Αλυτρωτισμός

Χάσαμε τη μεγάλη ευκαιρία του 2004 λόγω του κλαψούρη ενταφιαστή της επανένωσης Τάσσου Παπαδόπουλου για να μην αναφέρω τη λιποταξία των Αναστασιάδη και Χριστοδουλίδη και τώρα κλαίμε για τη Μόρφου, το Βαρώσι, την Κερύνεια και πάει λέγοντας. Τα καταφέραμε λοιπόν να μείνουμε ένα καταληστευμένο ψευδοκράτος στο έλεος της Τουρκίας με αβέβαιο μέλλον. Επανέρχομαι και φέτος τέτοιες μέρες, Αύγουστο μήνα, όπου συνειρμικά το μυαλό μου ταξιδεύει στον Αύγουστο του 2010, στην ιστορική λειτουργία στο μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά από το 1923. Ταυτόχρονα επίσης, επιστρέφω στις λειτουργίες του Αγίου Μάμα, όταν ακόμα υπήρχαν πολλές ελπίδες για λύση-επανένωση.

Το τραγικό των συνειρμικών μου σκέψεων έγκειται στο γεγονός ότι σήμερα η Παναγία Σουμελά, η οποία αντιπροσωπεύει τις χαμένες πατρίδες που είναι γεγονός, θα ταυτίζεται πλέον με τον Άγιο Μάμα, που επίσης λόγω τόσων και τόσων σφαλμάτων μας αντιπροσωπεύει τις δικές μας χαμένες πατρίδες. Μαζί βιώνουμε σήμερα το σύνδρομο των χαμένων πατρίδων.

Η μεγάλη διαφορά από τη σύναξη στην Τραπεζούντα είναι το στίγμα της χαμένης πατρίδας που όλοι, βλέποντας τις πραγματικότητες, δεν δημιούργησαν φλούδες ελπίδες για «Ιερουσαλήμ των Ποντίων», αλλά μέσα σε πνεύμα συμφιλίωσης αποδέχτηκαν τη μοίρα τους με σωφροσύνη, ελπίζοντας σε κάθε χρονική σύναξη με θρησκευτική υφή, με τον λόγο του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο οποίος με σύνεση και αγάπη στέλλει μήνυμα ειρήνης.

Βεβαίως, η μεγάλη διαφορά εδώ έγκειται στο γεγονός ότι η της Μόρφου σύναξη του Αγίου Μάμα ήταν πολιτικοθρησκευτική επειδή εμείς δεν μιλούσαμε για χαμένες πατρίδες, αλλά αγωνιζόμαστε για λύση επανένωσης και επιστροφής στην αγαπημένη μας Μόρφου.

Οι μνήμες που ξύπνησαν με τη θρησκευτική σύναξη στην Τραπεζούντα δεν μας αφύπνισαν από τον λήθαργο για να μην φτάσουμε και εμείς να λειτουργούμε τον Άγιό μας μια φορά τον χρόνο σε χαμένη πατρίδα.

Δεν αντιληφθήκαμε ότι μετά το πραξικόπημα που μας έφερε τους βαρβάρους, μετά το προδοτικό Παπαδοπούλειο Όχι και μετά την Αναστασιάδειον και Χριστοδουλίδειον λιποταξία του Κραν Μοντανά με μισό αιώνα κατοχής, η μόνη συμβιβαστική λύση ήταν αυτή της ΔΔΟ.

Και έτσι μας άφησε ένα μίζερο, διεφθαρμένο, καταληστευμένο ψευδοελληνικό κρατίδιο, το οποίο στο απώτερο μέλλον θα πάψει να υπάρχει και οι νέες γενιές θα κλαίνε επί ερειπίων ψάχνοντας νέες πατρίδες λόγω των σφαλμάτων της δικής μας γενιάς. Δυστυχώς σήμερα και για εμάς, οι χαμένες πατρίδες είναι γεγονός και το τραγικότερο θα είναι η εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου από την Κύπρο στο μέλλον, με ένα τεράστιο ανάθεμα να επωμίζονται οι υπαίτιοι της καταστροφής, ζώντες ή τεθνεώτες.

*ΒΑ, ΜΑ, PhD, πρώην επιθεωρητή και πρώτου λειτουργού Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού