Έτσι καταντήσαμε έρμαιο των χούλιγκαν

Για άλλη μία φορά βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή. Γίνονται συσκέψεις και παρασυσκέψεις, διατάσσονται έρευνες και εκθέσεις, εξαγγέλλονται μέτρα για πάταξη της βίας εντός και εκτός των γηπέδων, καταστρώνονται σχέδια και σχέδια, αλλά ο χουλιγκανισμός παραμένει ακτύπητος και ανίκητος. Οι χούλιγκαν κάνουν ό,τι θέλουν, όποια ώρα και στιγμή θέλουν και αποφασίσουν, και μία ολόκληρη κοινωνία είναι έρμαιό τους.

Δεν θα ισχυριστούμε ότι δεν υπάρχει θέληση να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο. Θεωρητικά θέληση υπάρχει, αν όχι απ' όλους, τουλάχιστον από τους περισσότερους εμπλεκόμενους. Απ΄όλους όμως υπάρχει αποδεδειγμένα και δυστακτικότητα, και αναποφασιστικότητα και ανικανότητα και απραξία.

Περισσότερος χρόνος και φαιά ουσία σπαταλούνται σε ατέρμονες συζητήσεις, αντί να παίρνονται άμεσα αποφάσεις και να υλοποιούνται εδώ και τώρα, απλά θέματα παραπέμπονται σε δαιδαλώδεις γραφειοκρατικές διαδικασίες, ο ένας περιμένει τον άλλο και όσο περνά ο καιρός το «σίδηρο κρυώνει» και τα θέματα αφήνονται μέχρι την επόμενη φορά.

Αυτή όμως είναι η συνταγή της αποτυχίας γιατί η πάταξη της βίας και του χουλιγκανισμού δεν χωρά ούτε καθυστερήσεις, ούτε αναβολές, ούτε λύσεις αύριο. Χρειάζεται ακαριαία δράση και άμεσες λύσεις.

Το ότι το τροποποιητικό νομοσχέδιο για τη βία στα γήπεδα που αποφασίστηκε να προωθηθεί στη Βουλή τον Μάρτιο του 2023, μετά τα επεισόδια έξω από το «Λευκόθεο», χρειάστηκαν 10 ολόκληροι μήνες, όπως έγραψε και χθες ο «Π», να φτάσει στη Βουλή και θα άγεται και φέρεται εκεί αρκετούς ακόμη μήνες, είναι η καλύτερη απόδειξη του πόσο λάθος πάμε.

Ακόμα όμως και εκεί που αποφασίζονται κάποια έστω και υποτυπώδη μέτρα άμεσης υλοποίησης, εκείνοι που καλούνται να τα εφαρμόσουν, όπως για παράδειγμα η Αστυνομία και οι ασφάλειες των γηπέδων, αποτυγχάνουν παταγωδώς και κανείς δεν διερωτάται πώς, γιατί και τι φταίει.

Όσο για την ανάληψη ευθύνης ή την απόδοση ευθυνών, αυτές είναι άγνωστες έννοιες. Το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα και του χουλιγκανισμού στην Κύπρο δεν είναι σημερινό. Βρίσκονται σε έξαρση εδώ και χρόνια. Ουδείς όμως όλα αυτά τα χρόνια ανέλαβε ευθύνη. Όλοι λένε ότι κάνουν ό,τι πρέπει και μπορούν και όλοι δείχνουν κάποιους άλλους ως υπαίτιους και υπεύθυνους για την μη αντιμετώπισή του.

Σε όλες τις αποτυχίες συνηθίζουμε να λέμε ότι υπάρχει κάποιος υπεύθυνος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ευθύνη είναι καθολική. Πολιτεία, κυβέρνηση, Βουλή, Αστυνομία, αθλητικές ομοσπονδίες, και κυρίως η ΚΟΠ, αρχές και ασφάλειες σταδίων και γηπέδων, σωματεία και ποδοσφαιρικές εταιρείες, σύνδεσμοι οργανωμένων φιλάθλων, είναι και συνυπεύθυνοι και συνένοχοι σε ό,τι συμβαίνει.

Ο χουλιγκανισμός δεν είναι κυπριακό φαινόμενο. Δικίμασε και δοκιμάζει και άλλες χώρες και κοινωνίες. Κάποιες, οι πλείστες ευρωπαικές κυρίως, κατάφεραν να τον πατάξουν ή να τον περιορίσουν δραστικά. Εμείς δυστυχώς ανήκουμε στις λίγες εκείνες που αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να τον αντιμετωπίσουμε και συνεχίζουμε να τον παρακολουθούε άπραγοι να μας κατασπαράσσει.