«Προσπάθησα να κόψω τις φλέβες μου αφού παντρεύτηκα»

Στις κασέτες που έστειλε η ίδια στον συγγραφέα και βιογράφο της Άντριου Μόρτον μίλησε για την ημέρα του γάμου της με τον Κάρολο: «Παντρευτήκαμε την Τετάρτη. Τη Δευτέρα (27 Ιουλίου 1981) είχαμε πάει στον ναό του Αγίου Παύλου για την τελευταία πρόβα και τα φώτα της κάμερας ήταν όλα ανοιχτά και τότε πήρα μια ιδέα για το πως επρόκειτο να ήταν εκείνη η μέρα. Και έκλαψα πάρα πολύ. Πραγματικά κατέρρευσα και ήταν εξαιτίας πολλών πραγμάτων. Εξαιτίας της υπόθεσης με την Καμίλα, που επανερχόταν κατά τη διάρκεια του αρραβώνα μας. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να είμαι ώριμη σχετικά με αυτό, αλλά δεν είχα τις βάσεις να το κάνω και δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν για αυτό».

Η Νταϊάνα αποκάλυψε ακόμα πως η μάχη της με τη βουλιμία ξεκίνησε λίγο πριν τον γάμο της, ενώ το βράδυ πριν τον γάμο η ίδια «έφαγε ο,τι βρήκε μπροστά της». Για την ημέρα του γάμου της, η πριγκίπισσα εξομολογήθηκε πως: «Ήμουν ήρεμη, πολύ ήρεμη, νεκρικά ήρεμη. Ένιωθα σαν πρόβατο προς σφαγή. Το ήξερα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτό».

Ωστόσο, τη στιγμή που περπατούσε προς τον μέλλοντα σύζυγο της, η Νταϊάνα αποκάλυψε πως: «Όσο περπατούσα στον διάδρομο έψαχνα να βρω την Καμίλα. Το ήξερα πως ήταν εκεί, φυσικά. Κοιτούσα για να την βρω. Περπατούσα και εντόπισα την Καμίλα – χλωμή με ένα καπέλο pillbox, με τον γιο της Τομ να κάθεται σε μια καρέκλα. Ακόμα και σήμερα είναι πολύ ζωντανή η ανάμνηση».

Η Νταϊάνα αποκάλυψε ωστόσο, πως πολύ σύντομα κατάλαβε πως η ζωή της δεν θα ήταν όπως την ονειρευόταν, καθώς στο ταξίδι του μέλιτος έκλαιγε διαρκώς και έβλεπε εφιάλτες με την Καμίλα. Ως αποτέλεσμα η Νταϊάνα αδυνάτιζε ολοένα και περισσότερο, ενώ βυθιζόταν στην κατάθλιψη. Η ίδια αποκάλυψε μάλιστα πως: «Ήμουν τόσο μελαγχολική που προσπάθησα να κόψω τις φλέβες μου με ξυράφια. Έβρεχε και έβρεχε και έβρεχε. Πήγα στο Λονδίνο για να ψάξω για θεραπεία, όχι επειδή δεν μου άρεσε στο Μπαλμόραλ, αλλά επειδή ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση».

Όσο για την συμπεριφορά του Καρόλου απέναντι της, η ίδια αισθανόταν παραμελημένη, καθώς όπως εξομολογήθηκε: «Ο Κάρολος έβλεπε με δέος την μητέρα του και φοβόταν τον πατέρα του, και εγώ ήμουν πάντα το τρίτο πρόσωπο στο δωμάτιο. Δεν ήταν ποτέ: “Αγάπη μου, θέλεις ένα ποτό;”, αλλά: “Μαμά, θέλεις ένα ποτό;” , “Γιαγιά, θέλεις ένα ποτό;” και μετά “Νταϊάνα, θέλεις ένα ποτό;”.