Δεν καλωσορίσατε

Γέμισαν όλα τα πανό με φωτογραφίες του Ταγίπ Ερντογάν. Ρίχνουν βολές. 50 χαιρετιστήριες! Είχε έρθει και στο παρελθόν. Του είπα «δεν καλωσόρισες». Και τώρα του λέω «δεν καλωσόρισες». Δεν καλωσόρισες σε ένα μέρος που κόπηκαν σε οικόπεδα τα βουνά, οι πεδιάδες, οι παραλίες του. Που αφανίστηκε ο πληθυσμός του. Που πονάνε τα εσπεριδοειδή του. Κλαίνε οι ελαιώνες του. Που ενώ παντού βυθίζεται στο σκοτάδι, λάμπουν τα φώτα με νέον των καζίνο και των πορνείων. Που ξεράθηκαν οι πηγές του. Που έκλεισαν όλα τα εργοστάσιά του. Που έχει μπόλικους παράνομους. Που έχει πολλούς ποταπούς. Που αναζητεί ακόμα τους γνωστούς δράστες των ανεξιχνίαστων δολοφονιών. Που δεν χόρτασε τα λάφυρα. Που όταν φυσήξει ο αέρας δυνατά από τον βορρά πάρα πολλοί λυγίζουν σαν καλάμι. Που το νταούλι είναι στον δικό μας λαιμό, ενώ το ξύλο που το βαράει το κρατάτε εσείς. Που υψώνονται φωνές που λένε «ο Αλλάχ είναι μεγάλος». Και κάθε γωνιά του έχει τεθεί ντε φάκτο υπό εισβολή και κατοχή. Δεν καλωσόρισες…

Είχες έναν δάσκαλο χότζα. Φιλούσες το χέρι του. Έκανες τεμενάδες μπροστά του. Έκανες ό,τι σου έλεγε. Το όνομά του Φετχουλάχ. Ύστερα τον ονόμασες Φέτο. Είχες έναν αδελφό. Το όνομά του Άσαντ. Ύστερα τον είπες «Έσεντ». «Δολοφόνο Έσεντ». Τι είναι αυτά; Νούμερα του Κασίμπασα; Αν τώρα ο «δολοφόνος Έσεντ» έγινε «αδελφός μου Άσαντ» και πάλι, τι να σου πω! Σαστίζω όταν βλέπω πως ακόμα υπάρχουν κάποιοι που σε πιστεύουν.

Όμως είσαι σαν ιός. Κολλητικός. Κοίτα, κόλλησε από εσένα και ο κ. Οζγκιούρ. Μάλιστα σε ξεπέρασε κιόλας. Δεν θα καταλάβει αν του πούμε «στάσου ταξιδιώτη, γνώρισε καλά τα χώματα που πατάς». Υπάρχει μυρωδιά αίματος σε αυτά τα χώματα. Δεν τα μυρίστηκε; Βγήκε στο βήμα και στάθηκε μπροστά μας. Μας εξηγεί τη σημασία της 20ής Ιουλίου. Τι είναι, λέει; Η Τουρκία είναι ειρηνική, λέει. Γιατί είναι ειρηνική; Διότι δεν πήρε ολόκληρο το νησί, λέει. Δεν το προσάρτησε όλο. Πήρε μόνο το μισό! Βάι μωρέ! Πρώτη φορά το ακούσαμε και αυτό. Η στρατιωτική επιχείρηση σταμάτησε εντός των συνόρων που καθορίστηκαν, λέει. Άρα ήταν κενά λόγια η αποκατάσταση της διασαλευθείσας συνταγματικής τάξης. Ανοησίες. Ο στόχος ήταν να κατακτηθεί σχεδόν το μισό νησί. Καλά κύριέ μου, ποιος καθόρισε αυτό το σύνορο; Θα έλεγα, ρώτα τον Κίσινγκερ, όμως πέθανε και αυτός. Σε ηλικία εκατό χρόνων. Δεν υπάρχει πρόβλημα. Κοίτα τα κρυπτογραφήματα, θα καταλάβεις. Αν είπε «μην πάρεις όλο το νησί», δεν μπορείς να το πάρεις. Κοίτα, ακόμα και το Βαρώσι ήταν παραπάνω. Δεν ήταν στον υπολογισμό. Γι’ αυτό το κράτησες κλειστό τόσα χρόνια. Δεν μπόρεσες να το φας. Έκλεψες, λήστεψες, αλλά σου κάθισε στον λαιμό. Το τάισες στα φίδια, στις σαρανταποδαρούσες.

Τι είπες; Δεν γελάει το πρόσωπο των αδελφών σου Τουρκοκυπρίων; Έκπληξη! Το πρόσωπο του Τατάρ πάντα γελάει. Μάλιστα, γελάει ακόμα και καθώς πηγαίνει με ελικόπτερο σε δασική πυρκαγιά. Τον Ουνάλ κοίτα, τον Ουνάλ. Πώς έλαμψε. Έφυγαν ακόμα και οι ρυτίδες που υπήρχαν στο μέτωπό του και τα σακουλάκια κάτω από τα μάτια του. Είδα δύο φωτογραφίες του. Η μια παλιά. Η άλλη νέα. Κοίτα πώς γελάνε τα μάτια του. Δώσε μια χαρμόσυνη είδηση για εκλογές. Να γελάσει δυνατά. Ποιον είδες εδώ με κρεμασμένα τα μούτρα; Μήπως φιλοξενήθηκες σε κάποιο σπίτι που κόβεται καθημερινά το ρεύμα του; Κάθισες στο ταπεινό τραπέζι κάποιου που παίρνει τον κατώτατο μισθό; Μίλησες με κάποιον καρκινοπαθή που δεν μπορεί να βρει φάρμακα και χάπια; Ή μήπως βρήκες μπροστά σου κάποιον από την Αλεξανδρέττα, ο οποίος στενάζει κάτω από την ακρίβεια του Τούρκου, επειδή δεν μπορεί να περάσει στον νότο;

Δεν καλωσορίσατε κύριοι. Δικός μας ο πόνος. Το αίμα. Το δάκρυ. Και δικός σας ο εορτασμός;