«Απαγορεύεται το μινιφουστοφορείν» -οι γελοίες διαταγές της Χούντας

Ένα από τα πρώτα τους μελήματα ήταν ο πλήρης έλεγχος της εκπαίδευσης. Οπως είναι γνωστό, απαγορεύτηκαν διάφοροι συγγραφείς, όχι μόνο μαρξιστές. Στον μακρύ κατάλογο των απαγορεύσεων περιλαμβάνονταν ο Καμί, ο Σαρτρ, ο Ελιοτ, ο Τόμαν Μαν αλλά και ο Αριστοφάνης και ο Αριστοτέλης, ενώ στα «επικίνδυνα» βιβλία συμπεριέλαβαν και τη βιογραφία του τσάρου Μεγάλου Πέτρου. Η λογοκρισία στην απόλυτη μορφή της...

Κάποτε επισκέφθηκαν την επιτροπή λογοκρισίας οι άνθρωποι του εκδοτικού οίκου «Κάλβος» για να πληροφορηθούν εάν εγκρίθηκε το βιβλίο «Ελληνική Νομαρχία» - Ανωνύμου του Ελληνος, το σημαντικό έργο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού που είχε εκδοθεί στην Ιταλία το 1806. Είχαν προετοιμαστεί, προφανώς, ψυχολογικά να ακούσουν κάποιο αγριεμένο «όχι». Ακουσαν όμως κάτι άλλο: Είχαν αποσταλεί τα αντίτυπα του βιβλίου στο υπουργείο Εσωτερικών, που ήταν αρμόδιο για θέματα νομαρχιών καθώς ο Λαδάς «γνωμοδοτούσε» για επώνυμους, τους Μοντεσκιέδες και λοιπούς «ανάρχες» ρεμπεσκέδες.

Τόσο έντονο ήταν το «στραβομουτσούνιασμα» της χούντας με τις παιδαγωγικές ακαδημίες ώστε ο αμίμητος εσωτερικός κανονισμός που καταρτίστηκε γι’ αυτές φιλοδοξούσε όχι απλώς να βάλει στους σπουδαστές τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, αλλά και να απαγορεύσει τη συστέγαση δύο σπουδαστών κάτω από την ίδια ομπρέλα. Οι «εθνοσωτήρες» απαγόρευσαν ακόμα και το «συνομπρελίζεσθαι στα προαύλια, ανεξαρτήτως καιρού». Προφανώς για να μη χάνει οπτική επαφή ο χαφιές που όφειλε να βλέπει όσα έλεγαν!

Παράλληλα ο αυταρχικός επιθεωρητής εκπαίδευσης αποφάσιζε: «…Των εριτίμων κυριών και δεσποινίδων, η ατιμέλεια προκαλεί αποστροφήν. Ούτω, έτι πλέον το καπνίζειν υπό των γυναικών, το μινιφουστοφορείν, το οφρυοβλεφαρογράφειν σκορπίζουν αηδίαν, διότι το Εκπαιδευτήριον δεν είναι αίθουσα ντιορικών επιδείξεων αλλά ιερά Κιβωτός θείων λειτουργημάτων».