Άμμος στην έρημο…

Έχω επικρίνει αρκετές φορές τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα ΜΜΕ στην Κύπρο, ιδιαίτερα η τηλεόραση. Και όπως ήταν φυσικό, οι λειτουργοί των ΜΜΕ δεν μπορούσαν να μείνουν εκτός κριτικής. Υπάρχουν βεβαίως και φωτεινές εξαιρέσεις. Δημοσιογράφοι που τιμούν το επάγγελμα και που έχουν επίγνωση του ρόλου τους και της αποστολής τους. Στον σύγχρονο κόσμο όπου ζούμε, η δύναμη και η ευθύνη της ενημέρωσης των πολιτών σε ό,τι αφορά τα ζητήματα που συνδέονται με τα κοινά, τον δημόσιο βίο, τις πολιτικές, τους πολιτικούς, τις ιδεολογίες και τις θέσεις των κομμάτων ανήκει στα κόμματα και στα ΜΜΕ. Δυστυχώς, επί δεκαετίες τώρα, τα κόμματα και σε μεγάλο βαθμό η πλειονότητα των κυρίαρχων ΜΜΕ, αντί για την πλήρη, ειλικρινή και όσο γίνεται αντικειμενική και αποτελεσματική ενημέρωση των πολιτών, επέλεξαν την προπαγάνδα, με αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από τα ουσιώδη ζητήματα, τον εφησυχασμό, την αλλοτρίωση, την αποπολιτικοποίηση και την ιδιώτευση των πολιτών. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί δημοσιογράφοι που αρνούνται να παίξουν το παιγνίδι της προπαγάνδας, των ψευδών πληροφοριών, των μισών αληθειών, της απόκρυψης και διαστρέβλωσης των πληροφοριών και που προσπαθούν, συχνά, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, να ενημερώσουν σωστά τους πολίτες. Μπορώ να αναφερθώ ονομαστικά σε αρκετούς τέτοιους λειτουργούς των ΜΜΕ. Όμως, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να παραλείψω το όνομα κάποιου θα περιοριστώ στο όνομα μόνο της δημοσιογράφου Κατερίνας Ηλιάδη που κάθε πρωί στο ραδιόφωνο του «Πολίτη» κάνει ρεσιτάλ υπεύθυνης ενημέρωσης. Η πρόσφατη συνομιλία που είχε με τον πρόεδρο του ΔΗ.ΚΟ κ. Νικόλα Παπαδόπουλο για τις τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό ήταν πραγματικά απολαυστική. Ερωτήσεις κοφτές, στοχευμένες και ουσιαστικές. Οι απαντήσεις δυστυχώς που ελάμβανε ήταν ατεκμηρίωτες, ασυνάρτητες. Σκέτα άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ ρωτήθηκε, μεταξύ άλλων, πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται το μέρος εκείνο της δήλωσης της κ. Ολγκίν ότι «η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη έχει μια πολύ καθαρή εικόνα και ξέρει τι θα μπορούσε να ξεκλειδώσει τη διαδικασία στο Κυπριακό». Και η απάντηση του κ. Παπαδόπουλου ήταν ότι ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης «ανέλαβε πρωτοβουλίες στο Κυπριακό». Ξεκάθαρα, όμως, η κ. Ολγκίν άφησε να εννοηθεί ότι την πρωτοβουλία που θα ξεκλειδώσει τη διαδικασία δεν την ανέλαβε. Οι απαντήσεις του Νικόλα Παπαδόπουλου στις ερωτήσεις της κ. Ηλιάδη μου θύμισαν το ακόλουθο περιστατικό που διάβασα πριν πολλά χρόνια, την εποχή που μεσουρανούσε η Σοβιετική Ένωση: Ένας Αμερικανός πολυεκατομμυριούχος επισκέφθηκε τη Μόσχα για συνομιλίες με την κυβέρνηση, με στόχο να πραγματοποιήσει εκεί επενδύσεις σε ξενοδοχεία. Του έδωσαν ένα ξεναγό, μορφωμένο και μέλος του κόμματος για να τον ξεναγήσει στα πολλά και υπέροχα αξιοθέατα της Μόσχας. Σε κάποια στιγμή οι δύο βρέθηκαν πάνω από μια γέφυρα κάτω από την οποία υπήρχαν πολλές σιδηροδρομικές γραμμές. Για να εξυμνήσει τα οικονομικά επιτεύγματα της κραταίας Σοβιετικής Ένωσης, το μέλος του κόμματος άρχισε να λέει στον Αμερικανό μεγιστάνα: Από τη γραμμή έξω αριστερά κάθε 10 δευτερόλεπτα περνά ένα τρένο και μεταφέρει πρώτες ύλες στα εργοστάσια της χώρας, από τη διπλανή γραμμή κάθε 30 δευτερόλεπτα άλλο τρένο μεταφέρει τρόφιμα στους λαούς της Σ. Ένωσης, στην άλλη κάθε ένα λεπτό άλλο τρένο μεταφέρει επιβάτες κ.λπ. κ.λπ. Στα 10 λεπτά ο Αμερικανός διακόπτει τον ξεναγό και τον ρωτά: Μα έχει 10 λεπτά που είμαστε εδώ και δεν πέρασε τρένο. Συμβαίνει κάτι; Και ο ξεναγός τον αποστομώνει: «Εσείς γιατί καταπιέζετε τους μαύρους;» Η πιο πάνω δήλωση της κ. Ολγκίν είναι εξόχως βαρυσήμαντη. Δεν μπορούσε να πει με πιο ξεκάθαρο τρόπο, λαμβανομένου υπόψη του ρόλου της, ότι ο κ. Χριστοδουλίδης ξέρει τι είναι εκείνο που πρέπει να κάνει για να σπάσει το αδιέξοδο και όμως δεν το κάνει. Και τόσο ο ίδιος όσο και τα κόμματα που τον υποστηρίζουν συνεχίζουν να παραπληροφορούν τους πολίτες και να μην τους αποκαλύπτουν την αλήθεια. Αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μετά από μια τέτοια δήλωση θα έπρεπε να απαιτήσουν από τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη πλήρη ενημέρωση ως προς τα όσα η εκπρόσωπος του Γ.Γ. θεωρεί ότι πρέπει να κάνει η πλευρά μας για να βγούμε από το τραγικό αδιέξοδο.

