Επετειακοί μύθοι αλλά και ηρωικά κατορθώματα

Νάμαστε πάλι εδώ για τις επετείους της 25ης Μαρτίου του 1821 και 1ης Απριλίου 1955 για μια παρουσίαση των γεγονότων που σφύζουν από ηρωικά κατορθώματα αλλά και από μυθικές περιγραφές που πολλοί νομίζουν ότι προσθέτουν στη δόξα της πατρίδας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κάθε κράτος χρειάζεται τους ήρωές του, αλλά δεν πρέπει να γίνεται εξιδανίκευση και υπερβολή που ως Έλληνες το έχουμε στο DNA μας. Ας μην ξεχνάμε ότι η Επανάσταση του 1821 έσφυζε από εμφύλιο σπαραγμό και το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε το 1827 όταν η επανάσταση είχε καταρρεύσει και σώθηκε μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου με την ανάμειξη των μεγάλων δυνάμεων. Βεβαίως, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία πρόσφεραν τα μέγιστα και η ανεξαρτησία, και όχι αυτονομία που συζητιόταν, οφείλεται στην εμπλοκή της Αγγλίας όταν το 1833 η Ελλάδα ανακηρύχθηκε κράτος με πρωτεύουσα το Ναύπλιο, αφού την Αθήνα δεν την είχαν ακόμη εγκαταλείψει οι Οθωμανοί. Με τη φυγή των Οθωμανών, ήταν εκ των ων ουκ άνευ ότι η παγκόσμια Αθήνα, το λίκνο του πολιτισμού, θα ήταν η πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Τα «κρυφά σχολειά» και οι «Παλαιοί Πατρών Γερμανοί» και τόσες άλλες μυθοπλασίες μας εξιτάρουν, αλλά εμείς τα συνεχίζουμε. Βέβαια, να μην ξεχνάμε και τον ηρωισμό των Ελλήνων στις μάχες με νίκες και ήττες και προπάντων την Έξοδο του Μεσολογγίου που ο ηρωισμός των πολιορκημένων προκάλεσε τον παγκόσμιο θαυμασμό που λίγοι έχουν να επιδείξουν. Συμπερασματικά, καλώς είμαστε περήφανοι για το έπος του 1821.

Παράλληλα τώρα έχουμε τον αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955 που υπήρξε αποκλεισμός της Αριστεράς και μάλιστα μέλη της εκτελούντο ως δήθεν προδότες. Μήπως ο Μένοικος και τόσοι άλλοι ήταν προδότες; Σίγουρα ΟΧΙ. Προδότες υπήρχαν και δεξιοί και αριστεροί και λαμόγια. Όμως, η «τάτσα» έμεινε στην Αριστερά. Δεν ξεχνούμε σίγουρα τον ηρωισμό των αμούστακων παιδιών από φτωχές οικογένειες που πρόταξαν τα στήθη τους στον κατακτητή για ένα όνειρο. Ένας Αυξεντίου, ένας Μάτσης, ένας Δράκος, ένας Ζάκος και τόσοι άλλοι μας έκαναν περήφανους και ας μην εκπληρώθηκε το όνειρο. Έχουμε σήμερα να επικεντρωθούμε στον αγώνα του 55-59 που πολλές φορές στο παρελθόν ασχοληθήκαμε, γιατί πιστεύω ότι ορισμένες αλήθειες πρέπει να επαναλαμβάνονται για να μην ξεχνάμε λάθη αλλά και ηρωισμό. Η θυσία των αγνών παιδιών του 55-59 που θυσιάστηκαν για ένα όνειρο, ουδέποτε αμφισβητήθηκε. Ως λαός, γιατί ολόκληρος ο λαός, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, ναι αριστεροί – κι ας απατούν τα φαινόμενα – έδωσε το παρών του σ’ αυτόν τον αγώνα για ελευθερία.

Αν έπρεπε να γίνει αυτός ο αγώνας οι απόψεις διίστανται, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας σήμερα. Το πιο σημαντικό γεγονός που πρέπει όλοι να θεωρήσουμε είναι η θυσία αυτών των αγνών παιδιών που έπεσαν για ένα όνειρο που φάνταζε μακρινό και απρόσιτο, αλλά με την αυταπάρνησή τους και τη λεβέντικη ψυχή τους πολέμησαν για έναν δίκαιο αγώνα, έναν αγώνα για αποτίναξη του αποικιακού ζυγού και όρθωσαν το ανάστημά τους αναδεικνύοντας τη μικρή Κύπρο σε μπροστάρη σε έναν αγώνα που ήταν κοινός όλων των λαών που μάχονταν κατά του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας για τη μάχη των πανανθρώπινων αξιών, τον αγώνα για την ελευθερία, το πάθος, για τη δικαιοσύνη.

Και αν μερικοί προσπάθησαν να καρπωθούν για πάρτη τους αυτό τον αγώνα δίνοντάς του ιδεολογικό χρώμα, αποκλείοντας και λανθασμένα ένα μέρος αυτού του περήφανου λαού, πιστεύω ότι δεν τα κατάφεραν. Δεν τα κατάφεραν γιατί είμαι σίγουρος ότι η καρδιά όλης της Κύπρου κτυπούσε στους ρυθμούς αυτού του αγώνα, παρ' όλες τις πικρίες που υπήρχαν, και σύσσωμος ο κυπριακός λαός, είτε ενεργά είτε νοερά, έβαζε το δικό του πετραδάκι στη δοκιμασία και τον αγώνα αυτής της πατρίδας μας. Όλοι ανεξαιρέτως πονούσαν και βοηθούσαν παντοιοτρόπως τον αγώνα της Κύπρου μας και ας μην ολοκληρώθηκε το όνειρο, και ας ακολούθησαν τερατώδη λάθη που έχουν διχάσει και διαχωρίσει το λαό μέχρι σήμερα και που οδήγησαν στην τουρκοποίηση της μισής μας πατρίδας. Και αν έχουμε, έστω, δικαίωμα να αμφισβητήσουμε ηγεσίες και άτομα της τότε εποχής, σίγουρα δεν έχουμε κανένα, μα κανένα, δικαίωμα να σπιλώνουμε και να αμφισβητούμε αυτόν τον υπέροχο και ηρωικό αγώνα, παρ' όλο που δεν έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ο αγώνας του 1955 ήταν αγώνας όλου του λαού της Κύπρου. Μερικοί σιωπηρά, άλλοι ενεργά, άλλοι παθητικά, μερικοί άλλοι κραυγαλέα, όλοι μαζί αγωνίστηκαν και πρόσφεραν «το κατά δύναμιν».

Είναι γι’ αυτό που κανένας δεν έχει δικαίωμα να οικειοποιείται τον αγώνα 55-59 και σίγουρα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον συνδέει με την προδοτική ΕΟΚΑ Β, η οποία μοίρασε την πατρίδα μας και «έστησε» την πελώρια τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο να μας θυμίζει το ασυγχώρητο έγκλημά τους, και το χειρότερο είναι ότι οι προδότες, χωρίς ένα mea culpa, έμειναν ατιμώρητοι λόγω του κλάδου ελαίας.