Η πρώτη ήττα της Αννίτας

Το 2015, η κίνηση του Αβέρωφ Νεοφύτου να ζητήσει από την Αννίτα Δημητρίου (η οποία βάσει ποσόστωσης είχε κλειδώσει την υποψηφιότητά της) να αποσυρθεί ώστε τη θέση της στο ψηφοδέλτιο να πάρει ο Γιαννάκη οδήγησε στην πρώτη αμφισβήτησή του εσωτερικά, με αρκετά στελέχη και μέλη του κόμματος να τοποθετούνται δημοσίως κατά της συγκεκριμένης απόφασης.

Οι αντιδράσεις που είχαν προκληθεί, και η ανακολουθία που η απόφαση αυτή ανέδειξε, είχαν φέρει τον τέως πρόεδρο του ΔΗΣΥ σε θέση άμυνας και τον ανάγκασαν -αφού προηγήθηκαν προσπάθειες ελέγχου των αντιδράσεων που δυσχέραναν ακόμα περισσότερο το εις βάρος του κλίμα- να επαναφέρει την Αννίτα στο ψηφοδέλτιο. Σε εκείνη τη συγκυρία ο Αβέρωφ αντιλήφθηκε ότι τις δύσκολες αποφάσεις, που ξεπερνούν την εικόνα, είτε τις παίρνεις νωρίς είτε δεν τις παίρνεις καθόλου. Όχι όμως και η Αννίτα. Της οποίας, ως αποτέλεσμα εκείνης της ενέργειας, η πολιτική καριέρα απογειώθηκε. Με τον κόσμο αρχικά να την εκλέγει πρώτη σε σταυρούς προτίμησης στη Λάρνακα και την ανικανότητα των κομμάτων της αντιπολίτευσης να τη φέρνει μετά από 6 χρόνια στην προεδρία της Βουλής.

Οκτώ χρόνια μετά η Αννίτα Δημητρίου, ως πρόεδρος του κόμματος πλέον, βρέθηκε στην άλλη πλευρά. Αυτή του Αβέρωφ. Η απειρία της, το γεγονός ότι δεν ελέγχει ακόμα σε απόλυτο βαθμό το κόμμα, αλλά και η απροθυμία της να έρθει σε οποιαδήποτε σύγκρουση που θα τσαλακώσει την εικόνα της την έφεραν από νωρίς να λαμβάνει μια προβληματική απόφαση, η οποία προέβλεπε ότι οι αποφάσεις για τα άτομα που θα απαρτίσουν τα ψηφοδέλτια θα λαμβάνονταν στη βάση δημοφιλίας. Και ήταν προβληματική διότι, πέραν της πολιτικής διάστασης, με δεδομένο ότι η συγκεκριμένη απόφαση μετέθετε το βάρος της πολιτικής ευθύνης στους δημοσκόπους, της αφαίρεσε την ευχέρεια του οποιουδήποτε λόγου στις επιλογές του κόμματος. Δεν ήταν δηλαδή μόνο το ότι η υποψηφιότητα Ανδρέα Κωνσταντίνου, η οποία είχε στην ουσία κλειδώσει, δημιουργούσε σοβαρές αμφιβολίες ως προς το κατά πόσον κουβαλούσε το ειδικό πολιτικό βάρος που μια θέση τέτοιας πολιτικής και σημειολογικής σημασίας προϋποθέτει, αλλά και ότι αυτή δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος σε κόμματα από τα οποία ο ΔΗΣΥ ανέμενε στήριξη στη Λευκωσία, στο πλαίσιο μιας γενικότερης συνεργασίας. Για να καταλήξει τελικά ο ΔΗΣΥ στην υποψηφιότητα Νίκου Τορναρίτη, την οποία ο ίδιος προώθησε υπογείως (κι αφού προηγουμένως είχε υπάρξει ένθερμος υποστηρικτής αυτής του Κωνσταντίνου) και πέρασε μέσω του Μάριου Καρογιάν. Μήνες μετά, κι ενώ είχαν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες δημιουργώντας σοβαρές τριβές με όσους είχαν μπει στη διαδικασία να διεκδικήσουν μέσα από τις δημοσκοπήσεις και ενόχληση σε όσους επέλεξαν να μην τρέξουν στη βάση των δεδομένων που αρχικά καθόρισε η ηγεσία. Μαζί και τους οπαδούς τους. Έδειξε έτσι και η Αννίτα να μην αντιλαμβάνεται ότι από τη στιγμή που μπαίνεις σε μια διαδικασία καθορισμού των κανόνων του παιχνιδιού, αναίρεσή τους δεν μπορεί να γίνει χωρίς κόστος. Το πιο σημαντικό όμως ήταν η εικόνα που έβγαλε. Μια εικόνα ανακολουθίας και πολιτικού οπορτουνισμού.

