Ο Σιμάκης, μια στατιστική

Οι εκπαιδευτικοί της Κύπρου είναι σε γενικές γραμμές καλοί άνθρωποι. Καθηγητές και καθηγήτριες, δάσκαλοι και δασκάλες, όλοι αυτοί μαζί θέλουν σχεδόν πάντα να βοηθάνε τα παιδιά να γίνουν καλύτεροι. Μαθητές; Άνθρωποι; Μπορεί και τα δύο αν κρίνουμε από τις κουβέντες τους. Οι εξαιρέσεις υπάρχουν πάντα βέβαια αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Όσο όμως και αν προσπαθεί η κυρία Στέλλα να αλλάξει τον μικρό Σιμάκη, δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Και αυτό το ξέρει εκτός από την ίδια και όλοι οι άλλοι. Η διευθύντριά της, όλοι οι υπόλοιποι δάσκαλοι, το Υπουργείο Παιδείας, οι ψυχολόγοι, ο μουχτάρης, ο ιερέας της ενορίας της, ο μπακάλης, οι γείτονες, ο παπάς του και η μάμα του και η μεγάλη του αδελφή.

Ο Σιμάκης γεννήθηκε και θα πεθάνει και θα είναι πάντα το κακό παράδειγμα, ο σπόρος του σατανά. Όλους τους βρίζει. Ποτέ δεν μπαίνει στην ώρα του στο μάθημα. Φτύνει χαμαί. Σπάζει παράθυρα. Ποτέ δεν έκανε τις εργασίες του. Μισά όλους τους καθηγητές του. Ξυρίζει το κεφάλι του σαν μοϊκανός. Δεν φορά στολή. Έχει τατουάζ και σκουλαρίκια. Είναι και της στήριξης. Με την οικογένειά του ποτέ δεν έκατσε να φάει και όποτε γίνει αυτό ο παπάς και η μάμα του τσακώνονται. Που τα νεύρα του μια μέρα έσυρε μια πέτρα στο γυαλί του αυτοκινήτου του παπά του και του έσπασε το τζάμι και ο παπάς του τον πέταξε έξω από το σπίτι και πήγε και έζησε 3 μήνες στη γιαγιά του.

Δεν έχει φίλους, όλοι τον αποφεύγουν. Δεν έχει λεφτά και ζητά συνέχεια δανεικά. Οι γονείς των υπόλοιπων μαθητών της τάξης του τον μισούν και τον καταγγέλλουν. Τον Σιμάκη δεν μπορεί να τον αντέξει ούτε ο Ιησούς Χριστός, ειδικά ο θεολόγος του έκανε τις πιο πολλές καταγγελίες.

Τρίτη γυμνασίου σήμερα και οι καθηγητές του περιμένουν πώς και πώς να έρθει ο Ιούνης να τον περάσουν να πάει απλά στο καλό.

Ονειρεύεται να δουλέψει στην πεζίνα της γειτονιάς του για να πιάσει ένα γιαπωνέζικο αυτοκίνητο να το μοτιφάρει. Μια φορά ακούστηκε πως ερωτεύτηκε πολλά μιαν άριστη κορούα της τάξης του. Ήταν ο πιο σπουδαίος μήνας της ζωής του. Το έμαθαν όμως οι γονιοί της. Η μάμα της είναι και δασκάλα και έπαθε σοκ και την απείλησαν πως αν δεν σταματήσει να του στέλνει μηνύματα θα 'χει απίστευτα μεγάλες συνέπειες. Η Μαρία έκλαψε πολλά και σταμάτησε να του μιλά. Το μήνυμα έγινε για τον Σιμάκη ακόμα ένα μικρό μνήμα στην ακατάληπτη ζωή του. Ο Σιμάκης δεν είναι η μοναδική περίπτωση μαθητή που δεν αντέχεται. Τα σχολεία μας είναι γεμάτα από τέτοια παρατημένα χαμόκλαδα του ανέμου. Ταυτόχρονα οι μηχανισμοί αδυνατούν να φέρουν κάποιες αλλαγές ή αν έρχονται οι αλλαγές έρχονται εξαιρετικά σπάνια, που στο τέλος είναι σαν να μην υπάρχουν. Την τελευταία βδομάδα ο κύριος Σάββας ο βοηθός τον βάζει στο γραφείο του και προσπαθεί να κάνει τον Σιμάκη να του μιλήσει με μια ολοκληρωμένη πρόταση και όχι μια μισή κραυγή. Του κερνά και ένα σάντουιτς τη μέρα. Λέει στους συναδέλφους του πως «αυτό το μωρό θέλει μόνο αγάπη», και αγωνιά για το αν θα τον περάσει ο καθηγητικός σύλλογος στο τέλος της χρονιάς. Όταν έστω και ένας μαθητής αποτελεί μέρος μιας κακής στατιστικής σημαίνει πως τα πράγματα δεν πάνε καλά. Σημαίνει πως η κοινωνία του σχολείου παύει να αποτελεί κοινωνία και γίνεται η τάξη το ίδιο με μια εφηβική κάμαρη με μέσα το ον το αποβλακωμένο πίσω από το κινητό. Απλά στο σχολείο, μόλις το βγάλει από την τσάντα του θα αποβληθεί.