Τώρα θα μου πείτε όλα τα κόμματα έχουν άλλες «δουλειές». Σύμφωνοι. Όμως, η πιο σημαντική δουλειά κάθε κόμματος και κάθε πολιτικού είναι η σωτηρία του τόπου μας. Και οι εκλογές είναι αναγκαίες και σημαντικές για τα κόμματα και τους πολίτες, αλλά στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων πρώτο θέμα πρέπει να είναι πάντα το Κυπριακό. Όπως σε ένα άτομο, έτσι και σε μια κοινωνία οι προτεραιότητες και οι επιλογές εξαρτώνται σημαντικά από το αξιακό σύστημα. Για παράδειγμα, αν για ένα κόμμα ή έναν πολιτικό αξίζει περισσότερο η εξουσία και η «καρέκλα» από την ακεραιότητα, τότε θα οδηγηθεί στη δημαγωγία και στον λαϊκισμό, ενώ, αντίθετα, αν δίνει μεγαλύτερη αξία στην ακεραιότητα, θα προτιμήσει να χάνει ψήφους έχοντας έναν ειλικρινή και συνεπή λόγο, προτείνοντας λύσεις που μπορεί να υλοποιήσει και δίνοντας μόνο εκείνες τις υποσχέσεις που μπορεί να τηρήσει. Είναι δημαγωγία και λαϊκισμός να λέει στους πολίτες ο Πρόεδρος και οι αρχηγοί των κομμάτων που τον στηρίζουν ότι έχει αναλάβει πρωτοβουλίες για να σπάσει το αδιέξοδο, όταν τα Η.Ε. δηλώνουν δημόσια ότι πρωτοβουλίες αυτές δεν οδηγούν πουθενά και δεν πρόκειται να σπάσουν το αδιέξοδο. Τέτοιες δηλώσεις ικανοποιούν μόνο όσους ακουν για νέες συνομιλίες και βγάζουν σπυράκια… Δεν είναι καθόλου τυχαίο που μετά τις δηλώσεις της κ. Ολγκίν άρχισαν οι γνωστοί υποστηρικτές της μη λύσης να καλούν τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη να μην υποκύψει στις πιέσεις. Και να τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει την πατριωτική γραμμή που ακολουθεί.

Είναι φανερό από τις αναρτήσεις αυτές, αλλά κυρίως από τις δημόσιες δηλώσεις του Προέδρου Χριστοδουλίδη, του Νικόλα Παπαδόπουλου και άλλων, ότι στην πολιτική ζωή, αντί τις αξίες της άμιλλας, της συναίνεσης και της συνεργασίας για το κοινό συμφέρον και τα κοινά εθνικά οράματα, κυριαρχούν οι αξίες του κομματισμού, της πόλωσης και του συμφέροντος. Για τους περισσότερους πολιτικούς, ιδιαιτέρως αυτούς που κρατούν σήμερα τις τύχες μας, μεγαλύτερη αξία έχουν η προσωπική καριέρα και οι ατομικοί στόχοι από ό,τι έχουν η κοινωνική ευημερία, τα κοινά συμφέροντα ακόμη και από ό,τι έχουν τα συμφέροντα του κόμματός τους. Αν νοιάζονταν πραγματικά για τα συμφέροντα του κόμματός τους, άλλος θα ήταν ο βίος και η πολιτεία τους. Ιδιαίτερα ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης δεν θα οδηγούσε το κόμμα του στο επώδυνο άγος της αποστασίας. Όσα καταγράφονται σε αυτό το κείμενο απευθύνονται σε όλους τους Κυπρίους, με την προσδοκία ότι, κάποτε, θα ευαισθητοποιηθούν, αναφορικά με τις δικές τους μελλοντικές ευθύνες, καθώς και με την ευχή και την προσδοκία, μιας αλλαγής συμπεριφοράς, που θα έχει, ως πρωταρχικό στόχο, την καλλιέργεια του ανεπιδευτου αυτοσεβασμού. Αν τούτο επιτευχθεί τότε θα υπάρχει ελπίδα. Ο αυτοσεβασμός δεν θα επιτρέπει σε κανένα να μας θεωρεί ηλίθιους και αν επιχειρεί να μας πωλεί άμμο στην έρημο….