Μαρία Φιακά: «Το θέατρο για μένα είναι ανάγκη»

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μιχάηλου

«Είμαι πολύ χαρούμενη που συνεχίζεται για πέμπτη σεζόν η σειρά και η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα πώς πέρασαν τόσα χρόνια», αναφέρει η ηθοποιός Μαρία Φιακά μιλώντας στο «Capuccino» για τα «Χάλκινα χρόνια» και τον ρόλο της «Στυλλούς», ο οποίος θα συνεχίσει την πορεία του και την επόμενη σεζόν.



Πώς εξελίσσεται η ιστορία για τη Στυλλού στα επόμενα επεισόδια;
Θα δείτε πολλές εξελίξεις, δυστυχώς δραματικές. Υπάρχουν βέβαια και κάποια πιο ανάλαφρα στοιχεία της Στυλλούς, ωστόσο επειδή κορυφώνεται η ιστορία για τα καταλήξουμε στο τέλος της τέταρτης σεζόν, η ίδια θα ζήσει τη μεγαλύτερη απώλεια και θα έχει το πιο δραματικό τέλος, για φέτος.

Πώς θα περιέγραφες τη Στυλλού;
Έχει μια αφέλεια στον χαρακτήρα της, όμως είναι έξυπνη, παρόλο που οι στροφές της είναι πιο αργών ταχυτήτων συγκριτικά με τους υπόλοιπους κι έμαθε πολλά δίπλα στον Σωτηρκά.



«Η Στυλλού θα ζήσει τη μεγαλύτερη απώλεια και θα έχει το πιο δραματικό τέλος, για φέτος»



Πώς είναι η συνεργασία σας με τον «Σωτηρκά»;
Έχουμε άριστη σχέση και συνεργασία. Γενικά είναι το άλλο μου μισό στις σειρές ο Πανίκκος Πιλάλης. Τον εκτιμώ και τον σέβομαι πάρα πολύ. Είναι ο άνθρωπος στον οποίο μπορείς να στηριχθείς σε κάθε σκηνή κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο

Γιατί είναι τόσο επιτυχημένη η σειρά;
Καταρχάς το σενάριο είναι εξαιρετικό. Οι ιστορίες που μπλέκουν του χαρακτήρες μεταξύ τους και το ότι μπαίνουν συνέχεια καινούργια πρόσωπα στη σειρά, συμβάλουν επίσης στην επιτυχία της. Επίσης έχουμε να κάνουμε με μία πολύ καλή πλοκή και οι ηθοποιοί που συμμετέχουμε, αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε. Είναι ομαδική δουλειά. Αν αρχίσεις από τον σκηνοθέτη, πας στους τεχνικούς και προχωρήσεις σε μας, θα δεις ότι είμαστε μία πάρα πολύ καλή ομάδα, δεμένη που η βάση της είναι το σενάριο.

Μπορεί μια σειρά εποχής να κεντρίζει το ενδιαφέρον νεαρότερων θεατών;
Βέβαια, γιατί πάντα οι πιο νέοι έχουν την περιέργεια να δουν πώς ήταν περίπου τα πράγματα εκείνη την εποχή. Αυτό είναι κάτι που αρέσει και σε μένα, το ότι προσπαθώ να δω και να μάθω πώς τι γινόταν τότε– με την υπερβολή που ενδεχομένως να υπάρχει για να εξυπηρετεί την πλοκή. Οπόταν σίγουρα κάποιος νεότερος όταν αρχίσει να βλέπει τη σειρά, στη συνέχεια θα τον κερδίσει.







Τι θα επέλεγες από τα δύο: Σειρά εποχής που συνεχίζει πέντε χρόνια ή μια κωμωδία που γράφει 80% κι ας είναι 10 επεισόδια;
Στην εποχή μας πλέον δίνεται έμφαση στο οικονομικό όφελος, όμως αν το εξαιρέσω αυτό, εννοείται ότι προτιμώ τη σειρά εποχής, γιατί θεωρώ ότι είναι πιο δημιουργική αυτή η δουλειά για μένα. Ωστόσο, τώρα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, οι περισσότεροι ηθοποιοί έχουμε σίγουρα περισσότερο ανάγκη να παίζουμε σε κωμωδία.

Παρακολουθείς τον εαυτό σου ως τηλεθεάτρια;
Ναι αρκετές φορές, αν και δεν μου αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου στην τηλεόραση. Είναι περίεργο και με ενοχλεί, όμως την ίδια ώρα έμαθα πολλά βλέποντάς με, ειδικότερα σε σχέση με τους υπόλοιπους ηθοποιούς.

