Σήκω Γέρο να τους δεις

Την 31η Οκτωβρίου του 1968 άφησε την τελευταία του πνοή ο πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδος, Γεώργιος Παπανδρέου, γνωστός ως ο «Γέρος της Δημοκρατίας». Η κηδεία του εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη αντιχουντική πορεία που έγινε ποτέ. Όλοι φωνάζαν «Σήκω Γέρο να μας δεις», δηλαδή να δει το ότι ο ελληνικός λαός, αψηφώντας τη δικτατορία, βγήκε στους δρόμους για να αποχαιρετήσει τον μεγάλο ηγέτη.

Στην Κύπρο είχαμε και εμείς τον δικό μας «Γέρο», τον εντιμότερο Ε/Κ πολιτικό, τον Γλαύκο Κληρίδη ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 15 Νοεμβρίου του 2013.

Η πολιτική του πορεία συνδέθηκε, εκτός των άλλων, με την ίδρυση του ΔΗΣΥ με στόχο την επίλυση του Κυπριακού με διεκδικητικό ρεαλισμό. Το κόμμα του επί των ημερών του πραγματικά μεγαλούργησε. Όχι μόνο γιατί αναδείχθηκε σε πρώτη πολιτική δύναμη, αλλά γιατί έφερε στην πατρίδα μας τον πολιτικό πολιτισμό. Όταν ο Γλαύκος Κληρίδης έλεγε, «Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω», το εννοούσε. Όταν μιλούσε και πολιτευόταν σαν statesman και πάλι έδινε μαθήματα εντιμότητας, δημοκρατίας και πάνω από όλα έδειχνε ότι με τις πολιτικές του για αυτόν πρώτιστος στόχος δεν ήταν τίποτε άλλο από την λύση και επανένωση.

Δυστυχώς σήμερα η περήφανη παράταξη, που ίδρυσε ο «Γέρος» της Κύπρου, αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Την εντιμότητα την διαδέχθηκε η διαφθορά και τις προσπάθειες για λύση, μέσα στα πλαίσια του ρεαλπολιτίκ που δίδαξε, τις διαδέχθηκαν οι παλινδρομήσεις, οι ασαφείς εθνικοί στόχοι και έφτασαν μέχρι την ιδέα της λύσης δυο κρατών, δηλαδή της οριστικής διχοτόμησης. Δεν θα διανοείτο ποτέ ο Γλαύκος Κληρίδης ότι επί προεδρίας της παράταξης, που όσο κάνεις άλλος αγάπησε, ο προερχόμενος από τον ΔΗΣΥ ηγέτης θα πρότεινε στην άλλη πλευρά την de iure διχοτόμηση.

Σήμερα στον ΔΗΣΥ δεν θα τολμούσε κανείς να φωνάξει το «Σήκω Γέρο να μας δεις» γιατί το μόνο που θα έβλεπε είναι τα χάλια του κόμματός του. Αν μπορούσε ο δικός μας «Γέρος» να «σηκωθεί» θα ένιωθε απεριόριστη θλίψη και οργή για την κατάντια της πατρίδας μας και κυρίως της παράταξης που ίδρυσε και την κατάντησαν κόμμα της διαφθοράς και της διχοτόμησης.

Τα όσα συνέβησαν κατά τη δεκαετή διακυβέρνηση του τέως ΠτΔ και όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό στον ΔΗΣΥ δεν έχουν καμία σχέση με την παράταξη του ιδρυτή του. Αν και οι πλείστοι πολιτικάντηδες, που συνεχώς ταλαιπωρούν την παράταξη τον αποκαλούν πολιτικό τους πατέρα, δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν και δεν διδάχθηκαν τίποτε από την πολιτική του συμπεριφορά και εντιμότητα. Αν υπάρχει περίπτωση διενέργειας πολιτικού DNA δύσκολα θα βρεθεί έστω και ένας συμβατός.

Τα πολιτικά γραφεία του κόμματος κατάντησαν άρρενες επίδειξης δυνάμεως για το ποιος από τους δύο τέως, προέδρου του κόμματος και ΠτΔ, θα χειραγωγήσει την παράταξη. Η νέα ηγεσία και αυτή ανίκανη να αντιδράσει. Με εξαίρεση την πρόεδρο Αννίτα Δημητρίου η οποία προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί να σωθεί, οι υπόλοιποι προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα θέλω του ενός ή του άλλου τέως. Ειδικότερα ο δεύτερος τη τάξει Ευθύμιος Δίπλαρος, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να στηρίζει τον τέως ΠτΔ ο οποίος είναι η ρίζα του κακού για όλα όσα συμβαίνουν στο κόμμα.

