Πώς να μείνεις σε μια χώρα όταν ακούς μόνο «θα»;

Τις τάσεις που διαμορφώνονται ανάμεσα στους νεαρούς Ευρωπαίους στη μεταπανδημική εποχή, κυρίως σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό, την εργασία και το στεγαστικό, αναδεικνύει έρευνα που πραγματοποίησε το Eurofound, το Ευρωπαϊκό Ίδρυμα για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας. Εκ των βασικών ευρημάτων της έρευνας είναι και το γεγονός ότι το 40% των νεαρών σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση δήλωσε πως θα μετακόμιζε στο εξωτερικό τα επόμενα τρία χρόνια, εάν παρουσιάζονταν οι κατάλληλες συνθήκες. Μάλιστα, ένας στους τέσσερις νέους σχεδιάζει να το πράξει το επόμενο διάστημα. Στην Κύπρο καταγράφεται το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό των νέων στην ΕΕ που δηλώνει έτοιμο να εγκαταλείψει τη χώρα, αγγίζοντας το 50%. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι πρώτη στη λίστα βρίσκεται η Ιρλανδία, με το ποσοστό των νέων που δηλώνουν πρόθυμοι να την εγκαταλείψουν εντός της επόμενης τριετίας να αγγίζει το 60%.

Ας δούμε όμως τη δική μας την περίπτωση. Ένας στους δύο νέους δηλώνουν ότι θέλουν να φύγουν από τη χώρα. Από όσους δεν έφυγαν ήδη δηλαδή, οι μισοί ψάχνουν ευκαιρία για να την κάνουν για το εξωτερικό. Τραγικό!

Το ερώτημα είναι πώς αξιολογούν τα αποτελέσματα της μελέτης πολιτικά κόμματα και κυβέρνηση. Να μαντέψω; Από τη μια τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα τα ρίξουν στην κυβέρνηση για τους κακούς χειρισμούς της, κυρίως σε θέματα οικονομίας, ενώ από την άλλη τα κόμματα της συγκυβέρνησης και η ίδια η κυβέρνηση θα το ρίξουν στις προηγούμενες κυβερνήσεις, και θα πουν ότι πέραν του οικονομικού σκέλους, για την κατάσταση αυτή φταίει η και η διαφθορά που μας έχει πνίξει, την οποία σκοπεύουν να πάρουν μέτρα για να την καταπολεμήσουν. Θα πει ο καθένας τα δικά του, θα κάνουν το show τους, αλλά κανείς δεν θα ασχοληθεί με την ουσία του προβλήματος. Ποια είναι η ουσία του προβλήματος; Μακάρι να μπορούσα να πω με σιγουριά ποια είναι. Αυτό όμως που μπορώ να σας πω, είναι πώς βλέπω εγώ τα πράγματα, και κάτι μου λέει ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα συμφωνήσουν μαζί μου.

Ως μια 25χρονη που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα σ’ αυτό το κράτος που λέγεται Κυπριακή Δημοκρατία, αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που μας εκνευρίζει περισσότερο είναι οι υποσχέσεις και τα «θα» που σχεδόν ποτέ δεν συνοδεύονται από πράξεις. Ακούμε συνέχεια υποσχέσεις και μέτρα που θα βελτιώσουν την οικονομία, την ευημερία, την ποιότητα ζωής των πολιτών, το ένα το άλλο, αλλά επί της ουσίας δεν αλλάζει κάτι προς το καλύτερο. Στις πλείστες περιπτώσεις, η αλλαγή που γίνεται είναι προς το χειρότερο. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν τα κόμματα τους πολίτες. Μας θυμούνται μόνο όταν έχει εκλογές και πάλι το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι υποσχέσεις. Οι υποσχέσεις όμως και τα «θα» δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς στο τέλος του μήνα, ούτε σε βοηθούν στο να καταστείς οικονομικά ανεξάρτητος και να μην εξαρτάσαι μια ζωή από τους γονείς σου.

Πώς να μην φύγεις μετά από μια χώρα όπου οι πολίτες είναι χορτασμένοι από υποσχέσεις, αλλά πεινασμένοι από πράξεις, προκειμένου να βρεις κάτι καλύτερο;