Μετά από τόσα χρόνια στον χώρο έχεις κάποια επαγγελματικά απωθημένα;
Βέβαια έχω. Τώρα δεν ξέρω αν θα τα εκπληρώσω ποτέ, γιατί δεν εξαρτάται από μένα, όμως ναι έχω πάρα πολλά και όσον αφορά τηλεοπτικούς ρόλους αλλά και θεατρικούς. Συγκεκριμένα για πολλά χρόνια είχα την ευθύνη για χαρακτήρες μικρότερους σε ηλικία, όμως πλέον είμαι σε άλλη φάση ηλικιακά και θα ήθελα να κάνω πολλά τα οποία δεν έκανα μέχρι σήμερα. Για παράδειγμα στο θέατρο δεν έπαιξα ποτέ Σαίξπηρ.



«Η υποκριτική δεν είναι κάτι που ήθελα να κάνω από μικρή. Στην πορεία όμως κατάλαβα ότι αυτό είναι το κάλεσμά μου. Ήταν αναπόφευκτο ότι θα έκανα θέατρο»



Πώς κόλλησες το… μικρόβιο της υποκριτικής;
Δεν ήταν κάτι που ήθελα από πολύ μικρή, όπως συμβαίνει συνήθως. Μου άρεσαν γενικά οι τέχνες, μου άρεσε να ζωγραφίζω, να χορεύω, κι εκείνο που ήθελα περισσότερο ήταν να ασχοληθώ με το μιούζικαλ που συνδυάζει, τραγούδι, χορό και υποκριτική. Τελικά δεν μπόρεσα όμως να πάω στο Λονδίνο και να ασχοληθώ με αυτό κι έτσι κατέληξα στην Κύπρο και συμβιβάστηκα, χωρίς να λέω ότι δεν έκανα αυτό που αγαπώ. Το κάλεσμα μου ήταν αυτό. Ήταν αναπόφευκτο ότι θα έκανα θέατρο. Είναι κάτι που αγάπησα, κάτι που αγαπώ και κάτι που ήξερα ότι θα το κάνω. Θυμάμαι στην α’ λυκείου συγκεκριμένα, είχα πάει με μια συμμαθήτρια μου σε μία παράσταση κι εκεί με το που άναψαν τα φώτα κατάλαβα ότι θέλω να είμαι πάνω στη σκηνή, δεν θέλω να κάθομαι κάτω σαν θεατής. Αυτό το συναίσθημα γράφτηκε στο υποσυνείδητό μου και έγινε τελικά επιλογή.

Τι σημαίνει αυτή η δουλειά για σένα;
Για μένα δεν είναι απλώς μία δουλειά, όπως την ορίζουμε. Είναι μέρος της ζωής μου. Θα είναι πάντα μέρος της ζωής μου. Είναι κομμάτι από μένα. Είναι ανάγκη για μένα, το θέατρο.

Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;
Υπερβολικά ευαίσθητη, γεγονός που για μένα δεν είναι θετικό και αρκετά μοναχική. Υπάρχουν στιγμές μέσα στη μέρα που μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Ωστόσο την ίδια ώρα, ίσως και λόγω της δουλειάς μου, είμαι και κοινωνική.







Τι μπορεί να σε εξοργίσει;
Το ψέμα και η απόκρυψη της αλήθειας, κάτι που ζούμε έντονα τα τελευταία δύο χρόνια γύρω μας, καθώς δεν ξέρουμε τι είναι ψέμα και τι είναι αλήθεια, δεν έχουμε όλα τα γεγονότα μπροστά μας… Γενικότερα είμαι άνθρωπος που προτιμά χίλιες φορές να είσαι ειλικρινής μαζί του κι ας πληγωθεί, παρά να του κρύψεις κάτι και να ζει μ’ αυτό. Θέλω να λέγονται τα πράγματα.

Τι μπορεί να σου φτιάξει την ημέρα;
Το καλοκαίρι γενικώς είμαι πολύ χαρούμενη, μου φτιάχνει τη διάθεση αυτή η εποχή. Συγκεκριμένα όμως, μπορώ να σου πω ότι κάθε πρωί που ξυπνώ και βλέπω την κόρη μου, αλλάζει όλη η μέρα μου.

Αν είχες την ευκαιρία να αλλάξεις κάτι στον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;
Θα έλεγα στον κόσμο την αλήθεια. Για να αλλάξει ο κόσμος, χρειάζεται να ξέρει τα πράγματα όπως πρέπει είναι και όχι όπως του τα λένε, διότι υπάρχουν πάντα δύο πλευρές στα πράγματα. Θα έκανα κάτι για να τους «ξυπνήσω», να δουν τι πραγματικά έχει σημασία, γιατί πρέπει να πολεμούν και γιατί δεν πρέπει…