Πήγαινε όπου σε οδηγήσει η καρδιά σου, Λάμπρο

Ένας Κύπριος νέος. Ο Λάμπρος Διονυσίου. Έκανε μια ομιλία στην τελετή αποφοίτησης στο Πανεπιστήμιο Κύπρου από το οποίο αποφοίτησε με άριστα. Μια συγκλονιστική ομιλία. Έγινε είδηση παντού. Γιατί; Διότι είναι μια ρεαλιστική ομιλία. Δεν είναι ομιλία που έγινε με έγνοια να γίνει αρεστή και να χειροκροτηθεί. Ο Λάμπρος περιέγραψε πολύ καλά την κατάσταση της χώρας, την απελπισία και την απαισιοδοξία που υπάρχει εδώ. Γι’ αυτό αποδίδω σημασία στην ομιλία που έκανε σε αυτή την τελετή αυτός ο νέος, ο οποίος αποφοίτησε με άριστα από το πανεπιστήμιο.

Ο Λάμπρος αποφάσισε να εγκαταλείψει την πατρίδα του, λέει. Είλκυσαν την προσοχή μου τα εξής λόγια που είπε εξηγώντας το γιατί: «Φεύγω χωρίς να ξέρω αν θα επιστρέψω και πότε θα επιστρέψω. Διότι αν μείνω στην Κύπρο, θα έρθει η ώρα που κάποιοι θα θεωρηθούν καλύτεροι, όχι με τις γνώσεις, τις ικανότητες και την εμπειρία τους, αλλά με την κομματική τους ταυτότητα και τις οικογενειακές τους διασυνδέσεις». Είναι πολύ εντυπωσιακά λόγια αυτά. Και αφορούν όχι μόνο το νότιο τμήμα της Κύπρου, αλλά και το βόρειο. Η κομματική ταυτότητα. Οι οικογενειακές διασυνδέσεις. Είναι πάνω απ’ όλα. Όχι η γνώση. Η ικανότητα. Η εμπειρία κ.λπ. Ιδού το πιο σημαντικό πράγμα που κάνει τη ζωή ανυπόφορη για τους νέους εδώ. Δεν ωφελεί σε τίποτα ακόμα και αν πιάνουν πουλιά στον αέρα. Σώνει και καλά, είτε είσαι δικός τους είτε δεν είσαι. Αν αυτή η χώρα δεν είδε χαΐρι, γι’ αυτό δεν είδε, κατά μία έννοια. «Φεύγω διότι το μόνο που κατάφερε να κάνει αυτή η χώρα με την πάροδο του χρόνου είναι να απογοητεύει και να σπάει τα φτερά των νέων», λέει ο Λάμπρος.

Ναι, απογοήτευση. Η πατρίδα μας είναι ούτως ή άλλως μοιρασμένη και διαιρεμένη εδώ και πενήντα χρόνια. Σαν να μην έφτανε αυτό, αντί να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ενάντια σε αυτή τη διαίρεση, τρωγόμαστε μεταξύ μας. Έχουμε μια διάθεση σαν να συναινέσαμε με τη διαίρεση. Έχουμε τη διάθεση του καπετάνιου που έσωσε πλέον το καράβι του στο υφιστάμενο στάτους κβο. Δεν μας νοιάζουν πλέον τα πράγματα που πρέπει να μας νοιάζουν πιο πολύ απ’ όλα. Οι πληγές του 1974 έμειναν μόνο σε εκείνους που υπέστησαν εκείνες τις πληγές. Όλοι ζουν μόνοι τον πόνο τους. Τα πολιτικά κόμματα δεν σκέφτονται τίποτε άλλο εκτός από το να αυξήσουν τις έδρες τους στη «βουλή». Γιατί τρέχουν ξοπίσω από τα κόμματα αυτές οι μάζες; Επειδή λένε να γίνει κυβέρνηση το κόμμα μου και να αρπάξω και εγώ κάποια πράγματα. Η έγνοια για τα προσωπικά συμφέροντα έφτασε στα ύψη. Ο μόνος σκοπός όλων έγινε να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα και να ζήσουν με μεγαλύτερη ευημερία. Δεν έχουν κάποιον κοινωνικό στόχο και έγνοια. Υπάρχει η ατομική σωτηρία. Το παρελθόν είναι γεμάτο πόνο. Το μέλλον σκοτεινό.

Παρακολουθώ την υπόθεση του Σιμόν Αϊκούτ. Του αυτοκράτορα των οικοδομών της κατεχόμενης περιοχής. Αυτά τα τεράστια κτήρια είναι προϊόν του απορριφθέντος Σχεδίου Ανάν. Έδωσε λευκή επιταγή στους κλέφτες εκείνο το σχέδιο. Λεηλατήστε τις ελληνοκυπριακές περιουσίες και μη φοβάστε, τούς είπε. Εσείς θα γίνετε οι πρώτοι ιδιοκτήτες. Όχι ο Ελληνοκύπριος που κατέχει τον τίτλο ιδιοκτησίας. Γι’ αυτό, μετά το 2004 έπεσαν πάνω σε αυτά τα εδάφη σαν τσακάλια. Σκέφτηκα κατά πόσο θα κρίνουν αθώο και τον Σιμόν όπως τον Ακάν Κιουρσιάτ και θα τον αφήσουν ελεύθερο. Τέλος πάντων, φαίνεται πως αυτή τη φορά το δικαστήριο κρατάει γερά την υπόθεση. Μήπως ο Σιμόν δεν αντιλαμβανόταν ότι θα συλλαμβανόταν όταν περάσει στον νότο; Ή μήπως σκέφτηκε πως, όπως και να έχει, δεν έκαναν τίποτα στον Ακάν Κιουρσιάτ, σίγουρα δεν θα κάνουν τίποτα και σε εμένα; Στην υπόθεση Ακάν Κιουρσιάτ έδειξαν και τα δικαστήρια στον νότο ότι δεν είναι ανεξάρτητα. Η απόφαση ήταν πολιτική και όχι νομική. Δεν ενεργοποιήθηκαν και στην υπόθεση Σιμόν οι πολιτικοί που είχαν ενεργοποιηθεί τότε; Ίσως ενεργοποιήθηκαν, όμως οι πολιτικοί στον νότο αυτή τη φορά δεν τόλμησαν να δώσουν «αμνηστία».

Ένας νέος, που βλέπει εικόνες σαν αυτή, θα θέλει να μείνει καθόλου σε αυτό το νησί; Η κυβέρνηση αποτυγχάνει. Η Δικαιοσύνη αποτυγχάνει. Από τη μια διαφθορά και από την άλλη το τέλμα της απάτης. Αν σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι νέοι εξέλεξαν κάποιον όπως τον Φειδία, ο οποίος δεν καταλαβαίνει καθόλου από πολιτική, δεν υπάρχει κάτι που να προκαλεί έκπληξη. Φύγε Λάμπρο, φύγε. Πήγαινε όπου σε οδηγήσει η καρδιά σου. Ίσως μια μέρα επιστρέψεις στη χώρα των διανοιών, όχι των ανόητων. Να είναι ανοιχτός ο δρόμος σου…