Αναλαμβάνοντας την προεδρία του κόμματος, η Αννίτα Δημητρίου επικεντρώθηκε στο να αναδείξει την εικόνα της. Μια εικόνα που ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με αυτήν του προκατόχου της, αφού χτίστηκε σχεδόν εξολοκλήρου στο «νέο» που αυτή κουβαλούσε. Αυτό είναι που της πρόσαπταν φίλοι και πολιτικοί αντίπαλοι από ένα σημείο και μετά. Ότι στηριζόταν στην εικόνα η οποία πολλές φορές την έφερνε να πολιτεύεται με κανόνες lifestyle. Πλέον κάποιος μπορεί να της προσάψει ότι πολιτεύεται και με κανόνες παλαιοκομματισμού. Αφού στη δεύτερη ουσιαστικά πολιτική πράξη της (μετά την απόφαση το κόμμα να βρίσκεται στην αντιπολίτευση) αγκάλιασε το παρελθόν. Όχι μόνο επειδή ο Νίκος Τορναρίτης πολιτικά εκφράζει ό,τι πιο παλαιό. Αλλά κυρίως επειδή ο τρόπος που επιλέχθηκε εκφράζει ό,τι πιο παλαιό. Με την απόφαση να μην βασίζεται σε πολιτικούς όρους, να αγνοεί τις οποιεσδήποτε πολιτικές προεκτάσεις, τις ανάγκες του Δήμου Λευκωσίας και να επικεντρώνεται απλώς στο πώς εξυπηρετούνται η ίδια και το κόμμα. Δεν επιλέχθηκε ο Νίκος Τορναρίτης επειδή θεωρήθηκε ο καταλληλότερος για να αναλάβει τη δημαρχία της Λευκωσίας (αν αυτό ίσχυε θα είχε επιλεχθεί από πριν ή/και ο ίδιος θα είχε διεκδικήσει από την αρχή) αλλά στη βάση εκλεξιμότητας, στο ότι καθιστούσε πιο εύκολες τις συνεργασίες και στο ότι μπορούσε να εξυπηρετήσει καλύτερα τις ισορροπίες. Το κομματικό πλάνο. Ως η επιλογή που πετυχαίνει μέσα από μια αλυσίδα εξελίξεων να βολέψει όλους. Βάζοντας και τη Λευκωσία σε ένα ατελείωτο πάρε-δώσε. Και αγνοώντας ότι η επιλογή αυτή θα έχει αντίκτυπο στην πορεία της τα επόμενα 5 χρόνια.

Είναι δύσκολο για κάποιον να εκτιμήσει σε ποιον βαθμό αυτό θα στοιχίσει στο τέλος της ημέρας στην Αννίτα. Αν κάτι έδειξε η ιστορία με τον Αβέρωφ Νεοφύτου είναι πως το πιθανότερο είναι ότι θα μπορέσει στην πορεία να το ξεπεράσει. Αν και η Λευκωσία για μία ακόμα φορά θα φορτωθεί έναν άνθρωπο ο οποίος προφανώς και δεν αποτελεί ιδανική επιλογή. Είναι όμως προφανές πως η απόφαση αυτή έχει επιφέρει μια ρωγμή στη μέχρι χθες ατσαλάκωτη εικόνα της. Αλλά κι ένα μεγάλο πολιτικό βαρίδι. Στη δεύτερη ουσιαστικά πολιτική της πράξη δέχθηκε και την πρώτη πολιτική της ήττα. Το μέλλον θα δείξει αν ήταν απλώς αποτέλεσμα πολιτικής απειρίας ή ένταξης και της Αννίτας Δημητρίου στο παιχνίδι του παλαιοκομματισμού.

&u945?ntopoly@cytanet.com.cy