Μέχρι το επόμενο τηλεφώνημα

Πριν μία εβδομάδα περίπου, ένας τύπος ήταν ξαπλωμένος στον ιδιωτικό χώρο στάθμευσης της εφημερίδας. Αφού προσπαθήσαμε να μάθουμε τι έχει, να τον ξυπνήσουμε ανεπιτυχώς, αποφασίσαμε να καλέσουμε την Αστυνομία, σκεπτόμενοι πως θα μπορούσε να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο, ή να καλέσει άλλους αρμόδιους. Τα γραφεία της εφημερίδας βρίσκονται στην παλιά Λευκωσία, εδώ όπου οι αστυνομικοί κάνουν συνεχώς περιπολία. Εντάξει, δεν είναι να πεις πως έτρεξαν για να φτάσουν στο σημείο, καθώς χρειάστηκαν δύο κλήσεις μας. Τρεις αστυνομικοί επιχείρησαν να τον ξυπνήσουν, να τον βοηθήσουν. Και τι θα κάνετε; Θα τον ξυπνήσουμε να φύγει από το πάρκινγκ σας. Και αν πάει σε άλλο πάρκινγκ και ξαπλώσει ξανά, αυτή τη δουλειά θα κάνετε όλο το βράδυ; Σιωπή!

Στα πολλά-πολλά, οι αστυνομικοί κατάφεραν να ξυπνήσουν τον, ναι, μετανάστη που έπεσε στο πάτωμα, πιθανότατα ναρκομανής, όπως μας είπαν οι αστυνομικοί. Δεν είναι να πεις πως τον ξύπνησαν και με τον πιο… ήπιο τρόπο, πάντως τον κατάφεραν να σηκωθεί. Ανακουφίστηκαν λοιπόν πως… έλυσαν το πρόβλημά μας. Ο άνθρωπος έφυγε από την ιδιωτική περιουσία μας. Ε ναι, αυτό ήταν το πρόβλημά μας. Όχι αν είναι καλά ο άνθρωπος. Αν θα φύγει το πρόβλημα από εμάς. Καμία σκέψη αν είναι καλά, αν χρειάζεται κάτι, αν θα έπρεπε να τον μεταφέρουν κάπου αλλού. Έφυγε από εμάς και από αυτούς το πρόβλημα. Μέχρι το επόμενο τηλεφώνημα που πιθανότατα κάποιος συμπολίτης μας θα πάρει τηλέφωνο.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένας εκ των αστυνομικών μας φύλαγε την ατάκα για το τέλος: «που τους εκουβάλησε δαμέσα και ξαπολούν μας τους όπου να ’ναι». Μάταιη η προσπάθεια μου εξηγήσω, την καλή προαίρεση που τον ξύπνησε μεν (λέμε τώρα), αλλά καλό θα ήταν δε να λείπουν τα σχόλια. Μάταια. Τίποτα. Επέμενε στο σχόλιό του. Ούτε αντιλήφθηκε πως άλλο να τα λες φορώντας στολή, εκπροσωπώντας ένα σώμα, και διαφορετικό να τα εκφράζεται με πολιτικά ρούχα. Οι άλλοι αστυνομικοί προχώρησαν αμίλητοι, αφήσαμε κι εμείς την κουβέντα.

Προφανώς η αναφορά του περιστατικού δεν είναι για να κουνήσει ο δημοσιογράφος το δάκτυλο στον αστυνομικό, επειδή θα μπορούσε να γράψει δημόσια το περιστατικό εκ των υστέρων. Αλλά γιατί είναι εμφανές πως η ίδια η Αστυνομία δεν έχει καταφέρει αφενός να εκπαιδεύσει το προσωπικό της στις σωστές πρακτικές σε μια εποχή που το μεταναστευτικό βρίσκεται στην πρίζα και αφετέρου να δώσει τα εργαλεία στους αστυνομικούς που θα μετατρέψουν το μπουρδέλο κράτος σε ένα κράτος δικαίου. Αυτού που σέβεται τον άνθρωπο και δεν θα τον νοιάζει πότε τέλειωσε ήσυχα η βάρδια. Και όχι να είναι στην κρίση του υπαλληλάκου της τάξης τρεις κι ογδόντα, που λέει κι ο Σιδηρόπουλος, ο οποίος μπορεί και να αγανάκτησε από τα πολλά τηλεφωνήματα εκείνο το βράδυ. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για την Αστυνομία, όπως είναι γενικότερα για το κράτος, αφού το περιστατικό δεν διέφερε σε τίποτα από αυτό της στέγης ενηλίκων Λάρνακας. Ενήργησαν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Τους μετέφεραν αλλού. Μέχρι το επόμενο τηλεφώνημα.