Ζωή Κυπριανού: «Νιώθω πολύ ευγνώμων που διδάσκω θέατρο σε φυλακισμένους»

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μιχάηλου

«Εύχομαι στον κάθε ηθοποιό που καλείται να συμμετέχει σε μία σειρά, να βρει αυτή τη χημεία που είχαμε εμείς μεταξύ μας» λέει η Ζωή Κυπριανού μιλώντας στο «Capuccino», με αφορμή το μεγάλο φινάλε της επιτυχημένης σειράς εποχής του ΡΙΚ «Καμώματα τζ αρώματα».



Πώς αισθάνεστε που έφτασε στο τέλος της η σειρά «Καμώματα τζι αρώματα»;

Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Δηλαδή από τη μια νιώθεις ότι υπάρχει η κούραση και ίσως να χρειάζεται ένα διάλειμμα, αλλά από την άλλη δεν θέλαμε να τελειώσει η σειρά, γιατί ήταν μία παραγωγή που πήγαινε πολύ καλά και που αγάπησε πολύ ο κόσμος.



«Κύλησαν πολύ όμορφα αυτά τα έξι χρόνια. Και το τεχνικό προσωπικό και οι ηθοποιοί είμαστε μία οικογένεια»



Πώς ήταν αυτά τα έξι χρόνια;

Κύλησαν πολύ όμορφα. Και το τεχνικό προσωπικό και οι ηθοποιοί είμαστε μία οικογένεια. Μαγειρεύαμε εκεί - ειδικά τα πρώτα χρόνια -τρώγαμε όλοι μαζί, κοιμόμασταν, ξυπνούσαμε κάναμε τη σκηνή μας, διοργανώναμε βραδιές, βγαίναμε έξω και συνυπήρχαμε μπροστά και πίσω από τις κάμερες σαν οικογένεια.



Πού οφείλεται η επιτυχία της σειράς;

Σε ένα μεγάλο βαθμό συνέβαλαν οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες μας ο Νίκος Θεοφάνους και η Ζωή Σοφού, στην επιτυχία της σειράς αυτής. Επίσης έπαιξε σημαντικό ρόλο σ’ αυτό και ο τρόπος με τον οποίο γινόταν όλη αυτή η δουλειά. Μας άρεσε αυτό που κάναμε και είχαμε καλή διάθεση κάθε μέρα που πηγαίναμε στη δουλειά μας. Γελούσαμε, στεναχωριόμασταν και γενικά το ζούσαμε όλο αυτό στο έπακρο.

 

Γιατί αγκαλιάζονται τόσο ζεστά από το κοινό οι σειρές εποχής;

Ίσως γιατί ο κόσμος με όλα αυτά που ζει καθημερινά, θέλει να παρακολουθεί μία σειρά και να βλέπει καταστάσεις και πρόσωπα οικεία, χωρίς να προβληματίζεται πολύ. Κακά τα ψέματα το ΡΙΚ είναι το πρώτο κανάλι το οποίο έδωσε έμφαση σε αυτές τις κυπριακές σειρές και το έκανε επί χρόνια με πολύ μεγάλη επιτυχία, γεγονός που αποτυπώνεται και στην τηλεθέαση.



«Δεν είναι πάντα εύκολο να έχεις τόση χημεία στο σετ με τους συναδέλφους σου, αλλά όταν τη βρεις είναι ευλογία».







Πώς θα δούμε την παπαθκιά στο τελευταίο επεισόδιο;

Θα τη δούμε όπως θα δούμε όλους τους ήρωες, ευτυχισμένους, μέσα από την αφήγηση της Ανθούσας, η οποία ήρθε τον τελευταίο καιρό στο χωριό όπου έζησε πάρα πολλά… Στο τέλος όντας κι εκείνη ευτυχισμένη, παίρνει την απόφαση να φύγει για δικούς της λόγους και βλέπουμε μέσα από τα μάτια της πώς ένιωσε και πώς έζησε αυτούς όλους τους ήρωες που την φιλοξένησαν στην Παραδείσα.



Φαντάζεστε τον εαυτό σας με άλλο τηλεοπτικό ταίρι πέραν του Σπύρου Γεωργίου; Πώς ήταν η συνεργασία σας;

Η αλήθεια είναι ότι με τον Σπύρο δέσαμε πάρα πολύ κι αυτό έκανε τη δουλειά μας ακόμη πιο εύκολη. Μάθαμε ο ένας τον άλλο και ξέραμε ότι διαβάζαμε τη σκηνή και γράφαμε απευθείας. Δεν είναι πάντα εύκολο να έχεις τόση χημεία στο σετ, αλλά όταν τη βρεις είναι ευλογία.



