Ας μπει ένα τέλος σε αυτή τη γελοία συζήτηση και στο επικίνδυνο μη δίλημμα

Κάθε φορά που η συζήτηση έρχεται στην οικονομία, αναδεικνύεται η μετριότητα που διέπει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, όχι λόγω των προτάσεων των κομμάτων ή της -σεβαστής- οικονομικής φιλοσοφίας της κάθε πολιτικής δύναμης, αλλά λόγω του αποπροσανατολισμού που επιχειρείται από την πραγματική ουσία του ζητήματος.

Πιο συγκεκριμένα, η συχνή αναφορά σε «αριθμούς που πρέπει να ευημερούν» ή η αναφορά σε «αριθμούς που ευημερούν αλλά δεν ευημερούν οι άνθρωποι» είναι πέρα για πέρα άστοχες, επικίνδυνες και υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών, διότι πλέον η κοινή γνώμη δεν προσφέρεται για κοροϊδία, ούτε για γελασιό. Και αυτό διότι είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι η ευημερία των αριθμών αποτελεί προϋπόθεση για την ευημερία των πολιτών και η ευημερία των πολιτών αποτελεί προϋπόθεση για μια υγιή αγορά/οικονομία που ευημερεί. Σε διαφορετική περίπτωση, όπως άλλωστε είχε διαπιστώσει τα προηγούμενα χρόνια και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, «η αυξανόμενη συσσώρευση πλούτου στο κορυφαίο 10% της εισοδηματικής διαστρωμάτωσης επιδεινώνει τις ανισότητες» (αντιλαμβάνεστε τι έγινε στο βάζο με το μέλι, όταν μέχρι και το ΔΝΤ αναγκάστηκε να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου).

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν οι αριθμοί πρέπει να ευημερούν, διότι οι αριθμοί πρέπει να ευημερούν, και ας μπει ένα τέλος σε αυτή τη γελοία συζήτηση, σε αυτό το γελοίο μη δίλημμα. Το θέμα έγκειται στον τρόπο με τον οποίο οι ευημερούντες αριθμοί συνδέονται πρακτικά με την ευημερία των πολιτών, με το βιοτικό επίπεδο του κόσμου, το οποίο με τη σειρά του είναι συνυφασμένο με την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, τα υψηλά επιτόκια κ.λπ. Συνεπώς, το ζήτημα και το στοίχημα είναι πώς αυτή η ευμάρεια κατανέμεται και διοχετεύεται σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας και της οικονομικής πυραμίδας, χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η αγορά, οι κανόνες της οποίας παραβιάστηκαν τα τελευταία χρόνια ουκ ολίγες φορές.

Η συζήτηση για την επιβολή έκτακτου τέλους στα υπερκέρδη των τραπεζών αποτελεί ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα της προσπάθειας αποπροσανατολισμού, αφού το ενδιαφέρον περιστράφηκε γύρω από τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης της οικονομίας και των μηνυμάτων που θα στέλνονταν στις διεθνείς αγορές εν μέσω αναβαθμίσεων. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο πραγματικός κίνδυνος για τον οποίο θορυβήθηκαν πολλοί είχε να κάνει με τον φόβο δημιουργίας προηγούμενου.

Στην Ελλάδα, πάντως, ο Πρωθυπουργός της χώρας και ηγέτης της παράταξης της Δεξιάς, Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν έπαψε να σκέφτεται την ευημερία των αριθμών όταν αποφάσιζε να ανακοινώσει τα εξής μέτρα, που αφορούν τις τράπεζες, με στόχο την ανακούφιση των πολιτών και την ενίσχυση της οικονομίας:

• Μηδενίζονται όλες οι χρεώσεις στις βασικές τραπεζικές κινήσεις (οι πληρωμές προς Δημόσιο, ασφαλιστικά ταμεία, δήμους, εταιρείες ενέργειας, ύδρευσης και τηλεπικοινωνιών)
• Τίθεται πλαφόν έως 0,5 ευρώ για τη μεταφορά χρημάτων μέχρι 5.000 ευρώ ανά έμβασμα.
• Διπλασιάζεται από το 2026 ο ΕΝΦΙΑ (φόρος) στα ακίνητα τα οποία διαχειρίζονται τράπεζες και servicers. Στόχος, να απελευθερωθούν περίπου 25.000 κατοικίες και να βγουν ξανά στην αγορά, περιορίζοντας το ύψος των ενοικίων.
• Παύουν οι παλαιότεροι περιορισμοί στη λειτουργία των Εταιρειών Παροχής Πιστώσεων προκειμένου να υπάρξουν πιο πολλά δάνεια.
• Μεταφέρονται 100 εκατομμύρια ευρώ από το χρηματοπιστωτικό σύστημα για να διατεθούν, είτε για την ανακαίνιση υφισταμένων, είτε για το χτίσιμο νέων σχολικών κτηρίων.
• Δίνονται επιπλέον 100 εκατομμύρια από τις τράπεζες για τη συγκρότηση Φορέα Απόκτησης και Επαναμίσθωσης Ακινήτων.

Εν κατακλείδι, η σύγχρονη οικονομία δεν σηκώνει δεινοσαυρίσιμες αναλύσεις, και ούτε ο Μητσοτάκης θέλει να αποσταθεροποιήσει την ελληνική οικονομία. Εκτός κι αν θέλει…