ότι ο αριθμός αυτός είναι το γούρι του, αφού είχε μία γεμάτη χρονιά με τέσσερις συνολικά συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του τυχερό καθώς από τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική οι ευκαιρίες του χτύπησαν την πόρτα, ωστόσο πατάει γερά τα πόδια του στη γη και αναγνωρίζει ότι η δουλειά ενός ηθοποιού, δεν τελειώνει ποτέ.

 



Τι μπορεί να προσφέρει μία καλοκαιρινή σειρά στο κοινό;

Αυτή η σειρά μπαίνει στα σπίτια μας για να προσφέρει άφθονο γέλιο, κάτι που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ σήμερα. Είναι μία από τις καλύτερες κωμωδίες για μένα, που θίγει πολλά ζητήματα της καθημερινής μας ζωής και όσα περιλαμβάνει αυτή, με τις διαμάχες τις κόντρες και όλες τις δικές μας ιστορίες που είναι γραμμένες στο σενάριο του Μαρίνου Χατζηβασιλείου, με μεγάλη μαεστρία.



Πες μας δυο λόγια για τον ρόλο σου.

Ο Φώτης είναι ένας γυμναστής που έχει πολλά όνειρα και είναι πολύ αθώος. Έρχεται στον μικρό αδερφό του μία πρόταση να πάει στο εξωτερικό, ο πατέρας αρνείται, ωστόσο ο ίδιος κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τον αδερφό του, γεγονός που θα φέρει μεγάλες ανατροπές. Στο τελευταίο επεισόδιο για φέτος – γιατί αν όλα πάνε καλά θα συνεχίζει η σειρά και μετά το καλοκαίρι- υπάρχει μία μεγάλη κάθαρση, μπαίνουν στη θέση τους πολλά πράγματα και στον δεύτερο κύκλο θα ξεκαθαρίσουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα.



«Ο ρόλος του Φώτη έχει τις δυσκολίες του γιατί είναι πολύ μακριά από μένα σαν χαρακτήρας.»



Υπάρχουν δυσκολίες στην ερμηνεία του Φώτη;

Στα μάτια του κόσμου μπορεί να είναι πιο εύκολος ένας κωμικός ρόλος, αλλά αυτό δεν ισχύει. Σε ένα δραματικό χαρακτήρα μπορεί να χαμηλώσεις λίγο τον τόνο της φωνής, να βάλεις και μία μουσική και να συγκινηθεί ο τηλεθεατής. Σε ένα κωμικό πρέπει να κερδίσεις στον τηλεθεατή. Χρειάζεται το σωστό timing, η σωστή ατάκα και όχι υπερβολές. Ο ρόλος του Φώτη έχει τις δυσκολίες του γιατί είναι πολύ μακριά από μένα σαν χαρακτήρας. Είναι πολύ αθώος και αφελής σε αντίθεση με μένα. Επίσης είναι αρκετά δύσκολα τα γυρίσματα που έχουμε μέσα στη μάντρα.



Σε βλέπουμε πιο σπάνια σε δραματικούς ρόλους. Είναι ένα είδος που προτιμάς η κωμωδία;

Δεν είναι κάτι που επιλέγω εγώ, νομίζω είναι κάτι που τυχαίνει το γεγονός ότι είμαι πιο συχνά σε κωμικές σειρές. Θα ήθελα να κάνω ένα ρόλο πολύ πιο σοβαρό, ενός αστυνομικού διεφθαρμένου για παράδειγμα. Είναι μία πρόκληση που θα ήθελα να φέρω εις πέρας για να μην κάνω συνέχεια κωμωδία και να μου μπαίνουν ταμπέλες.



Πιστεύεις στις ταμπέλες;

Όχι, γιατί ένας ηθοποιός πρέπει να κάνει τα πάντα. Στον χώρο του θεάτρου για παράδειγμα έκανα διαφορετικά είδη, απλώς στην τηλεόραση έτυχε να κάνω περισσότερο κωμικούς χαρακτήρες. Όμως δεν είναι όλοι κωμικοί χαρακτήρες. Ο Φώτης δεν είναι καθαρά κωμικός σαν ρόλος. Οι καταστάσεις που βιώνει είναι κωμικές.



Ήταν και είναι μια γεμάτη χρόνια για σένα καθώς συμμετείχες σε τρεις διαφορετικές σειρές παράλληλα. Πως είναι για έναν ηθοποιό η διαδικασία αυτή της γρήγορης εναλλαγής ρόλων;

Κατευθείαν, όταν φτάσω στο γύρισμα πείθω το μυαλό μου ότι τη δεδομένη στιγμή είμαι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας και μου συμβαίνουν οι συγκεκριμένες καταστάσεις. Πιστεύω όταν καταφέρεις και πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι όντως αληθινό αυτό που παίζεις, το καταλαβαίνεις.



Ποιο θεωρείς τον καλύτερο σου ρόλο στην τηλεόραση; Ανεξάρτητα από το αν πήγε καλά ή όχι.

