Ούτε οι άνθρωποι τζαι οι ανάγκες είναι άσπρο, μαύρο

Είναι πραγματικά εκπληκτικό το γεγονός ότι η ανθρωπότητα ακόμα δεν μπορεί να αντιληφτεί την ασημαντότητά της μέσα στο χρονικό πλαίσιο της ύπαρξης του κόσμου, αλλά, ακόμα χειρότερα, δεν μπορεί να δεχτεί ότι ιστορικά τα πάντα αλλάζουν διαρκώς. Οι ιδέες, οι πληθυσμοί, οι θρησκείες, οι γλώσσες, τα σύνορα, οι μόδες, η τεχνολογία, μέχρι τζαι οι διατροφικές μας συνήθειες αλλάζουν. Οξά αναγιωθήκαμεν ούλλοι με καφέ από κόκκους αράμπικα, με γάλα σόγιας, γαρνιρισμένον με κανέλλα τζαι τριπλοχτυπημένον αφρόγαλα, πασπαλισμένον με πούδρα που αγριοτριαντάφυλλα τζαι ραντισμένο με απόσταγμα που τα δάκρυα νυχτερίδας. Εάν ναι, τότε μόλις προσγειώθηκα που άλλον πλανήτην, άρα σόρι, μαϊ μπαντ, που λέμεν τζαι στα χωρκά μου. Δεν έξερα, δεν ρώταγα.

Για πολλούς τα πάντα είναι είτε μαύρο είτε άσπρο, αγνοώντας παντελώς πως ακόμα τζαι το μαύρο ή το άσπρο δεν είναι καν τα ίδια πάντα. Πηαίνετε μια φορά σε κομμωτήριο τζαι πε τε τους θέλω να βάψω μαύρο το μαλλί. Ανοίουν έναν κατάλογον πεντέμισι μέτρα τζαι ξεκινούν: Θέλετε απαλό μαύρο ή θέλετε φυσικό μαύρο χρώμα; Υπάρχει τζαι το μεταλλικό μαύρο χρώμα του πάγου ή μήπως προτιμάτε μαύρο jet χρώμα; Κάτι ίσως σε καστανόμαυρο ή Blue black; Κρύος ιδρώτας σε περιλούζει, νιώθεις πως ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι γράφτηκεν ειδικά για σένα τζαι ξεροκαταπίνεις με τη σκέψη «Ανάθεμαν που να τα πάρει, ας μείνουν άβαφτα σιόρ!» Μεν πούμε τζαι για το άσπρο δηλαδή! Που δαχτυλιάζουν τα κοπελλούθκια τη σκάλα τζαι φέρνεις έξτρα ποτσίν πογιάς να βάψεις με χίλιες τύψεις τα αριστουργήματα των μελλοντικών Πικάσο που πας στους τοίχους, μόνον τζαι μόνον για να ανακαλύψεις πως έν' άλλον άσπρο τούτον που εγόρασες που το άσπρον που έσιει ο τοίχος.

Τζαι κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο να διούμεν συγχωροχάρτια στον κάθε τυχάρπαστον. Αν το χρώμαν του κοντέφκει νάκκον του τι έχουμε στο νουν μας, τότε θεωρούμεν τον ως το λιγότερο κακό. Αποφασίζουμε για το μέλλον μας με την λιγότερο χείριστη επιλογή, τζαι το θεωρούμε τζαι φυσιολογικό. Πόσα κιλά βλάκες είμαστε πραγματικά δεν υπάρχει ζυαρκά που μπορεί να μας μετρήσει. Τούτος έν' ο πιο βασικός λόγος, κατ’ εμέ, που μας διοικούν ανίκανοι, εκμεταλλευτές, τζογαδόροι της τύχης μας, δικτάτορες, δολοφόνοι τζαι δεν συμαζέφκεται. Τι απαίτηση μπορεί να έχω μετά που έναν «λιγότερο κακό» αφού ξέρω ότι δεν κάμνει; Αλλά οι εμμονές έν' όπως το χούιν, που πρώτα φκένει η ψυσιή τζαι ύστερα τζείνον.

Τραγικό παράδειγμα τούτης της «σκέψης» είναι το τι γίνεται τούτην τη στιγμή στη Συρία. Δεν έπρεπε να φύουν τον δικτάτορα διότι οι άλλοι έν' τζιχαντιστές. Δηλαδή τι; Οι θάνατοι, τα βασανιστήρια, η φτώσεια, η πείνα τζαι τόσα άλλα δεινά, έχουν άλλη γεύση αν τα κάμνουν οι «άλλοι»; Τι λογική έν' τούτη πραγματικά; Πρέπει ναν' τετράγωνη τζαι μέναν της βλαμμένης έν' στροτζυλός ο νους μου τζαι δεν την φορεί μέσα. Ή τζαι η ανάποδη σκέψη, ας φύει ο δικτάτορας τζαι θωρούμεν. Έτσι εμείναν τζαι οι Ταλιμπάν αγγονίν στες Αφγανές. Η δικτατορία έσιει πολλά προσωπεία τζαι τα θκιαλλάζει αναλόγως περιεχομένου. Έχουμεν χρέος προς τους εαυτούς μας αλλά τζαι στες μελλοντικές γενιές να στεκούμαστεν αντρόσιην προς άπαντες. Δεν κάμνουμεν σκόντο στες αρχές μας διότι μισούμεν τους απέναντι.

Ούτε οι άνθρωποι τζαι οι ανάγκες είναι άσπρο, μαύρο για να ταυτίζουμεν πάνω τους τες ιδεολογίες μας. Εμείς ποδά, εσείς ποτζεί τζαι ο χάρος μες τη μέση. Ούτε μένουν αναλλοίωτες, τούτες οι ανάγκες. Αναλλοίωτη μένει μόνο η μαλαποτέθκια που μας δέρνει.