Γιατί δεν πείθει η Αννίτα

Η επιστολή των 17 στελεχών (συμπεριλαμβανομένων κάποιων ιστορικών στελεχών) με την οποία εξέφραζαν την έκπληξή τους για το γεγονός ότι, αντί να λογοδοτήσει ο Κωστάκης Κωνσταντίνου για τη στάση του στις προεδρικές, τιμωρείται ο Μάριος Τσέλεπος δεν υπενθύμισε απλώς πόσο εύθραυστη συνεχίζει να είναι η κατάσταση στον ΔΗΣΥ. Επιβεβαίωσε τα τεράστια αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγήσει τον εαυτό της η πρόεδρος του κόμματος με την επιλογή της να αποφεύγει τις επώδυνες πολιτικές αποφάσεις.

Η Αννίτα Δημητρίου επιχείρησε με παρέμβασή της την επόμενη μέρα στην Κατερίνα Αγαπητού να κλείσει τη συζήτηση επικαλούμενη την απόφαση που λήφθηκε αμέσως μετά τις προεδρικές. «Αποφασίστηκε από την προηγούμενη ηγεσία να μην γίνουν διαγραφές… Ήταν διαφορετικά τα δεδομένα, μια δύσκολη συγκυρία, έληξε αυτό το θέμα. Τι εξυπηρετεί τη δεδομένη στιγμή να το συζητάμε;» Προτρέποντας παράλληλα όλους να αφήσουν πίσω το παρελθόν: «Έχουμε ένα τετελεσμένο γεγονός… είμαστε έναν χρόνο μετά... άρα, δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο το τι έπραξε κάποιος προηγουμένως». Ενώ για την επιστολή Τσέλεπου με την οποία ξεκαθάρισε πως δεν επιθυμεί να κατέλθει σε εσωκομματική διαδικασία με τον Κώστα Κωνσταντίνου, είπε πως «όταν ανήκεις σ’ ένα σύνολο πρέπει να σέβεσαι τις συλλογικές αποφάσεις. Δεν μπορεί ο καθένας να σηκώνει παντιέρα και να ακολουθεί τον δικό του δρόμο». Υποδεικνύοντας ότι «από τη στιγμή που δεν σέβεται τη διαδικασία του κόμματος δεν μπορεί να είναι επιλογή του κόμματος». «Χρειάζεται να επέλθει μια περίοδος νηνεμίας», εξήγησε, και κάλεσε όλους να αποφασίσουν αν θέλουν να προστατέψουν τον ΔΗΣΥ ή να επιδοθούν σ’ ένα κυνήγι μαγισσών.

Η συλλογιστική πίσω από τη συγκεκριμένη πρόταξη φαντάζει σοβαροφανής όσο και βολική. Υπολείπεται όμως πολιτικής ηθικής. Και διαμορφώνει συνθήκες που θα είναι δύσκολο να τύχουν διαχείρισης στο μέλλον. Η προηγούμενη ηγεσία καλώς ή κακώς (κακώς για το κόμμα αν δει κάποιος τη συνεχιζόμενη εσωστρέφεια) αποφάσισε να μην προχωρήσει σε διαγραφές μετά τις προεδρικές, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα ελαχιστοποιούσε την όποια πιθανότητα διάσπασης. Επέλεξε για χάρη μιας επίπλαστης, όπως αποδείχθηκε, ενότητας να αφήσει στο παρελθόν ενέργειες που έφεραν το κόμμα μια ανάσα από τη διάσπαση και να επικεντρωθεί στο μέλλον. Η σημερινή ηγεσία, όμως, παίρνει τη συγκεκριμένη απόφαση ένα βήμα παρακάτω. Επιλέγει όχι απλώς να αγνοήσει ενέργειες που κατευθύνονταν ξεκάθαρα εναντίον των αποφάσεων και συμφερόντων του κόμματος αλλά και να τις επιβραβεύσει.