Όλες οι σειρές που έκανα αν εξαιρέσεις την τύχη μου μέσα, το λούνα παρκ και το μια του κλέφτη, διήρκησαν περισσότερο από δύο χρόνια. Θεωρώ ότι έκανα πολύ καλές επιλογές μέχρι σήμερα γιατί είχαν μεγάλη επιτυχία οι σειρές στις οποίες συμμετείχα και ένιωθα κι εγώ καλά σε αυτές τις δουλειές. Ωστόσο κράτησα δύο συγκεκριμένους ρόλους στο μυαλό μου. Ο ένας είναι ο Λευτέρης στο Βαλς με 12 Θεούς, που ήταν ουσιαστικά η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά και ο δεύτερος είναι ο Σαββάκης στην Τύχη μου μέσα, όπου έπαιζα μαζί με τον Μιχάλη Χρήστου και είχαμε δύο χαρακτήρες που ήταν κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα μας.



«Στεναχωριέμαι όταν ακούω για συναδέλφους μου που ενώ ξεκίνησαν προσγειωμένοι, μετά από δύο – τρεις επιτυχημένες δουλειές έχουν ψωνιστεί. Ελπίζω να μην φτάσω ποτέ σε αυτό το σημείο.»









Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που μπορεί να «βλάψει» έναν ηθοποιό;

Η τηλεόραση μπορεί να σου κάνει καλό ή κακό. Δεν θα σε αφήσει ποτέ στάσιμο. Για να λειτουργήσει υπέρ σου πρέπει να είσαι αρκετά προσεκτικός με τις κινήσεις σου και τη συμπεριφορά σου έξω στον κόσμο, γιατί ο κόσμος είναι αυτός που σε ανεβάζει ή σε κατεβάζει. Ως προσωπικότητα τώρα, θέλεις μεγάλη δύναμη για να κρατήσεις τον εαυτό σου και την ακεραιότητα του χαρακτήρα σου όπως πρέπει. Στεναχωριέμαι όταν ακούω για συναδέλφους μου που ενώ ξεκίνησαν προσγειωμένοι, μετά από δύο – τρεις επιτυχημένες δουλειές έχουν ψωνιστεί. Ελπίζω να μην φτάσω ποτέ σε αυτό το σημείο. Δεν ένιωσα μέχρι στιγμής ότι ξέφυγα κι ελπίζω να μην ξεφύγω ποτέ.



Φέτος το όνομα σου ακούστηκε για τη φάρμα. Γιατί δεν σε είδαμε τελικά;

Πέρασα τις δύο πρώτες φάσεις και κατά την τρίτη φάση έπρεπε να κάνω είκοσι επτά συνολικά εξετάσεις τις οποίες κι έκανα. Όταν τις παρέδωσα είπαν ότι θα με ειδοποιήσουν αλλά έβλεπα διάσημους παίχτες που έμπαιναν μέσα στο ριάλιτι, ενώ εμένα δεν με ειδοποίησαν ποτέ. Εγώ πιστεύω ότι δεν με ήθελαν, ενώ μου πλήρωσαν όλες τις εξετάσεις. Νομίζω όταν είδαν ότι ήταν καλές οι εξετάσεις μου φοβήθηκαν ότι θα το κέρδιζε Κύπριος και δεν με πήραν. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, γιατί συζητήσαμε και για το οικονομικό κομμάτι και για όλα.



Από πότε χρονολογείται το πάθος σου για την υποκριτική;

Στα εννιά μου έκανα το πρώτο μου θεατρικό στο σχολείο. Στη συνέχεια σκεφτόμουν σοβαρά να γίνω ποδοσφαιριστής ωστόσο ήταν πολύ σκληρά τα πράγματα σε αυτό τον τομέα. Όταν ήμουν στο στρατό σκεφτόμουν τι θα έκανα, και κατέληξα στην υποκριτική όταν συνειδητοποίησα πόσο μου άρεσε να παρακολουθώ ταινίες και όταν ξεκίνησα να διαβάζω θεατρικά έργα.



Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έζησες μέχρι σήμερα στο επάγγελμα αυτό;

Ήταν κάτι που έζησα στην πρώτη μου κιόλας δουλειά, με το που αποφοίτησα από τη Σχολή Βλαδίμηρος Καυκαρίδης συνεργάστηκα με τον ΘΟΚ, για την παραγωγή «Δον Κιχώτης». Εννέα μέρες πριν την πρεμιέρα λοιπόν, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον μεγάλο μου αδερφό, ο οποίος με ενημέρωσε ότι χάσαμε τη γιαγιά μας. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και

στην πρεμιέρα δεν έβγαινα πάνω στη σκηνή. Τότε ήρθε ο Μιχάλης Μουστάκας μου έριξε ένα χαστούκι και μου λέει «τι κάνεις; Αυτή είναι η ζωή σου πλέον. Αυτό αποφάσισες να κάνεις. Θα θάψεις τον πατέρα σου το πρωί και τη νύχτα θα έρθεις παράσταση. Πρέπει να έρθεις να κάνεις τον κόσμο να γελάσει ή να κλάψει. Αυτή είναι η δουλειά σου. Μέτρα μέχρι το δέκα και βγες». Έτσι κι έκανα. Βγήκα και είδα ένα θέατρο γεμάτο και για καλή μου τύχη, ο ρόλος που υποδυόμουν δεν είχε καθόλου λόγια. Γιατί αν είχε, δεν υπήρχε περίπτωση να τα πω. Ήταν μεγάλο σοκ για μένα αυτή η εμπειρία κι ευτυχώς που συνέβη στην αρχή, γιατί με προετοίμασε για τις συνθήκες αυτής της δουλειάς.