Πόσο δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να υποδύεται ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;

Στην αρχή είναι δύσκολο ώσπου να βρεις τον ρόλο. Για παράδειγμα αν πάω σε μια σειρά ως guest για να συμμετέχω σε δύο επεισόδια θα χρειάζομαι λίγο χρόνο για να ενταχθώ στο κλίμα της σειράς και του χαρακτήρα. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση, στα Καμώματα, από ένα σημείο και μετά έφτανε να βάλεις το κοστούμι και ήσουν ο ρόλος.



Είναι εύκολο να στιγματιστεί ένας ηθοποιός όταν ενσαρκώνει έναν ρόλο για τόσα χρόνια;

Νομίζω πως όχι, γιατί πιστεύω ότι όσο εύκολα ταυτίζεται ο κόσμος, τόσο εύκολα ξεχνά. Όταν σε βλέπει σε έναν συγκεκριμένο ρόλο μπορεί να σε συνδέσει με αυτόν, όμως στη συνέχεια θα υποδυθείς έναν άλλο χαρακτήρα και θα μετατοπιστεί η ταύτιση στον νέο ρόλο.



Τι ετοιμάζετε για την επόμενη σεζόν; Θα συνεχίσετε τη συνεργασία σας με τον Νίκο Θεοφάνους;

Όχι, δεν θα είμαι στη νέα σειρά. Θα είμαι στα Χάλκινα χρόνια, σε έναν μόνιμο ρόλο. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα τον οποίο ενσάρκωσα πριν δύο χρόνια, για δύο επεισόδια. Τώρα επανέρχεται και παραμένει μόνιμα, με τα νέα δεδομένα της σειράς.



Από πότε χρονολογείται το μικρόβιο της υποκριτικής;

Από πάντα… Θυμάμαι τους γονείς μου που έλεγαν «εντάξει θα μεγαλώσει και θα βάλει μυαλό», αλλά δεν έβαλα (!). Στην αρχή υπήρχαν αντιδράσεις γιατί ήταν διαφορετικά τα δεδομένα τότε. Έκανα μαθήματα, έδωσα εξετάσεις στον Πειραϊκό σύνδεσμο και αφότου πέρασα τους ενημέρωσα τηλεφωνικά ότι θα παραμείνω για σπουδές. Βέβαια, στη συνέχεια με στήριξαν και τους άρεσε αυτό που έκανα.



Γιατί επιλέξατε αυτόν τον δρόμο;

Είναι τρόπος έκφρασης για μένα. Η διαδικασία του να ενσαρκώνεις έναν χαρακτήρα, να μπαίνεις στο μυαλό κάποιου άλλου, θεωρώ ότι είναι μαγική.



«Νιώθω πολύ ευγνώμων που διδάσκω θέατρο σε φυλακισμένους κι αυτό που εισπράττω εγώ τόσα χρόνια είναι το ενδιαφέρον αυτών των ανθρώπων που επιλέγουν μέσα από το θέατρο να ζουν και να νιώθουν ελεύθεροι.»



Πώς είναι η εμπειρία του να διδάσκεις θέατρο σε φυλακισμένους;

Εάν πληρωνόμουν σε αυτό νομίζω ότι δεν θα έκανα θέατρο εκτός. Νιώθω πολύ τυχερή που βιώνω αυτή την εμπειρία και με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Με κάνει άνθρωπο ο οποίος εκτιμά μέσα σε αυτή την πορεία περισσότερο κάποιες αξίες στη ζωή. Νιώθω πολύ ευγνώμων κι αυτό που εισπράττω εγώ τόσα χρόνια είναι το ενδιαφέρον αυτών των ανθρώπων που επιλέγουν μέσα από το θέατρο να ζουν και να νιώθουν ελεύθεροι. Είναι η δεύτερη ευκαιρία τους να κάνουν πράγματα, να μπουν σε έναν άλλο εαυτό, να δουλέψουν ομαδικά και να νοιαστούν για τον συνάνθρωπό τους. Γι’ αυτό και μεγαλύτερη αξία για μας δεν έχει η παράσταση που παρουσιάζουμε στο τέλος της κάθε σεζόν, αλλά η διαδρομή προς αυτήν. Όλα αυτά τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι μία κλωστή μόνο χωρίζει το «έξω» από το «μέσα». Θα μπορούσε κάποιος κρατούμενος να είναι ο αδερφός μας, ένας δικός μας άνθρωπος, που μεγάλωσε διαφορετικά ή βρέθηκε σε μία στιγμή που δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του. Όμως στις φυλακές στην Κύπρο, όπου η κυρία Αριστοτέλους έδωσε ένα νέο χρώμα και γίνονται τόσες δραστηριότητες, βλέπεις ότι οι κρατούμενοι έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Αγαπούν τους συγκρατούμενούς τους, τη διεύθυνση και θέλουν να δώσουν στον εαυτό τους μία δεύτερη ευκαιρία.