Βέβαια άμοιροι ευθυνών για αυτήν την κατάντια δεν είναι ούτε οι κομματοπατέρες της παράταξης τα, λεγόμενα ιστορικά στελέχη. Αυτοί παρουσιάζονται ως οι σοφοί και νομίζουν ότι βάζοντας τα πάντα κάτω από το χαλί θα επιτευχθεί η ενότητα. Ξεχνούν Βέβαια ότι αυτά τα κάτω από το χαλί προκαλούν σήψη και τόση δυσοσμία που απωθεί τον κάθε αγνό συναγερμικό. Επειδή δεν έχουν το πολιτικό θάρρος, στην ουσία ουδέποτε το είχαν, προσπαθούν με ποντιοπηλατικές δηλώσεις να μην δυσαρεστήσουν ούτε τον ένα ούτε τον άλλο.

Για να είμαστε όμως σωστοί ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν είναι η ρίζα του κακού. Τα λάθη του, πολύ σημαντικά, τα πλήρωσε με το παραπάνω. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβει είναι ότι τελείωσαν οι εκλογές και η αντιπαλότητά του με τον τέως ΠτΔ είναι πλέον αργά. Κριτική έπρεπε να του είχε ασκήσει όταν τίναζε στον αέρα την προοπτική λύσης στο Κραν Μοντανά και όταν με την ρητορική του προσπαθούσε να κρατήσει το κυπριακό στο τέλμα. Είναι καιρός να το παραδεχτείς κύριε τέως πρόεδρε της παράταξης. Στήριζες τον τέως για ιδιοτελείς λόγους, γιατί ήθελες την στήριξή του στις προεδρικές εκλογές. Ξέχασες το «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» και επικεντρώθηκες στην καρέκλα του πρώτου πολίτη.

Σίγουρα σωστές οι θέσεις σου στο κυπριακό. Θα έλεγα οι ορθότερες. Όμως ίσως πλέον να είναι αργά γιατί αφήσατε έναν άνθρωπο να καταστρέψει κάθε ελπίδα για λύση και επανένωση.

Επανερχόμενος στους κομματοπατέρες που κατάντησαν εκνευριστικοί, είναι καιρός να αντιληφθούν ότι όσο δεν τολμούν να πουν την αλήθεια για τα πεπραγμένα και τα εθνικά ατοπήματα του τέως ΠτΔ, δεν προσφέρουν το παραμικρό και καλό θα ήταν να μας αδειάζουν την γωνιά. Τα «ναι μεν αλλά» δεν βοηθούν ποσώς μια παράταξη υπό κρίση.

Αν έχουν τα κότσια τότε ας θέσουν θέμα αποπομπής του από την παράταξη για να επέλθει ηρεμία και η πραγματική ενότητα.

Είναι να απορείς πως έντιμοι πολιτικοί, πρώην αξιωματούχοι του κόμματος και των διακυβερνήσεων του ΔΗΣΥ δεν έχουν το θάρρος να πουν τις αλήθειες που πρέπει. Ως συνήθως είτε δεν παίρνουν θέση δημόσια και λένε τα σύκα σύκα μόνο πίσω από κλειστές πόρτες είτε αρκούνται σε δηλώσεις που μοιάζουν με χρησμούς του μαντείου των Δελφών.

Θα πρέπει όλοι στην μεγάλη παράταξη να το αντιληφθούν. Όσο αρνούνται ή καλύτερα φοβούνται να πάρουν θέση για τον υπεύθυνο του ναυαγίου στο Κραν Μοντανά και για τα διαμειφθέντα στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, η παράταξη δεν πρόκειται ποτέ να βρει την πορεία της. Το να ρίχνουμε όλες τις ευθύνες στην αποστασία κατά τις προεδρικές εκλογές είναι δειλία και υποκρισία γιατί η πραγματική αιτία των πληγών της παράταξης δεν είναι η αμφίβολη πολιτική αποστασία αλλά η τεκμηριωμένη εθνική αποστασία στην διαχείριση του εθνικού μας ζητήματος.

Οι δικαιολογίες που ακούγονται τελευταίως για το εθνικό έγκλημα του Ιουλίου του 2017, όπως αυτή του Αβέρωφ Νεοφύτου και άλλων δήθεν ιστορικών στελεχών είναι επιεικώς αφελείς και παιδαριώδεις. Οι πολιτικοί κρίνονταν όχι μόνο για τις αντιδράσεις τους σε αυτά που γνώριζαν αλλά και για αυτά που εκ της θέσεως τους θα έπρεπε να γνωρίζουν.