Διότι κυρίως στην περίπτωση Κωνσταντίνου μιλάμε για ένα στέλεχος που δημόσια υπέσκαψε την υποψηφιότητα του κόμματος στην πιο σημαντική πολιτική πράξη, στηρίζοντας ενεργά την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη. Ίσως πιο ενεργά από το οποιοδήποτε άλλο στέλεχος. Που ακόμα και σήμερα αποτελεί κοινό μυστικό ότι στηρίζει άλλη από την υποψηφιότητα του κόμματος για τη δημαρχεία Πάφου. Είναι δυνατόν η ηγεσία, επικαλούμενη μια απόφαση που λήφθηκε σε μια δύσκολη συγκυρία, όπως λέει η Αννίτα, να γιγαντώνει την πολιτική παραδοξότητα; Με τέτοιο τρόπο να επιβραβεύει τον πολιτικό καιροσκοπισμό; Να προτάσσει τη θέση ότι κάθε στέλεχος του ΔΗΣΥ, ανεξαρτήτως ιστορικού, έχει δικαίωμα να διεκδικήσει το χρίσμα του κόμματος μέσα από τις διαδικασίες και τα όργανα που το ίδιο επιδεικτικά αγνόησε κάποιους μήνες πριν; Και να απαιτεί από άλλα στελέχη να σεβαστούν τις διαδικασίες και να διεκδικήσουν τη στήριξη των οργάνων απέναντι σε αυτούς που με τις πράξεις τους τα κατήργησαν; Προειδοποιώντας μάλιστα με κυρώσεις όσους δεν συνταχθούν με τις επιλογές αυτές; Όσους δηλαδή δεν συνταυτιστούν με την πρόσφατη προσπάθεια διάσπασης του κόμματος; Αυτό μάλιστα να γίνεται στο όνομα της ενότητας; Αν ενότητα είναι αυτό, τι είναι ο πολιτικός και ηθικός ξεπεσμός; Ούτε βέβαια και πρόκειται για ένα θέμα που έχει λήξει. Πώς μπορεί ένα θέμα που συνεχίζει να διαμορφώνει τις διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία και στο κόμμα να αντιμετωπίζεται ως παρελθόν; Ενώ είναι ξεκάθαρο από τις αντιδράσεις ότι συνεχίζει να διχάζει τα στελέχη; Με το ίδιο σκεπτικό γιατί να μην μπορεί αύριο και ο Νίκος Χριστοδουλίδης να διεκδικήσει την προεδρία του κόμματος, κι ενώ πρώτα θα έχει επιχειρήσει με κάθε τρόπο να το διασπάσει επειδή η πράξη του θα ανήκει στο παρελθόν;

Η απόφαση όμως στερείται και πολιτικής λογικής. Ποιος μπορεί πειστικά να ισχυριστεί, με όσα προηγήθηκαν, ότι ως νέος περιφερειάρχης Πάφου ο Κωστάκης Κωνσταντίνου δεν θα λειτουργήσει και πάλι εναντίον του κόμματος; Ότι δεν θα χρησιμοποιήσει τη θέση στην οποία το κόμμα θα τον εκλέξει για να εξυπηρετήσει και να προωθήσει την υποψηφιότητα του νυν Προέδρου έναντι μιας μελλοντικής κομματικής υποψηφιότητας; Έχοντας μάλιστα πλέον ως δεδομένο, μετά και τους πρόσφατους διορισμούς στα διοικητικά συμβούλια, ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης επικεντρώνεται στο να επιβραβεύσει όσους Συναγερμικούς βρέθηκαν στο πλάι του στις προεδρικές, επιδιώκοντας να επιτείνει το ρήγμα στον κόμμα;

Ο ΔΗΣΥ όντως θα πρέπει να κλείσει το παρελθόν για να μπει σε μια καινούργια πορεία. Το παρελθόν, όμως, δεν κλείνει απλώς αγνοώντας το. Ούτε η ενότητα επιτυγχάνεται επιβάλλοντας την αμνησία. Πολύ χειρότερα, δεν επιτυγχάνεται επιβραβεύοντας τον αμοραλισμό. Η εσωστρέφεια δεν καλλιεργείται μόνο από τη σύγκρουση. Επιτείνεται και από αποφάσεις που συντηρούν τις καταστάσεις που οδήγησαν σε αυτήν.

Η Αννίτα υπήρξε μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο θύμα της επιλογής της να μην λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις. Και σε αυτήν την περίπτωση δείχνει να προτιμά να πάρει την εύκολη απόφαση και να απαλλαγεί από το βάρος της σωστής. Όπως όμως τα λάθη στην πολιτική μπορούν να αποβούν καταστροφικά, το ίδιο καταστροφική μπορεί να αποβεί και η πολιτική ανυπαρξία. Καθιστώντας τον ΔΗΣΥ άντρο του κάθε καιροσκόπου. Και την ίδια αναλώσιμη.

https://twitter.com/AntonisPolydoro